Το να παρακολουθείς το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ βοηθά να καταλάβεις καλύτερα τη σημερινή Ελλάδα – για την ακρίβεια βλέπεις μια κρυμμένη Ελλάδα. Δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους κοινωνικά περιθωριοποιημένους: δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Ισα ίσα που οι πιο πολλοί ομιλητές είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που όμως μικρή σχέση μοιάζουν να έχουν με κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις, νεολαιίστικους φορείς – ακόμα και μεταξύ τους. Τα μόνα κοινά τους χαρακτηριστικά είναι η αποστροφή για τον πρωθυπουργό και η δυσπιστία για όλα (για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, για την πορεία της οικονομίας, για το μέλλον, για την ίδια την ύπαρξη της δημοκρατίας στη χώρα). Αν δεν υπήρχε ο Μητσοτάκης σε ρόλο κοινού εχθρού, θα αναρωτιόσουν πώς γίνεται όλοι αυτοί οι άνθρωποι να βρέθηκαν στον ίδιο χώρο.

Οι πιο πολλοί αποφάσισαν ότι δεν θέλουν νέες εσωκομματικές εκλογές γυρίζοντας επί της ουσίας την πλάτη ακόμα και στον πρώην λατρεμένο πρόεδρο κύριο Αλέξη Τσίπρα. Ο Τσίπρας είναι πάντα ο Μωυσής που τους οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας, αλλά είναι το χθες. Στον πρόεδρο κύριο Στέφανο Κασσελάκη βλέπουν τη σύγχυση του σήμερα – ίσως και τη δική τους. Αν Κασσελάκης και Τσίπρας κατέβαιναν σε κάποιες εσωκομματικές εκλογές, το πράγμα θα είχε όντως ενδιαφέρον, αλλά αυτό αποκλείεται. Ο Τσίπρας δεν θα ρίσκαρε ήττα κι από τον Κασσελάκη: θα εξαφανιζόταν ως διά μαγείας το όποιο πολιτικό του κεφάλαιο. Θα ήταν σαν να μην έχει υπάρξει ποτέ. Δεν είναι φυσικά κουτός. Οπότε κι ο σύνεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σωστά βλέπει πως στις νέες εσωκομματικές θα ήταν απίθανο να προκύψει κάποιος που μοιάζει υποψήφιος πρωθυπουργός πιο πολύ από τον Κασσελάκη. Τον οποίο μοιάζει να στηρίζει απλά γιατί πιστεύει πως στην τελική ευθεία προς τις ευρωεκλογές θα κάνει κάποιο σατανικό αμερικάνικο κόλπο: θα βάλει π.χ. τον τραγουδιστή Αργυρό στη θέση του ηθοποιού Γεωργούλη και θα τον ψηφίσουν όσοι ακούν τα τραγούδια του στο Spotify.

Υπάρχει κάτι που είχε πραγματικά ενδιαφέρον στο συνέδριο: οι ομιλητές δεν προσπαθούσαν να ακολουθήσουν μια κάποια πολιτική γραμμή, ώστε να δείξουν πιστοί στο κόμμα στρατιώτες, όπως συμβαίνει στα πιο πολλά συνέδρια, αλλά αισθάνονταν πως δίνουν γραμμή για το αύριο οι ίδιοι. Αν κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τις περίφημες συνιστώσες, σήμερα ο κάθε σύνεδρος θα μπορούσε να είναι μια συνιστώσα. Υπερβάλλω, αλλά το κάνω για να γίνει κατανοητός ο κατακερματισμός.

Ο Τύπος, όταν καταπιάνεσαι με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα ασχολείται με πέντε – δέκα φίρμες που έχουν απομείνει εκεί. Με άτυπους «δελφίνους» όπως η κυρία Γεροβασίλη κι ο κύριος Τεμπονέρας. Με «τα παιδιά της δρακογενιάς» που έλεγε και μια ψυχή, δηλαδή τον κύριο Παππά, την κυρία Δούρου. Με συμπαθητικούς πολιτευτές χαμηλών τόνων όπως είναι ο κύριος Ζαχαριάδης, ο κύριος Φάμελλος, ο κύριος Βασιλειάδης. Με  «φωνακλάδες» όπως ο κύριος Πολάκης (που είναι ο κερδισμένος της τελευταίας αναστάτωσης γιατί γλίτωσε ακόμα και την απολογία του για τη στάση του στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών) ή με φωνακλάδες του Διαδικτύου όπως η κυρία Ακρίτα. Ολοι αυτοί, αν παρακολουθούσατε το συνέδριο, θα διαπιστώνατε πως δεν εκπροσωπούν παρά μόνο τον εαυτό τους – άντε και κάποιους ελάχιστους ψηφοφόρους που μπορεί να τους συμπαθούν. Αλλά ιδεολογική σύνδεση δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχει ιδεολογία, όραμα, κοινή γλώσσα, δηλαδή όλα αυτά που παραδοσιακά χαρακτήριζαν την Αριστερά.

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το οριστικό διαζύγιο του κόμματος με την Αριστερά. Και θα έπρεπε να δημιουργήσει προβληματισμό στα κόμματα της Κεντροαριστεράς για το ποιος μπορεί να εκπροσωπήσει αυτούς τους ανθρώπους δημιουργώντας μια πρόταση εξουσίας ικανή να τους κάνει να συστρατευτούν. Κι όχι να βρεθούν κάπου απλά για να πουν τον πόνο τους…

Τελευταία Νέα