Πέρασε ένας χρόνος. Ενας ολόκληρος χρόνος, από εκείνη τη ζοφερή νύχτα, που η εγκληματική αδιαφορία της πολιτικής εξουσίας σφιχταγκαλιάστηκε με τον ωχαδερφισμό, τη βλακεία, την ανικανότητα, την αδυναμία, την «κακιά στιγμή» και τον κακό μας τον καιρό που μας ακολουθεί 200 χρόνια από τη σύσταση του ελληνικού κράτους και έστειλαν από κοινού 57 (;) ανθρώπους, νέα παιδιά στην πλειονότητά τους, στον θάνατο. Αυτόν τον ένα χρόνο δεν βρέθηκαν οι ένοχοι για το έγκλημα, κάποια στιγμή φάνηκε ότι μπορεί και να μην εντοπίζονταν και ποτέ, αλλά κάτι η πίεση των συγγενών, κάτι η γενικευμένη αποστροφή της κοινής γνώμης, που είδε τις αλλεπάλληλες προσπάθειες να κουκουλωθεί το έγκλημα και να γλιτώσουν οι υπεύθυνοι, το πράγμα άρχισε και πάλι να «τσουλάει». Φτάνει να μην επιχειρηθεί ξανά ανακοπή της προσπάθειας, να οδηγηθούν οι αυτουργοί, φυσικοί και, κυρίως, ηθικοί, στον φυσικό δικαστή.

Είναι όρος να βρουν επιτέλους δικαίωση, και οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους, και οι άνθρωποί τους που ζουν και πεθαίνουν κάθε μέρα με την ανάμνησή τους. Η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη έκφραση για τα Τέμπη είναι «δεν ξεχνάμε». Οχι, δεν ξεχνάμε και δεν πρέπει κανείς να ξεχάσει αυτό το έγκλημα. Αλλά για να μην ξεχάσουμε θα πρέπει πρώτα να μάθουμε. Ηταν μόνο τα λάθη που λειτούργησαν σωρευτικά και προκάλεσαν το έγκλημα; Ή μήπως πίσω από αυτό το έγκλημα κρύβεται, και κρύβεται με επιμέλεια, κάτι άλλο;

Ελειψε το θάρρος

Η ρηχή διαδικασία της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής ακολούθησε τη μοίρα όλων σχεδόν των αντίστοιχων επιτροπών που κατά καιρούς έχει συστήσει η Βουλή, προκειμένου να σκεπάσει και όχι να αποκαλύψει. Να προστατεύσει και όχι να παραδώσει ενόχους και αυτουργούς στη Δικαιοσύνη. Να αποσείσει ευθύνες και όχι να αποδώσει. Να προκαλέσει εντυπώσεις και όχι να αναζητήσει πραγματικά την αλήθεια για ό,τι συνέβη. Να ανοίξει δρόμους στη δικαστική έρευνα και όχι να την ξεστρατίσει για να μην εντοπιστεί την αλήθεια.

Είναι κρίμα που για ένα τέτοιο έγκλημα, όπως των Τεμπών, η Επιτροπή δεν κατάφερε να ξεφύγει από την πεπατημένη των περισσότερων Εξεταστικών Επιτροπών που έχουν συγκροτηθεί.

Οχι πως θα περιμέναμε κάτι διαφορετικό, αλλά όταν υπάρχουν 57 αθώοι που χάθηκαν, τουλάχιστον η πολιτική και οι πολιτικοί θα άφηναν κατά μέρος το παιχνίδι των εντυπώσεων και της επίρριψης ευθυνών στους άλλους. Θα απέφευγαν το τόσο γνωστό στην πολιτική, και σε τέτοιες περιστάσεις πολύ περισσότερο, blame game και θα ασχολούνταν πραγματικά με την αποκάλυψη της αλήθειας. Δεν το έκαναν – και είναι υπόλογοι. Ειδικά όσοι συγκροτούσαν την κυβερνητική πλειοψηφία. Στην ανόητη και εντελώς απολίτικη προσέγγιση ότι επειδή το δυστύχημα συνέβη επί της δικής τους διακυβέρνησης, να αποσείσουν κάθε ευθύνη από πάνω τους. Αλλά το έγκλημα έχει διαχρονικές ευθύνες. Ελειψε το θάρρος από όλους και χάθηκε η ευκαιρία να πληροφορηθεί η κοινωνία ότι εκτός από τους φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος, υπάρχουν και οι ηθικοί, τα λευκά κολάρα που δεν τα πλησιάζει κανείς…

Αναπάντητα ερωτήματα

Και υπάρχουν και οι σκοτεινές πτυχές του εγκλήματος. Εντάξει, το ένα τρένο, η επιβατική αμαξοστοιχία έτρεχε στο ραντεβού με τον θάνατο, επειδή ένας ανεκπαίδευτος, προβληματικός σταθμάρχης δεν έκανε αυτό που έπρεπε, και εκείνοι που όφειλαν να τον ελέγξουν δεν το έπραξαν, και οι άλλοι που τον τοποθέτησαν στη θέση αυτή τον είχαν αντιμετωπίσει ως ένα ακόμη ρουσφέτι, της σειράς. Ομως υπήρχε και ένα άλλο τρένο, που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση και εκείνο με ταχύτητα στο ραντεβού, και το οποίο μετέφερε ύποπτα υλικά που κατά τους ειδικούς ευθύνονται και για τους περισσότερους θανάτους. Ποιος το είχε ναυλώσει αυτό το τρένο; Τι μετέφερε και πού θα ξεφόρτωνε το φορτίο του; Γιατί ποτέ δεν μάθαμε στοιχεία για το συγκεκριμένο τρένο; Γιατί έγινε αμέσως προσπάθεια να εξαφανιστούν τα ίχνη που έμειναν πίσω, μετά τη μοιραία σύγκρουση; Ποιος έδωσε εντολή στον Κώστα Αγοραστό να διατάξει τις υπηρεσίες της περιφέρειας να μπαζώσουν το σημείο της σύγκρουσης των δύο τρένων; Ποιος είχε την πρωτοβουλία, γιατί αποκλείεται ο Αγοραστός να την πήρε μόνος του, να εξαφανιστούν πειστήρια;

