Το διαφημιστικό φυλλάδιο δείχνει παιδιά πάνω σε άλογα, άλλα να κολυμπούν σε μια λίμνη και να χαλαρώνουν σε ένα μαγευτικό περιβάλλον «237 στρεμμάτων, με άφθονο υπαίθριο χώρο αναψυχής και μονοπάτια της φύσης».
Η πραγματικότητα ωστόσο για τους εφήβους, που στάλθηκαν στην ακαδημία στο Ivy Ridge της Νέας Υόρκης, απέχει πολύ περισσότερο από την ειδυλλιακή εικόνα του διαφημιστικού υλικού, αφού πίσω από τις κλειστές πόρτες το ίδρυμα ήταν ένα «κολαστήριο», με το προσωπικό να κακοποιεί τα παιδιά, να τα φυλακίζει και να τους κάνει πλύση εγκεφάλου.
Το ίδρυμα, όπως γράφει η Sun, αποσπούσε βίαια τα παιδιά από τα σπίτια τους, απαγάγοντάς τα στη μέση της νύχτας, κλειδώνοντάς τα στο όχημα, ενώ τους απαγόρευσαν να μιλήσουν, να κοιτάξουν έξω από το παράθυρο ή να έχουν οποιαδήποτε οπτική επαφή.
Από τη στιγμή που περνούσαν την πόρτα της ακαδημίας ξεκινούσε γι’ αυτά ένας εφιάλτης, με κακοποιήσεις, απομονώσεις, στέρηση τροφής, ύπνου και βίαιους περιορισμούς.
Οι έφηβοι, που εισάγονταν στο ίδρυμα ως «προβληματικοί», υποβάλλονταν σε πλύση εγκεφάλου ώστε οι υπεύθυνοι να αποσπούν ψευδείς ομολογίες χρήσης ναρκωτικών, ενώ έπεφταν και θύματα έντονης λεκτικής κακοποίησης.
Εκμεταλλευόταν τους εφήβους και «θησαύριζε»
Το «σχολείο», το οποίο άνοιξε το 2001, ήταν μέρος μιας βιομηχανίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που εκμεταλλευόταν τους φόβους των γονέων για τους αλλοπρόσαλλους εφήβους, χρεώνοντας έως και 140.000 λίρες για να βοηθήσει την οικογένεια να «επανενωθεί» μέσω ενός προγράμματος που δίδασκε αγάπη, ανθρωπιά και πειθαρχία.
Σοκαριστικό είναι το γεγονός ότι χιλιάδες παιδιά στις ΗΠΑ εξακολουθούν να τοποθετούνται σε παρόμοια ιδρύματα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό δρουν ανεξέλεγκτα και διοικούνται από προσωπικό χωρίς προσόντα, ενώ οι ισχυρισμοί για κακοποίηση εξακολουθούν να είναι διαδεδομένοι.
Ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ του Netflix, με τίτλο «The Program: Cons, Cults and Kidnappings», φέρνει στο φως άγνωστα περιστατικά και μαρτυρίες ενηλίκων, που υπήρξαν τρόφιμοι στο συγκεκριμένο ίδρυμα της Νέας Υόρκης αλλά και σε άλλα ιδρύματα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Οι περιγραφές τους συγκλονίζουν… Όπως λένε, δεν τους επιτρεπόταν καν η ιδιωτικότητα, αφού ακόμα και για να πάνε στην τουαλέτα, έπρεπε πάντα να βρίσκονται στο οπτικό πεδίο ενός μέλους του προσωπικού.
Σε πολλές περιπτώσεις, τους έκαναν σωματικό έλεγχο και τους απειλούσαν ότι δεν θα ξαναδούν τον έξω κόσμο.
Μέσα στη νύχτα τα έσερναν έξω από τα υπνοδωμάτιά τους, ενώ λογόκριναν τα γράμματα προς τους γονείς τους, για να μην αποκαλυφθούν οι απάνθρωπες συνθήκες υπό τις οποίες ζούσαν.
«Οι γονείς μου είχαν προσλάβει δύο αγνώστους για να με συνοδεύσουν με τη βία στην ακαδημία. Φτάνοντας στις 3:00 τα ξημερώματα, στο απόλυτο σκοτάδι, με υποδέχτηκε το προσωπικό και με εμπόδισε να πάρω τις τσάντες από το αυτοκίνητο, λέγοντάς μου ότι δεν μπορώ να βγω πια έξω. Στη συνέχεια με οδήγησαν σε έναν κοιτώνα, όπου μου έκαναν σωματικό έλεγχο και με ανάγκασαν να χοροπηδάω γυμνή πάνω κάτω. Τα κορίτσια υποβάλλονταν επίσης σε τεστ ναρκωτικών και τεστ εγκυμοσύνης», περιγράφει η 35χρονη σήμερα Katherine Kubler, η οποία πέρασε ως έφηβη 15 μήνες στο ίδρυμα – φυλακή.
