Το τι έγινε στην Οδησσό, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, το ξέρουμε. Το ανακεφαλαίωσε και ο ίδιος, χθες, στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Βουκουρέστι και επί τη ευκαιρία έστειλε το μήνυμά του στη Ρωσία: «Ημουν στην Οδησσό με τον πρόεδρο Ζελένσκι χθες, όταν ένας βαλλιστικός πύραυλος χτύπησε το λιμάνι. Νομίζω ότι όλοι έχουμε ένα μήνυμα για το Κρεμλίνο: Δεν θα φοβηθούμε, θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε την Ουκρανία και τους γενναίους πολίτες της για όσο χρειαστεί. Και παραμένουμε ενωμένοι σε αυτό το ζήτημα».
Η επίσκεψη του Μητσοτάκη στην Οδησσό ήταν απαραίτητη, και ως στήριξη στον Ζελένσκι που αντιμετωπίζει την κόπωση έπειτα από δύο χρόνια γεμάτα πόλεμο, θανάτους και οικονομική ύφεση. Και βέβαια, ενείχε το αίτημα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στις χώρες της Ευρώπης να σκεφτούν τι θα σήμαινε για την Ευρώπη πιθανή μεγάλη ήττα και ακρωτηριασμός της Ουκρανίας και να δράσουν αποτελεσματικότερα – πρωτίστως ως προς την οικονομική βοήθεια αλλά όχι μόνο. Η Ουκρανία, μια χώρα που επέλεξε τον ευρωπαϊκό δρόμο και πληρώνει βαρύ φόρο αίματος για τον δρόμο αυτό, θέλει στήριξη σε όλους τους τομείς, επειδή έχει αναλάβει μόνη της μια μεγάλη μάχη για την Ευρώπη και τις δυτικές αξίες: τη δημοκρατία, τις ελευθερίες, την εθνική ανεξαρτησία.
Η επίσκεψη αυτή, όμως, είναι και ένα μήνυμα στο εσωτερικό της χώρας μας. Σε ένα πολιτικό προσκήνιο όπου ναι μεν ο Μητσοτάκης είναι κυρίαρχος, ωστόσο γύρω του έχει στηθεί ένας χορός που επιχειρεί να αναβιώσει τις προ χρεοκοπίας νοοτροπίες και συνήθειες. Το χορό αυτό τον σέρνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά τον σέρνουν και ακροδεξιά σχήματα – ενώ σίγουρα για διάφορους λόγους θα μπορούσαν να χορέψουν και μέλη της ΝΔ, αρκεί να έπαιρναν το μήνυμα ότι ο Μητσοτάκης είναι αδύναμος.
Πολλά από τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά αυτού του πολυσυλλεκτικού αντιμητσοτακισμού παραπέμπουν σε αυτό που παλαιότερα αποκαλούσαμε φαιοκόκκινο μέτωπο. Φορέας της ιδεολογίας αυτής ήταν ένα μέτωπο ακροδεξιών και αριστερών πολιτικών που, ιδεολογικά, αμφισβητούσε την Ευρώπη και γενικώς τον δυτικό κόσμο ενώ οραματιζόταν επιστροφή στα εθνικά όρια μιας μικράς και υπερηφάνου Ελλάδος, αντίπαλης της παγκοσμιοποίησης και των ανοιχτών συνόρων. Για τους φορείς αυτών των ιδεών, ο Πούτιν δεν είναι ένας διεθνής ταραξίας αλλά ένας ιδεολογικά συγγενής, ένας ορθόδοξος που θα μας λυτρώσει από την αλλοτρίωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας.
Ξέρω, φαντάζει υπερβολικό το συμπέρασμα. Στην πράξη, σε μια υποθετική περίπτωση που η χώρα θα κινδύνευε, η πραγματικότητα θα ωθούσε σε πιο ρεαλιστικές επιλογές (όπως συνέβη στην περίπτωση του Τσίπρα μετά το δημοψήφισμα του 2015, όταν προτίμησε το τρίτο μνημόνιο από την απόλυτη καταστροφή, που την έβλεπε να έρχεται). Ωστόσο, σήμερα, όλες αυτές οι όντως ετερόκλητες δυνάμεις οχυρώνουν τον παραλογισμό τους στη βεβαιότητα ότι βαδίζουμε σε δρόμους ομαλότητας. Δεν κάνουν καν τον κόπο να σκεφτούν ποιοι και πώς οδήγησαν τα πράγματα ξανά στους δρόμους της ομαλότητας – και πώς θα τη διατηρήσουμε.
Γι’ αυτό τον λόγο δεν έκαναν τον κόπο να πουν μια κουβέντα για την επίθεση κατά Μητσοτάκη και Ζελένσκι στην Οδησσό οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, εναρμονιζόμενοι με τον Κουτσούμπα, τον επιστολογράφο του Ιησού, τους «Σπαρτιάτες» και τον Νατσιό. Επειδή ψυχολογικά αισθάνονται ξένη την πολιτική της Ευρώπης – και ελπίζουν ότι θα ροκανίσουν τον Μητσοτάκη, που όχι μόνο την εφαρμόζει αλλά και τη συνδιαμορφώνει. Μωραίνει Κύριος…
