Με μεγάλη υπομονή, χθες το απόγευμα, άκουγα τη συζήτηση για το κυοφορούμενο νομοσχέδιο Πιερρακάκη για την ανώτατη εκπαίδευση. Περισσότερο με εντυπωσίασαν τρεις βουλεύτριες, του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς, η κυρία Τζούφη, η κυρία Βέττα και η κυρία Αναγνωστοπούλου. Δεν με εντυπωσίασε η σιγουριά τους όσο ο διδακτισμός τους και οι επιθετικοί τόνοι. Απέναντι πίστευαν ότι βρίσκονται εχθροί του λαού, τον οποίο οι συγκεκριμένες κυρίες θεωρούσαν ότι ex officio εκπροσωπούν. Μιλούσαν για δημόσια και δωρεάν παιδεία, εξεθείαζαν ένα πανεπιστήμιο φανταστικό. Αν τις άκουγε ένας εξωγήινος, θα πίστευε ότι, χάρη στο φοβερό ελληνικό πανεπιστήμιο, η Ελλάδα είναι Ελλαδάρα: ένας παράδεισος υψηλής παιδευτικής αξίας με τρομερές επιδόσεις στην καινοτομία – που δυστυχώς, ξαφνικά, μια χούντα επελαύνει απειλώντας να διαλύσει τα πάντα και να μας φέρει στην εποχή των σπηλαίων.
Τι λέει σύσσωμη η Αριστερά; Οτι έχουμε σπουδαίο Πανεπιστήμιο, δωρεάν παιδεία, υψηλό επίπεδο γνώσης και κοινωνίας. Οτι οι νέοι φοιτητές θα απογειώσουν τη γαλάζια μας χώρα. Μοναδική παραφωνία, ότι έχει ανεβεί η βάση εισαγωγής και δεν μπορούν να μπαίνουν με λευκή κόλλα φοιτητές σε διάφορα πανεπιστήμια της επαρχίας, με αποτέλεσμα αυτά να φυτοζωούν. Κι η κυβέρνηση, αντί να ανοίξει μια θέση σε όποιον θέλει στις διάφορες ανά τη χώρα σχολές, ετοιμάζεται να λειτουργήσει ανταγωνιστικά πανεπιστήμια στον δημόσιο παράδεισο. Μάλιστα, παραβιάζοντας το Σύνταγμα, θα φέρει τους κερδοσκόπους, παραδίδοντας τα αγνά νιάτα στα γρανάζια της εμπορευματοποίησης. Μια μάλιστα ζήτησε η αναφορά στο εκπαιδευτικό σύστημα της Κύπρου να υπολογίζει ότι η Μεγαλόνησος ήταν θύμα της αποικιοκρατίας. Ο,τι να ‘ναι.
Η πραγματικότητα, προφανώς, απέχει πάρα πολύ από την ειδυλλιακή εικόνα με την οποία τρέφεται, και μας τρέφει, η ελληνική Αριστερά. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα κατρακυλά – κι αυτό μετριέται κάθε τόσο στην αξιολόγηση της Pisa. Οι καθηγητές στο πανεπιστήμιο γνωρίζουν την ανεπάρκεια της πλειονότητας των νέων φοιτητών, που έχουν στερηθεί το σχολείο ως αυτόνομη βαθμίδα εκπαίδευσης. Κι ό,τι ο συνδικαλισμός στην εκπαίδευση ή η αντιπολίτευση κάνουν ότι δεν γνωρίζουν, τα ξέρει άριστα η αγορά. Ο υπουργός Παιδείας, Κυριάκος Πιερρακάκης, παρότι μιλούσε αμυνόμενος προσπαθώντας να πείσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, κάποια στιγμή αναγκάστηκε να περιγράψει την κατάσταση. Και να εξηγήσει γιατί μια μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση πρέπει να αρχίσει αμέσως. Η χώρα, σημείωσε, πρέπει να συμμετάσχει στην επανάσταση της τεχνολογίας, των ιδεών και των μεγάλων αλλαγών που έρχονται διότι «το μέλλον ή το σχεδιάζεις ή το υφίστασαι. Κι εμείς τα τελευταία χρόνια το υφιστάμεθα».
Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η αδυναμία κατανόησης από το αριστερό προσωπικό της Βουλής της συνταγματικής νομιμότητας των διατάξεων του νομοσχεδίου που αφορούν την ίδρυση παραρτημάτων ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα (αυτό μόνο είναι η περίφημη «εμπορευματοποίηση»): η ενωσιακή νομολογία, την οποία το υπουργείο έχει μελετήσει για να μην υπάρξει κώλυμα αντισυνταγματικότητας στο νομοσχέδιό του, και η σχέση της με την εγχώρια νομοθεσία και τα εθνικά Συντάγματα είναι ένα θέμα που διδάσκεται στο πρώτο έτος των νομικών σχολών. Αλλά οι βουλεύτριες της Αριστεράς (κι οι βουλευτές που επίσης πήραν το λόγο) μπορούν να το αγνοούν. Το λαμπρό επίπεδο των σπουδών και η υψηλή πνευματικότητα είναι για τους άλλους, όχι για τα μέλη του Κοινοβουλίου μας.
Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Το πτυχίο του ΑΕΙ πρέπει να ξαναγίνει σκαλοπάτι κοινωνικής και οικονομικής ανέλιξης. Για να γίνει αυτό, ας ηττηθεί επιτέλους το δήθεν χειραφετητικό παραμύθι της συντηρητικής και κολλημένης ελληνικής Αριστεράς.