Η ίδια προσθέτει ότι ακόμα και στον κοιτώνα απαγορευόταν να μιλήσουν μεταξύ τους οι συγκάτοικοι, να κλείσουν την πόρτα ή να σβήσουν το φως. «Κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και των καλοκαιρινών διακοπών δεν επιτρεπόταν να πάμε σπίτι μας», συμπληρώνει και θυμάται πως υπήρχαν οι «Φίλοι της Ελπίδας», που τους μάθαιναν τους κανόνες, οι οποίοι περιελάμβαναν την απαγόρευση να κοιτάζουν έξω από το παράθυρο, την οπτική επαφή, το άγγιγμα και ακόμη και το χαμόγελο, με τις εκφράσεις του προσώπου τους να παρακολουθούνται ανά πάσα στιγμή.
Η Katherine και οι «συμμαθητές» της στο εγκαταλελειμμένο, πλέον, ίδρυμα
Σεμινάρια… πλύσης εγκεφάλου
Προκειμένου να προχωρήσουν στο “Πρόγραμμα” και να εξασφαλίσουν την «αποφοίτηση» τους, οι έφηβοι κέρδιζαν πόντους για καλή συμπεριφορά και ανέβαιναν έξι επίπεδα, κάθε ένα από τα οποία σήμαινε περισσότερα «προνόμια».
Ενώ με 1.000 πόντους μπορούσε κανείς να περάσει στο επόμενο στάδιο, με κάθε μικρή παράβαση αφαιρούνταν πόντοι. Για παράδειγμα, αν μιλούσε στον κοιτώνα, θα έχανε όλους τους πόντους.
«Το τρίτο επίπεδο ήταν μεγάλη υπόθεση γιατί επιτέλους σου επιτρεπόταν να έχεις ένα 15λεπτο τηλεφώνημα, μια φορά το μήνα, με τους γονείς σου. Αλλά το προσωπικό άκουγε και αν έλεγες κάτι κακό για το “Πρόγραμμα”, διέκοπταν την κλήση», αναφέρει η Katherine και συμπληρώνει ότι «δεν μπορούσες να φύγεις από το ίδρυμα μέχρι να φτάσεις στο επίπεδο έξι. Ήταν όμως αδύνατο να πάρεις πόντους. Το έκαναν έτσι ώστε να μέναμε κολλημένοι εκεί εδώ για πάντα».
Tο σχολείο – φυλακή στη Νέα Υόρκη
Η κακοποίηση που υφίσταντο τα παιδιά δεν σταματούσε εκεί. Πολλές φορές τους στερούσαν το φαγητό και τον ύπνο και τα υποχρέωναν να σέρνονται στο πάτωμα σαν μωρά για ώρες ολόκληρες.
Το χειρότερο όμως ήταν όταν τα έβαζαν να εκθέτουν τραυματικές τους εμπειρίες, ενσταλάζοντάς τους ενοχές για γεγονότα όπως ο θάνατος των γονιών τους ή περιστατικά βιασμού που είχαν υποστεί στο παρελθόν.
«Μου ζητούσαν να λογοδοτήσω για τον θάνατο του πατέρα μου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν ήμουν μικρό παιδί. Το όχημα γυρίσε πολλές φορές και προσγειώθηκε ανάποδα. Ήταν φρικτό. Το τροχαίο ατύχημα θα έπρεπε να είναι το χειρότερο πράγμα που μου συνέβη ποτέ, αλλά το να βρίσκομαι στο Ivy Ridge ήταν πολύ χειρότερο γιατί με έκαναν να το ζω ξανά και ξανά», εξομολογείται η Diana.
«Μου είπαν ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν είχα πεθάνει εγώ σε εκείνο το αυτοκινητιστικό ατύχημα και όχι ο πατέρας μου και με ανάγκασαν να γράψω ένα δοκίμιο λέγοντας ότι το ατύχημα ήταν δικό μου λάθος και ότι εγώ σκότωσα τον πατέρα μου», καταγγέλλει για το προσωπικό η ίδια.
Σήμερα, οι περισσότεροι ενήλικες, πλέον, τέτοιων ιδρυμάτων υποφέρουν από σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας.
«Υπάρχουν νύχτες που κάθομαι σε εμβρυακή στάση και κλαίω. Είναι βαρύ και δεν ξέρω πώς να περιγράψω πόσο εξουθενωτικό μπορεί να είναι», αποκαλύπτει η Katherine, ενώ μία άλλη πρώην τρόφιμος ισχυρίζεται ότι τουλάχιστον 40 από τα παιδιά του Ivy Ridge έχουν αυτοκτονήσει ή έχουν πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών.
