Αν η πολιτική δεν «δουλεύει» με τις αποχρώσεις, είναι γιατί αν δεν υπάρξουν άπλετα και εκτυφλωτικά φωτισμένα όσα λέγονται ή όσα γίνονται, είναι σαν να μην έχουν ειπωθεί και να μην έχουν επιτευχθεί. Μια προϋπόθεση που μεταβάλλει άρδην τη σημασία των πραγμάτων καθώς η αναγνώριση του «άσπρου-μαύρου» ως μιας αποκλειστικής συνθήκης προκειμένου να διεξαχθεί μια συζήτηση ή να αποτιμηθεί μια οποιαδήποτε πράξη, έχει καταδικάσει μια υπόθεση, επομένως και την πολιτική, να λογαριάζει ως προοπτική ένα πλήρες αδιέξοδο.

Η έλλειψη φωτοσκιάσεων και αποχρώσεων δίνει την ευχέρεια το καθετί που λέγεται ή γίνεται να μην μπορεί να ελεγχθεί σε βάθος και προπαντός να «εκτελωνίζεται» σύμφωνα με τις εντυπώσεις όπως δημιουργούνται ενώ εκστομίζεται ό,τι λέγεται ή αποτιμάται ό,τι γίνεται. Επομένως αν είναι να θλίβεται κανείς με την πολιτική, δεν είναι με όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό και αποκαλύπτουν πως οι στενές, κομματικές σκοπιμότητες προηγούνται οποιουδήποτε ενδιαφέροντος για τα μεγάλα και τρομερά που συμβαίνουν τόσο κοντά μας ώστε άνετα θα μπορούσε να λογαριάσει κανείς πως εξελίσσονται στην αυλή μας. Είναι γιατί νέοι άνθρωποι δεν φαίνεται να έχουν διάθεση να διαφοροποιηθούν σε σχέση με ό,τι ακριβώς συνέβαινε τόσο στο πρόσφατο όσο και στο απώτατο παρελθόν στην πολιτική ζωή, αν και δεν παύουν να υπόσχονται πως θέλουν να αλλάξουν είτε τα περισσότερα είτε τα πάντα ακριβώς στη διακεκαυμένη περιοχή του πολιτικού γίγνεσθαι.

Διαφορετικά θα ήταν δυνατόν τόσο ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καμαρώνει και να υπογραμμίζει πως παραμένει ένα άτομο αντισυστημικό και ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μανώλης Χριστοδουλάκης να αποφαίνεται πως το κόμμα του για να διεκδικήσει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του χρειάζονται «χρόνος, πρόταση, εξωστρέφεια και μάχη για τις ιδέες του». Αναρωτιέται κανείς τι ωθεί τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης να χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως αντισυστημικό, όταν δεν υπάρχει ούτε ένας σε ολόκληρη την επικράτεια που θα τον αποδεχόταν ως κάτι αντίστοιχο για τον απλούστατο λόγο πως αν παρέμενε έμπρακτα αντισυστημικός, δεν θα τον γνωρίζαμε καν ως όνομα. Οταν έχεις επιλεγεί ακόμη και με τους πλέον νόμιμους τρόπους και προπαντός όταν σε έχει περιβάλει από την πρώτη στιγμή μια ασύλληπτη δημοσιότητα, σημαίνει πως είσαι «σαρξ εκ της σαρκός» του συστήματος. Σε βαθμό μάλιστα που να έχουν προεξοφληθεί όσα πρόκειται να πεις και να κάνεις, έστω και αν μοιάζουν να αντιτίθενται σε κάθε έννοια συστήματος.

Αν το «σύστημα» μπορούσε να διαχωριστεί τόσο εύκολα σε σχέση με συμπεριφορές κυρίως που το εκθειάζουν ενώ φαίνεται να το υπονομεύουν, σαφέστατα μια κλίμακα αξιών ηθικών και πολιτικών θα συνιστούσε ένα μέτρο που θα ήταν αδύνατον να το υπερβείς, χωρίς να γίνεις καταγέλαστος, να παρουσιάζεσαι δηλαδή ως ένα επαναστατημένο άτομο ενώ έχεις συμβιβαστεί με καθετί συμβατικό και ανεξέλικτο σε όλα τα επίπεδα. Ενα μέτρο που θα ορθωνόταν άτεγκτα απαγορευτικό όταν λέξεις και έννοιες εξαντλημένες και ξεζουμισμένες όπως «πρόταση», «εξωστρέφεια», «μάχη για τις ιδέες» θα τις παρουσίαζες ως νεοφανείς και σωτήριες, ακόμα και αν παρέμενες άμοιρος μιας αδιαμφισβήτητα επιβεβαιωμένης ιστορικής άποψης. Η μάχη για τις ιδέες δεν απέδωσε δυστυχώς όταν υπήρξαν άνθρωποι που δοκιμάστηκαν και έφτασαν στον θάνατο για χάρη τους. Επομένως το να υπόσχεσαι την πραγματοποίησή τους τώρα πια εκ του ασφαλούς, μέσα από ένα γραφείο, έχεις τόσες πιθανότητες να συγκινήσεις όσο και αν δεν τις είχες ποτέ εκφράσει.

Τελευταία Νέα