Δεν είναι στις προθέσεις μου να επιτείνω τον πόνο που αισθάνεται αναπόφευκτα ο υπουργός Οικονομικών, φίλος μου, Κωστής Χατζηδάκης λόγω της πρόσφατης εγχείρησης στην οποία υποβλήθηκε, αλλά δεν μπορώ και να σιωπήσω στο μίζερο, όσο και προκλητικό, θέμα «διασύνδεση POS με ταμειακή μηχανή». Κυρίως γιατί, έχοντας μια σοβαρή πληροφόρηση εκ των ένδον, ανέφερα συχνά ότι το πλάνο της κυβέρνησης, που το συνέδεε με την περιστολή της φοροδιαφυγής, για διασύνδεση των POS με τις ταμειακές μηχανές «πριν από το τέλος του χρόνου» ήταν μια φενάκη, μια κουβέντα στον αέρα.

Ειδικά όταν άρχισαν να ορίζονται και ημερομηνίες πέρατος του έργου, μερικοί εξ ημών είπαμε, να το δούμε αυτό και τι στον κόσμο. «Ως τις 31 Δεκεμβρίου», δέσμευση, ανακοινώθηκε. Αλλά παρήλθε η 31η Δεκεμβρίου χωρίς να γίνει τίποτε, και μετά τέθηκε το ορόσημο για την 31η Ιανουαρίου. Κι αφού πλησίασε και η άλλη ημερομηνία και αποδεικνυόταν πως θα πήγαινε άκλαυτη, εν συνεχεία μετατέθηκε το ορόσημο για την 29η Φεβρουαρίου – χθες δηλαδή. Χθες όμως ανακοινώθηκε ότι παρατείνεται «σιωπηρά» η προθεσμία για τη διασύνδεση για έναν ακόμη μήνα. Ητοι, ως τις 31 Μαρτίου.

Αλλά τους ξέφυγε και μας είπαν ότι μέχρι τώρα – που έπεφταν σαν τα κορμιά οι άπρακτες ημερομηνίες – μόλις το 15% των επιχειρήσεων έχει συμμορφωθεί! Αναρωτιέμαι πραγματικά αν στον έναν μήνα από σήμερα θα συμμορφωθεί το υπόλοιπο ~85% της αγοράς. Προλαβαίνουν; Δεν προλαβαίνουν. Οπότε, σε έναν μήνα από τώρα θα τον κλαίμε και τον Μάρτιο, που θα περάσει κι αυτός έτσι, και μετά θα φτάσει ο Απρίλιος, κατά τον οποίο δεν βλέπω να το πιέζουν και ιδιαίτερα το πράγμα, διότι λήγοντας αυτός είναι παραμονές Πάσχα, οπότε τρέχα γύρευε. Καλοκαίρι, και αν…

Συμπέρασμα, στην ωραία μας χώρα οι καταληκτικές ημερομηνίες είναι για τα κορόιδα. Για τους έξυπνους είναι απλώς ένα ακόμη επιβεβαιωτικό της ύπαρξης της ανίκητης γραφειοκρατίας…

Το ΠΑΣΟΚ (επαν)έρχεται

Ευρωεκλογές πλησιάζουν, και οι ευρωπαίοι σοσιαλιστές και δημοκράτες συγκεντρώνονται αύριο στη Ρώμη για να επιλέξουν τον κεντρικό τους υποψήφιο, αυτόν που θα διεκδικήσει, υποτίθεται, το αξίωμα του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (μη με ρωτάτε γιατί υποτίθεται. Διότι, εκ των πραγμάτων, συνήθως δεξιός αναδεικνύεται στη θέση αυτή). Τυπικού χαρακτήρα είναι η αυριανή διαδικασία – θα μετάσχει και ο δικός μας Νίκος Ανδρουλάκης στη σύνοδο –, αφού τα περισσότερα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης έχουν ήδη συγκατανεύσει στην επιλογή της υποψηφιότητας του σοσιαλδημοκράτη κυρίου Νίκολας Σμιτ. Μη σας μπερδεύει το όνομα, δεν είναι (ένας ακόμη) Γερμανός ο άνθρωπος.

Στο Λουξεμβούργο έχει γεννηθεί και δεν είναι άγνωστο πρόσωπο στους κύκλους των Βρυξελλών: πρόκειται για τον επιτυχημένο, όπως αναφέρεται, νυν επίτροπο Απασχόλησης και Κοινωνικών Δικαιωμάτων της Κομισιόν. Για τον Ανδρουλάκη, η σύνοδος θα είναι μια ωραία ευκαιρία να δει τα φιλαράκια του από το Ευρωκοινοβούλιο και παράλληλα να ισχυροποιήσει τη θέση του στο κόμμα, καθώς και αυτοί του PES, που κάποτε αλληθώριζαν προς τον Τσίπρα, τώρα καταλαβαίνουν ότι το ΠΑΣΟΚ (επαν)έρχεται…

Η κόκκινη μπογιά

Εντάξει τώρα. Μερικές φορές ξεπερνιούνται, με μεγάλη ευκολία δε, τα όρια, προκειμένου να υπηρετηθούν σκοποί εντελώς διαφορετικοί από τους προφανείς. Στην πορεία της Τετάρτης για το έγκλημα στα Τέμπη, ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία της ήταν όταν φοιτητές ανέγραψαν τα ονόματα των ανθρώπων που χάθηκαν στο δυστύχημα μπροστά στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Ηταν ίσως το συγκινητικότερο στιγμιότυπο της όλης διαμαρτυρίας και εξ αυτού του λόγου γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα – ίσως και μεγαλύτερη από αυτή την ίδια την πορεία διαμαρτυρίας.

