Το μεσημέρι του Σαββάτου, βοηθούσε και ο ήλιος, είχε πολλούς ξένους τουρίστες στο Σύνταγμα που ήταν συγκεντρωμένοι στον Αγνωστο Στρατιώτη. Περπατούσαν στην πλατεία και πολλοί προσπαθούσαν να αποφύγουν να πατήσουν πάνω στα ονόματα των νεκρών των Τεμπών, που τα ξανάγραψαν διαδηλωτές του φοιτητικού συλλαλητηρίου. Κάποιοι νόμιζαν ότι είναι προέκταση του μνημείου, οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί η πλατεία ήταν βαμμένη με λέξεις.

Αλλ’ η ουσία είναι ότι, ακόμα και μπροστά από τον Αγνωστο Στρατιώτη, η Αριστερά, παρότι ηττημένη εκλογικά, επιβάλλει την αισθητική της και όσο μπορεί τα μηνύματά της, χωρίς το κράτος (αυτό το αυταρχικό κράτος που συχνά καταγγέλλεται στο εξωτερικό) να μπορεί να αντιδράσει. Μόνο ο Μάκης Βορίδης από την κυβέρνηση σημείωσε με έμφαση τη σημασία του Αγνωστου Στρατιώτη, ότι είναι μνημείο αποκλειστικά για τους Ελληνες που έχασαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την πατρίδα – αλλά με τον Βορίδη η Αριστερά είναι μονίμως σε πόλεμο και η κυβέρνηση δεν θέλει να τη λένε αυταρχική Ακροδεξιά.

Αυτή την τριβή για τα σύμβολα η κυβέρνηση την αποφεύγει συστηματικά, γι’ αυτό και ανέχεται να κάνει οποιοσδήποτε ό,τι θέλει στην πόλη αρκούμενη μόνο στα απολύτως απαραίτητα – αν, π.χ., κάποιοι επιτεθούν να κάψουν τα μηχανήματα στην τρύπα του μετρό στα Εξάρχεια θα παρέμβει η αστυνομία, αλλά μέχρι εκεί.

Κάπως έτσι, σε διάφορα μέρη της Αθήνας, υπάρχουν μνημεία και σύμβολα που διεκδικούν το νόημα διάφορων γεγονότων. Μπροστά από τα προσφυγικά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και στο πάρκο της Χωροφυλακής στη Μεσογείων έχουν τοποθετηθεί πλάκες με το αφήγημα του ΚΚΕ για τον Εμφύλιο. Στην είσοδο του κτιρίου της ΕΡΤ συνεχίζει να δεσπόζει το περίφημο μνημείο των νεκρών, μνημείο ουσιαστικά ενός ψέματος. Το κράτος έχει παραιτηθεί και απλώς ανέχεται όποιον θέλει να κατασκευάζει και στη συνέχεια να διεκδικεί το νόημα επεισοδίων της ιστορίας.

Εδώ και μερικές ημέρες, και η Περιφέρεια Αττικής και ο Δήμος Αθηναίων, ορθότατα, έχουν κηρύξει πόλεμο στην αφισορύπανση – και ανάμεσα στις αφίσες που κατέβασαν ήταν και για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που εικόνιζαν τον Στέφανο Κασσελάκη. Δεν ξέρω αν καταλόγισαν, σύμφωνα με τη νομοθεσία, πρόστιμα για ρύπανση – αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι, και να καταλογίσουν πρόστιμα, θα μπορέσουν να τα εισπράξουν. Τον περασμένο Ιούνιο, ο Δήμος Αθηναίων είχε επιβάλει πρόστιμα στο ΜέΡΑ 25 και στο ΚΚΕ για παράνομη αφισοκόλληση. Τα κόμματα διαμαρτυρήθηκαν και ουδείς έμαθε αν τα πρόστιμα έγινε δυνατόν να εισπραχθούν. Από εδώ, είχα ρωτήσει την τότε δημοτική αρχή αν τα πρόστιμα εισπράχθηκαν κι αν όχι τι θα έκανε γι’ αυτό ο Δήμος, αλλά απάντηση δεν πήρα. Δεν ξέρω επίσης αν έχουν παρακρατηθεί πρόστιμα του παρελθόντος που έχει επιβάλει η Επιτροπή Ελέγχου για τα οικονομικά των κομμάτων. Ψιλά γράμματα.

Μόνο αυτό; Πολλά παραπάνω. Σε γενικές γραμμές, κυριαρχεί μια ατιμωρησία ακόμα και για ειδεχθείς πράξεις που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη. Διάβασα, π.χ., τις προάλλες, ότι αθωώθηκαν με βούλευμα 5 από τους κατηγορηθέντες για την κράτηση ως ομήρου του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου και για τη διαπόμπευσή του ενώ οι άλλοι τρεις κατηγορηθέντες παραπέμπονται για πλημμελήματα.

Η Αριστερά διαχειρίζεται με μεγάλη επιδεξιότητα την κουλτούρα της διαμαρτυρίας και της καταγγελίας και συνεχίζει να παίζει τον ρόλο του θύματος. Γιατί μπορεί.

Τελευταία Νέα