Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα μείνει ακόμα Πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης αλλά ελπίζω να μην τα περάσουμε κάνοντας σχέδια και εικασίες για τη διεθνή θέση που (υποτίθεται) θα αναλάβει κάποια στιγμή.

Προφανώς δεν ξέρω αν θα πάρει τέτοια θέση, ούτε καν είμαι βέβαιος ότι ενδιαφέρεται. Νομίζω άλλωστε πως για τέτοιες δουλειές χρειάζονται συνήθως όχι μόνο προσόντα ή συσχετισμοί αλλά και περιστάσεις.

Θυμίζω πως πριν από πέντε χρόνια μετρούσαμε για φαβορί στην Κομισιόν τον Τίμερμανς και τελικά βγήκε η Φον ντερ Λάιεν.

Και φυσικά δεν θα επιλεγεί κάποιος για επικεφαλής της Κομισιόν, του Συμβουλίου ή της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής απλώς επειδή πήγε στην Οδησσό, αγκαλιάστηκε με τον Ζελένσκι και τους έβαλε σημάδι ο Πούτιν.

Για τον Μητσοτάκη υποψιάζομαι πως οι μόνοι που σίγουρα ενδιαφέρονται να φύγει για κάποια διεθνή θέση είναι οι αντίπαλοί του. Ευλόγως θέλουν να ανοίξει το εσωτερικό παιχνίδι μήπως και «τρουπώσουν».

Θεμιτή η φιλοδοξία. Εστω κι αν ήταν κάπως απρεπής η μικρότητα με την οποία υποδέχτηκαν το επεισόδιο της Οδησσού. Σαν να μιλάμε για Πρωθυπουργό άλλης χώρας και μάλιστα μη φιλικής.

Ολα αυτά όμως είναι δευτερεύοντα.

Το βασικό ερώτημα είναι γιατί ο Μητσοτάκης να θέλει να μεταναστεύσει. Μόλις κέρδισε ξανά τις εκλογές και θα πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα για να χάσει τις επόμενες.

Εχει δηλαδή τη δυνατότητα να γίνει ο μακροβιότερος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ακόμη κι αν διατηρεί άλλες φιλοδοξίες, έχει την ευχέρεια να τις βάλει στην κατάψυξη μέχρι νεωτέρας.

Δύο αστάθμητοι παράγοντες θα μπορούσαν ίσως να διαταράξουν αυτή την πορεία.

Πρώτον, μια απρόβλεπτη αναστροφή της εσωτερικής κατάστασης. Αλλά ακριβώς επειδή είναι απρόβλεπτη δεν μπορεί να προβλεφθεί.

Δεύτερον, μια απρόσμενη μεγάλη διεθνής ευκαιρία. Την οποία λογικά κανείς δεν προσμένει.

Ας τα αφήσουμε λοιπόν αυτά.

Αντιθέτως ο Μητσοτάκης έχει κάθε συμφέρον να διεκδικεί ένα διεθνές στάτους σε όποιο ακροατήριο μπορεί. Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στο ΝΑΤΟ, στο Κογκρέσο, στα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο ή στην Ουκρανία.

Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να διευρύνει τους ορίζοντες και τα ερείσματα της πολιτικής του.

Δεν λέω καμία εξυπνάδα. Αν δεν κάνω λάθος αυτή είναι μια βασική δουλειά όλων των πρωθυπουργών του πλανήτη. Δεν τους έχουμε απλώς για να βολτάρουν στα σουπερμάρκετ ή να πλακώνονται με την αντιπολίτευση.

Συνεπώς ο Μητσοτάκης μπορεί να κάνει τη δουλειά του χωρίς απαραιτήτως να αποβλέπει κάπου.

Παρόλο που υποψιάζομαι πως κι αν αποβλέπει αποκλείεται να μας το μαρτυρήσει.

Τελευταία Νέα