Αργότερα, τη νύχτα, όπως κάθε νύχτα, συνεργείο καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων καθάρισε με τις μάνικες τον χώρο, μαζί και τα γραμμένα στο σημείο ονόματα. Τι ήταν να το κάνει; Πήρε φωτιά το Διαδίκτυο, ότι, τάχα μου και καλά, ήταν κυβερνητική διαταγή κι άλλα τέτοια ανόητα. Ο Δήμος απάντησε ότι καθημερινά το συνεργείο καθαριότητας κάνει αυτή την εργασία. Αλλά πέρα από αυτό. Δηλαδή, τι ακριβώς έπρεπε να γίνει, αναρωτιέμαι. Να μείνουν εσαεί τα ονόματα γραμμένα με κόκκινη μπογιά στο κεντρικότερο σημείο της Αθήνας; Για ποιο λόγο; Εχει χαθεί κάθε μέτρο, νομίζω…

Περασμένα – ξεχασμένα

Μια ωραία εικόνα που παρατήρησα την τελευταία ημέρα του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ και όλες αυτές τις ημέρες δεν βρήκα χρόνο και χώρο να την περιγράψω, λόγω όγκου επίκαιρης ύλης, ήταν εκείνη του προέδρου Κασσελάκη με τη βουλευτή Πειραιά Νίνα Κασιμάτη, φίλη μου, να κρατιούνται από το χέρι, στην πρώτη σειρά των καθισμάτων του Συνεδρίου, υπό το άγρυπνο βλέμμα του κυρίου Τάιλερ Μάκμπεθ. Τίποτε το εξωθεσμικό και τίποτε το εξωφρενικό. Κάτι που θα έκανε τον κ. Μάκμπεθ να εγκαταλείψει την ηρεμία του ή να χάσει την ψυχραιμία του και να οργιστεί. Ηταν η ένταση των στιγμών και το αυθόρμητο του χαρακτήρα του προέδρου Κασσελάκη που έδωσαν την ευκαιρία στους φωτογράφους και στις κάμερες να απαθανατίσουν το σκηνικό.

Αλλωστε, όπως έχει τραγουδήσει και ο λαϊκός βάρδος Αντώνης Ρέμος, φίλος μου επίσης, «είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα», θέση την οποία ασφαλώς ασπάζομαι. Το μόνο ενδιαφέρον στην υπόθεση δεν είναι βέβαια το πώς η κυρία Κασιμάτη βρέθηκε δίπλα στον πρόεδρο, αλλά η μεγαλοψυχία του προέδρου, η οποία πρέπει να εξαρθεί. Η κυρία Κασιμάτη, ως γνωστόν, δεν είχε υπερψηφίσει το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, παρά την κομματική πειθαρχία που είχε επιβάλει ο πρόεδρος Κασσελάκης. Περασμένα – ξεχασμένα, προφανώς…

Μια ωραία ατμόσφαιρα

Επί του ιδίου θέματος, που φέρει τον γενικό τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ – μια ωραία ατμόσφαιρα», έχω να επισημάνω και το εξής: τη χαρακτηριστική φιγούρα του κυρίου Γιώργου Τσίπρα που μας έγινε γνωστός λόγω της συγγενικής του σχέσης με τον πρόεδρο Αλέξη, τον απόμαχο, τον βετεράνο – είναι πρώτα ξαδέρφια. Η μοναχική αυτή φιγούρα περιφέρει την ύπαρξή της από κανάλι σε κανάλι, προβαίνει σε δηλώσεις, φυσικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, την ακούν οι δημοσιογράφοι και πιστεύουν όλοι ότι αυτά που υποστηρίζει έχουν ευθεία αντανάκλαση στον ξάδερφο. Ε, δεν έχουν, ενημερώνω. Μιλάνε πού και πού, αλλά μην κάνει το λάθος να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για τίποτε «κολλητιλίκια», όχι. Τότε γιατί επιμένει ο Γιώργος Τσίπρας να μιλάει; Εχω την αίσθηση μήπως και πέσει πάνω του, σε κανένα πρωινό ζάπινγκ, ο νυν πρόεδρος του κόμματος και σταθεί να ακούσει τι υποστηρίζει. Διότι αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να «συνομιλήσει» μαζί του.

Εξάλλου, επειδή όλοι έχουμε παράπονα από τη ζωή, ίδια πάνω – κάτω, να σημειώσω ότι ο Γιώργος Τσίπρας έχει ένα επιπλέον: ενώ διαθέτει τον τίτλο του διευθυντή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, έχει μερικούς μήνες να συναντήσει και να συνομιλήσει διά ζώσης και εκ του σύνεγγυς με τον πρόεδρο Κασσελάκη. Μπορεί κι από τον Νοέμβριο που μας πέρασε. Και περιμένει. Σου λέει, δεν μπορεί, άμα με δει στα κανάλια, μπορεί να με θυμηθεί. Λογικό. Ο άλλος, έτσι χύμα όπως είναι, ενδέχεται να τον θυμηθεί με το που θα κλείσει εξάμηνο.