Ναι, ακούγονται όλα αυτά ως ερωτήματα που παραπέμπουν σε μια θεωρία συνωμοσίας, το γνωρίζω. Το καταλαβαίνω. Ωστόσο υπάρχουν. Και δεν έχουν απαντηθεί. Ο Αγοραστός, στην Εξεταστική Επιτροπή, επέλεξε τη σιωπή ως μέσο προστασίας του εαυτού του – πιθανόν να βρεθεί κατηγορούμενος για το «μπάζωμα». Ωστόσο το γεγονός είναι υπαρκτό, και η ευθύνη της Δικαιοσύνης μεγάλη να εντοπίσει την αλήθεια. Αν όντως ανιχνεύτηκαν υλικά που χρησιμοποιούνται για τη νοθεία στα καύσιμα ας πούμε, δεν είναι πολλοί αυτοί που το κάνουν στην Ελλάδα. Τέσσερις – πέντε είναι. Να τους βρουν! Το οφείλουν στα παιδάκια που χάθηκαν…

Ευκαιρίας δοθείσης και επειδή ακούω ότι θα προσδιοριστεί πολύ σύντομα η δίκη μερικών εκ των υπευθύνων για το έγκλημα, ας μην αποτελέσει – η δίκη – την ευκαιρία για να γλιτώσουν όσοι προαναφέρονται και είναι εξίσου υπεύθυνοι με τους σιδηροδρομικούς…

Ποια Αστυνομία θέλουμε;

Η είδηση από το δικαστικό ρεπορτάζ είναι όντως εξοργιστική. Αστυνομικός εκτός υπηρεσίας αντιλαμβανόμενος την ώρα που επέστρεφε σπίτι του την απόπειρα απαγωγής μιας ηλικιωμένης γυναίκας, αντί να κλείσει μάτια και αφτιά και να αποχωρήσει τρέχοντας από το σημείο, αποφάσισε να τα βάλει με τους απαγωγείς. Απέτρεψε την απαγωγή, συνεπλάκη μαζί τους με κίνδυνο της ζωής του και πάνω στη συμπλοκή σκότωσε έναν από αυτούς. Παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη για τον θάνατο του απαγωγέα και, προσέξτε παρακαλώ, καταδικάστηκε σε 7½ χρόνια κάθειρξη, αν και με ανασταλτικό χαρακτήρα της ποινής, για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο και άσκοπους πυροβολισμούς!!!

Επτάμισι χρόνια παρακαλώ, διότι αυτός φευ δεν τήρησε τον «κανόνα», να πει δηλαδή το κλασικό, «άσε μωρέ, η μάνα του «φευγάτου» δεν έκλαψε ποτέ»!

Αναρωτιέται κανείς ύστερα από αυτή την είδηση, ποιος αστυνομικός, εντός ή εκτός υπηρεσίας, θα θελήσει ποτέ να επιχειρήσει κάτι παρόμοιο. Οι δικαστές που τον δίκασαν και τον καταδίκασαν σε αυτή τη βαριά ποινή ποια ακριβώς Αστυνομία θέλουν; Μια Αστυνομία που θα πρέπει να μας προστατεύει ή μία Αστυνομία που όταν τη χρειαζόμαστε θα αργεί να προσέλθει σε βοήθεια μέχρι να «καθαρίσει» ο χώρος από τους δράστες; Και αφήνω κατά μέρος το «ηθικό δίδαγμα» προς τους αστυνομικούς που αποπνέει η ποινή: Τελείωσες από την υπηρεσία; Τρέχα όσο πιο γρήγορα μπορείς σπίτι σου, μην κοιτάζεις γύρω σου, κι όταν φτάσεις φόρα παντόφλες, κάτσε στον καναπέ, και δες τηλεόραση. Ελλάδα 2024…

Πουλάει τρέλα

Οχι σήμερα, δεν έχει άλλο ΣΥΡΙΖΑ. Μεταξύ μας βαρέθηκα – πόσες φορές να πας στο «Δελφινάριο» ή στο (ίδιο) τσίρκο; Εστω κι αν πρόκειται για το τσίρκο Μεντράνο της Αριστεράς; Από κάποια στιγμή και πέρα βαριέσαι και ενδεχομένως βαριέσαι και θανάσιμα. Κόβεις φλέβες, κατά το κοινώς λεγόμενο, με τα ίδια και τα ίδια κρυανάλατα αστεία και τις γελοιότητες που βλέπεις να επαναλαμβάνονται. Ο άλλος (ο πρόεδρος Κασσελάκης) βγήκε προχθές στον Κουβαρά στην ΕΡΤ και υποδύθηκε το δεν συμβαίνει τίποτε, εμένα το Συνέδριο με όρισε να είμαι πρόεδρος ως το 2027, στις εθνικές εκλογές. Ούτε που κατάλαβε ότι τον έχουν ήδη προγραμμένο και ότι στις 10 Ιουνίου θα του κουνήσουν μαντίλι.

Εξακολουθεί να πουλάει τρέλα, αλλά να σου πω, καλά τους κάνει. Ο Κασσελάκης ήταν ο καταλληλότερος άνθρωπος για να τους διαλύσει και όπως δείχνουν τα πράγματα θα τα καταφέρει σύντομα…