Αναζήτηση
Ο Ηλίας Λογοθέτης, κατάφερε να μείνει στη συνείδηση του καλλιτεχνικού κόσμου ως η επιτομή του «φωτός».
«Σκοπός του ανθρώπου είναι να δίνει χαρά στον άλλον άνθρωπο και όχι θλίψη και πίκρα. Είμαστε γεννημένοι για να είμαστε χαρούμενοι, όχι θλιμμένοι, είμαστε προγραμματισμένοι διαφορετικά και μας έχει αλλάξει η κοινωνία, η οποία είναι ένα σύνολο συμφερόντων και συμβάσεων. Εμείς αντιστεκόμαστε, είμαστε γεννημένοι για να δίνουμε αγάπη», έλεγε άλλωστε.
Ο επτανήσιος ηθοποιός, είχε ιδαίτερη αγάπη για το νησί του, την Λευκάδα. Την ένιωθε σαν μάνα. Πρώτα τον γέννησε και έπειτα τον άφησε στο δικό του πεπρωμένο. «Με άφησε, μου είπε σε γέννησα, σε μεγάλωσα, τώρα πήγαινε κάνε ότι θέλεις» είχε εξομολογηθεί. Και αυτό έκανε.
«Ζήσαμε κάτω από το σκοτάδι»
Έβαλε πλώρη για το φοιτητικό του ταξίδι με προορισμό την Αθήνα, έπειτα από την ένταξη του στο τμήμα Τμήμα Πολιτικών Επιστημών της Παντείου. Όμως, η μεγάλη του αγάπη η όπερα, ήταν πάντοτε δίπλα του. Παρούσα. Άκουσε την καρδιά του και καταπιάστηκε με την όπερα στο Ωδείο Φειδίου.
Το θέατρο ήρθε στη ζωή του, το 1964, όταν ένας φίλος του, τον «έβαλε σε ένα λεωφορείο» και του είπε ότι ο προορισμός του ήταν η τέχνη της υποκριτικής.
Φωτογραφία: imdb
Μέχρι τότε, δεν είχε σκεφτεί ποτέ το θέατρο. Ήταν μέλος διάφορων χωρωδιών στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Λευκάδα και ονειρεύονταν την όπερα. Είχε πάντοτε κλίση σε τρία πράγματα: στα μαθηματικά, την όπερα και τον έρωτα.
Το 1967, βρέθηκε στο εμβληματικό Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Η ζωή στο θέατρο μαστίζονταν από δυσκολίες. Ο ηθοποιός, είχε αναφέρει, πώς στην παράσταση των Ορνίθων, πρώτα εκτελούσαν χρέη ηλεκτρολόγου, καθώς έφτιαχναν τα φώτα και γοργά – γοργά ετοιμάζονταν ώστε να πραγματοποιήσουν την παράσταση. Κουρασμένοι και εξαντλημένοι.
Πώς άντεχαν τις «κακουχίες», πιθανόν να αναρωτιέστε. «Δεν πάθαμε τίποτα, γιατί πιστεύαμε στον δάσκαλο, μια θρησκευτική διαδικασία, άλλωστε και η καταγωγή του θεάτρου, θρησκευτική είναι. Πιστεύουμε πολύ αυτό που κάνουμε. Μας είχε αφαιρεθεί κάθε αντίρρηση. Ήμασταν δοσμένοι εκεί. Σπάνια βλέπαμε τον ήλιο, βγαίναμε βράδυ. Ζήσαμε κάτω από το σκοτάδι» είχε πει κάποτε στον δημοσιογράφο Ανδρέα Ροδίτη.
Νεκρή Ζώνη
Το θεατρικό σανίδι και η έβδομη τέχνη, τον αγάπησαν δεόντως. Στις πλάτες του έχει μια συγκινητική πληθώρα παραστάσεων και ταινιών.
Νεφέλες, Οθέλλος, Όρνιθες, Πλούτος, Λυσιστράτη, Ερωτόκριτος, Βάτραχοι, Νεκρή ζώνη, Ο Επιστάτης, Το Μάθημα, Η Φαλακρή Τραγουδίστρια.
Στον κινηματογράφο, συνεργάστηκε με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στις ταινίες «Τοπίο στην Ομίχλη», και «Μετέωρο βήμα του πελαργού» ενώ υποδύθηκε τον «Κωνσταντίνο» στις «Γυναίκες δηλητήριο» του Νίκου Ζερβού. Αξιοσημείωτη ήταν η υποκριτική του δεξιότητα στην ταινία «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» σε σκηνοθεσία Λάκη Παπαστάθη, στον διπλό ρόλο του Βιζυηνού και του παππού.
