Δύο κατηγορίες πολιτικών εξελίξεων είναι συνδεδεμένες με τον πρόσφατο νόμο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Η πρώτη έχει να κάνει με το ίδιο το θέμα. Η δεύτερη όμως, και πιθανότατα μακράν σημαντικότερη, παραμένει αφανής, καθώς δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα της. Και συνδέεται με το νομοθετικό προηγούμενο που μόλις δημιουργήθηκε.
Αφανής, επειδή είναι αντιθέτως προφανές πως δεν έχει ακόμη συνειδητοποιηθεί ότι η πλειοψηφία που τον πέρασε από τη Βουλή δεν ήταν ένα σχήμα μιας χρήσεως. Αντίθετα, ήταν ένα υβρίδιο που ίσως δεν αργήσει να επιστρέψει σε εντελώς άλλο πλαίσιο: όταν αυτό το παράξενο νέο οριζόντιο σώμα κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας θα αξιοποιηθεί για τη νομοθέτηση ενός εντελώς άλλου «γάμου»: εκείνου με την Τουρκία.
Το κοινοβουλευτικό σχήμα έδεσε και είναι πλέον έτοιμο να αναλάβει εκ νέου δράση οψέποτε έρθει η στιγμή ανάγκης.
Κάτι που όπως προχωρούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, δείχνει ότι θα επιχειρηθεί πάση θυσία. Η ίδια πλειοψηφία, ή, έστω, μια πολύ συναφής εκδοχή της, πρέπει να θεωρείται σίγουρο ότι θα στηρίξει την οποιαδήποτε συμφωνία με την Τουρκία φέρει στη Βουλή προς ψήφιση η κυβέρνηση – με έμφαση στο «οποιαδήποτε».
Γιατί όπως ήδη συνέβη, πολύ περισσότερο στα ελληνοτουρκικά, σημαντικό τμήμα και της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ θα αντιδράσουν. Ομως αμέσως θα βάλουν πλάτη οι ίδιες περίπου δυνάμεις που μόλις το έπραξαν. Ετσι η κυβέρνηση νιώθει ασφαλής: έχει ήδη και τους αριθμούς και τον τρόπο έτοιμα.
Οι «αρραβώνες» για τον ελληνοτουρκικό «γάμο» έχουν γίνει: υπεγράφησαν και τιτλοφορούνται «Διακήρυξη των Αθηνών».
Αρα, συγκεφαλαιώνοντας, πρέπει να θεωρούνται σχεδόν βέβαια τα εξής: Πρώτον, ότι ο Πρωθυπουργός θα συνεχίσει να κάνει ό,τι μπορεί, για λόγους που μόνο εκείνος και ελάχιστοι δικοί του γνωρίζουν, να φτάσει σε κάποια μορφή συμφωνίας. Δεύτερον, η όποια συμφωνία, με τις συνθήκες που διαμορφώνονται, πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι θα προκαλέσει εκρηκτικές πλέον τριβές στην πάλαι ποτέ «δεξιά» παράταξη, καθώς και στη Χαριλάου Τρικούπη.
Και, τρίτον, ότι η αναγκαία πλειοψηφία θα σχηματιστεί από τα λοιπά μέρη των δύο κομμάτων και, πιθανότατα, από σύσσωμο τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία, σε πολιτικό επίπεδο, θα πρόκειται για μια σύμπλευση των δυνάμεων του Κέντρου και της Αριστεράς, με το πρώτο να έχει πλέον καταλάβει εκ των έσω τη «συντηρητική» Νέα Δημοκρατία και τη δεύτερη να είναι επίσης παγίως προσηλωμένη σε αυτόν τον στόχο.
Το σύμφωνο των αρραβώνων, η «Διακήρυξη των Αθηνών», δεν είναι νομικά δεσμευτικό κείμενο αλλά «κείμενο αρχών» και οδοδείκτης πορείας: αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος του. Και ο ήδη συντελεσθείς πλήρης εξευτελισμός της από την Τουρκία όχι απλώς δεν πτοεί την κυβέρνηση και δεν την οδηγεί να «χαλάσει» τους αρραβώνες, μα ούτε καν να περιορίσει έστω την υποστηρικτική ρητορική της, ενώ η Τουρκία έχει ήδη επιστρέψει στον παλιό… καλό της εαυτό.
Ομως η κυβέρνηση κάνει συστηματικά ότι δεν καταλαβαίνει, συνεχίζοντας σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Και ακριβώς αυτή η στάση είναι που πιστοποιεί την αποφασιστικότητά της για συμφωνία, για την οποία ουδέν γνωρίζουμε: δηλαδή, ποια θα είναι η «προίκα». Γιατί ουδείς πρέπει να ξεχνά ότι ο Πρωθυπουργός έχει από καιρό αυτόκλητα από τηλεοράσεως προαναγγείλει ότι η Ελλάδα πρέπει να προετοιμάζεται για υποχωρήσεις.
Κάτι που ασφαλώς κάθε άλλο παρά σφάλμα λόγου υπήρξε, ή που στερείται περιεχομένου. Και, το κυριότερο, που φυσικά δεν βρήκε αντιστοίχιση από τουρκικής πλευράς, έτσι ώστε να υπάρχει κάποιο μικροσκοπικό έστω φύλλο συκής περί δήθεν κοινής θέλησης καλής γειτονίας. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με τους Τούρκους: προβάλλουν μια εικόνα απόλυτου κυρίαρχου καθοδηγητή των εξελίξεων στον διάλογο προς τη συμφωνία. Η οποία, με το προηγούμενο του γάμου, έχει ουσιαστικά ήδη διασφαλίσει την έγκριση της Βουλής.