Το 2013, εμφανίστηκε στην ταινία «Wild duck» σε σκηνοθεσία Γιάννη Σακαρίδη, έχοντας για κινηματογραφική παρέα, μεταξύ άλλων και το γιο του, Αλέξανδρο Λογοθέτη.
Φωτογραφία: Κώστας Κοκκάκης (Α΄ Γερουσιαστής), Ηλίας Λογοθέτης (Οθέλλος), Γιάννης Μαυρογένης (Β΄ Γερουσιαστής), Θόδωρος Μορίδης (Δόγης) | Οθέλλος (1983) Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή | 11/12/1982 – 30/01/1983 Εθνικό Θέατρο, Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Αθήνα, Ελλάδα
Ας μιλήσουμε όμως για λίγο, για την Νεκρή Ζώνη, το θεατρικό έργο του εμβληματικού Άγγλου συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ. Η υποκριτική του μαεστρία, κατάφερε να συναρπάσει τον ίδιο τον συγγραφέα, όταν εκείνος θέλησε να παρακολουθήσει την παράσταση.
Σε μια συνέντευξη του με τον δημοσιογράφο Δημήτρη Ν. Μανιάτη, ρωτήθηκε: «Κορυφαία σας επίσης στιγμή η «Νεκρή Ζώνη» του Πίντερ λένε».
Mε τον ίδιο να απαντά: «Για μένα είναι αυτό που ο Πίντερ με ρώτησε: Πώς μπόρεσες να το κάνεις αυτό; Ως μεσογειακός έβαλα λίγο συγκίνηση, του είπα. Η παράσταση ανέβηκε στο Απλό Θέατρο του Αντύπα. Εκείνο το βράδυ που ήλθε ο Πίντερ με τη γυναίκα του ήταν η μεγαλύτερη ευτυχία μου. Εκανα τον ρόλο του Σπούνερ. Ημουν ο εισβολέας στο σπίτι. Για πρώτη φορά, παρουσιάστηκε ανάγλυφα ο εισβολέας. Είναι το καταλυτικό πρόσωπο που θέλει να υποκαταστήσει τα αφεντικό του σπιτιού»
Φωτογραφία: imdb
Έπειτα, η συζήτηση κύλησε προς το «αν πιστεύει στη διαίρεση ποιοτικού και εμπορικού».
Εκείνος απάντησε με τρόπο αφοπλιστικό: «Έχω εργαστεί από βιντεοκασέτα μέχρι επιθεώρηση. Τώρα τραγουδώ όποτε μπορώ με τους Εν Καρδιά, έχω πλούσια ζωή. Δεν διαχώρισα ποτέ τα είδη. Η ανάγκη προηγείται της τέχνης σύμφωνα με τον Αισχύλο. Η βιντεοκασέτες ας πούμε ήταν σωτήριες: ζήσαμε χωρίς να πεινάσουμε».
Περί έρωτος
Ο Ηλίας Λογοθέτης, χάρισε την καρδιά του στην ηθοποιό Μαρία Ζαχαρή. Μαζί απέκτησαν τον Αλέξανδρο Λογοθέτη, νυν ηθοποιό και παραγωγό ταινιών.
Περί έρωτος, ο Ηλίας Λογοθέτης, είχε πεί: «Ανεξήγητο πράγμα. Νομίζω φαντασιακό. Η αγάπη από την άλλη, είναι η έγνοια της φροντίδας του άλλου. Ο έρωτας είναι μυθολογικό τέρας το οποίο πολεμάς συνέχεια και πάντα σε νικάει. Σε έχει στα δεσμά του. Είναι η ένδεια που έχεις στην προσπάθειά σου να ταυτιστείς με τον άλλο. Ανήκει στο σπήλαιο των ιδεών.
Ένα πικρό αντίο, σε έναν φωτεινό άνθρωπο και καλλιτέχνη.
*Με πληροφορίες από: Η ζωή είναι στιγμές | Ηλίας Λογοθέτης | 24/03/2020 | ΕΡΤ | Ανδρέας Ροδίτης & Μανιάτης Δημήτρης | ΤΑ ΝΕΑ | Κεντρική φωτογραφία θέματος: Ο Ηλίας Λογοθέτης στο Τοπίο στην Ομίχλη (1988) σε σκηνοθεσία και παραγωγή του Θόδωρου Αγγελόπουλου
