Αναζήτηση
Η κατάργηση της… προίκας
Σήμερα προτείνω να ανατρέξουμε ακριβώς 41 χρόνια πριν. Στο μακρινό 1983. Η χώρα κυβερνάται από το ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής και τον πραγματικό μεταρρυθμιστή Ανδρέα Παπανδρέου (μεγάλη η χάρη Του). Που έχει βάλει γερά το μαχαίρι στο κόκαλο και δείχνει αποφασισμένος κόντρα σε αγκυλώσεις, θεσμούς και προκαταλήψεις, να εκσυγχρονίσει μια χώρα που βρίσκεται ακόμη στην εποχή του «αραμπά». Καθιερώνει τον πολιτικό γάμο, καταργεί την ποινικοποίηση της μοιχείας, εξισώνει πραγματικά τα δύο φύλα και φέρνει σε κατάσταση υστερίας την επίσημη Εκκλησία και τη Δεξιά όλων των αποχρώσεων. Αλλά προχωρεί απτόητος. Ψηφίζει στη Βουλή τον νόμο 1329/1983 που επιφέρει μια σειρά αλλαγών στο οικογενειακό δίκαιο, μεταξύ άλλων καταργεί και τον αναχρονιστικό θεσμό της προίκας!
Τρομερή αλλαγή σε μια κοινωνία όπου ο «θεσμός» αυτός ήταν βαθιά ριζωμένος και τηρούνταν με θρησκευτική ευλάβεια.
Τώρα θα ρωτήσει κάποιος, τι με έπιασε σαββατιάτικα και αναπέμπω ύμνους στον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής. Α, τίποτε το σοβαρό. Απλώς πληροφορήθηκα εξ εγκύρου πηγής (πιο έγκυρη δεν γίνεται, άρα δεν θα δεχθώ και διαψεύσεις) ότι το θηριώδες διαμέρισμα της οδού Λεβέντη 5 το οποίο υποτίθεται ότι αγόρασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κασσελάκης, δεν το αγόρασε αυτός! Το αγόρασε από τη Sotheby’s (και όχι από κανένα μεσιτικό της σειράς) αντί του ποσού του 1.760.000 ευρώ o κύριος Τάιλερ Μακμπέθ!!
Εξομολογούμαι ότι η σπουδή μου να κάνω την αποκάλυψη εδράζεται απολύτως στη βούλησή μου να προστατεύσω τον πρόεδρο Κασσελάκη. Δεν θέλω να βρεθούν αύριο τίποτε κακόπιστοι, να θεωρήσουν την αγορά του διαμερίσματος από τον Τάιλερ ως προίκα! Εκτός των άλλων θα έφερνε και σε δύσκολη θέση τον πρόεδρο Στέφανο, ο οποίος δηλώνει και φανατικός θαυμαστής του Ανδρέα.
Δεν είναι σωστό…
Μελωδικές μουρμούρες
Δεν την μπορώ με τίποτε τη μουρμούρα που έχει ξεσπάσει, ειδικά μεταξύ των ξενοδόχων (για να πάρουν το νήμα κατόπιν οι σκοτεινοί haters του Διαδικτύου και να βουτηχτούν αυτάρεσκα στη λάσπη), με τη νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου Πολιτισμού, για την υποχρεωτική ποσόστωση ελληνικής μουσικής στη μουσική που «παίζουν» στους χώρους των ξενοδοχείων. Η άθλια συριζο-προπαγάνδα που συνόδευσε τη νομοθετική πρωτοβουλία επιχείρησε να αμαυρώσει αυτή τη σοβαρή προσπάθεια για τη διάδοση και τη διάσωση της ελληνικής μουσικής, παραδοσιακής και νεότερης. Μέχρι ότι η Λίνα Μενδώνη προωθεί τα… «καψουροτράγουδα» ισχυρίστηκαν, παραγράφοντας ότι η ελληνική μουσική έχει να επιδείξει μερικούς κορυφαίους δημιουργούς παγκόσμιας ακτινοβολίας – αναφέρω για παράδειγμα Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο κ.λπ. Και δεν αθροίζω καν σπουδαίους νεότερους συνθέτες, οι οποίοι προσφέρουν και έχουν προσφέρει, σημαντικά μουσικά έργα. Αλλά έτσι είναι, άμα όλα μπαίνουν στην κρεατομηχανή της μικροκομματικής εκμετάλλευσης, το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι πολτός.
Επίσης αυτοί όλοι που διαμαρτύρονται, γιατί δεν ψάχνονται να δουν τι συμβαίνει σε άλλες τουριστικές χώρες; Τι παίζουν ας πούμε τα ξενοδοχεία στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, τη Γαλλία; Τις μουσικές των χωρών τους, σχεδόν αποκλειστικά, σας πληροφορώ. Εγώ έχω τύχει σε ξενοδοχείο στην Πορτογαλία που έπαιζε από το πρωί μέχρι το βράδυ «φάντος». Κι ευτυχώς που δεν μιλάω πορτογαλικά, να ξέρω τι έλεγαν οι στίχοι του, να ψυχοπλακωθώ – πρόκειται για τα παραδοσιακά λυπητερά τραγούδια της θάλασσας. Οχι «ντάρι-ντάρι-ντάρι-ντάρι/ στο γιαλό πετούν οι γλάροι». Θλίψη, να κλαις…
«Τιμωρία» λόγω παρανόησης
Μια ιστορική ανακρίβεια επιθυμώ να διορθώσω, προσφέροντας καλές υπηρεσίες. Με «πληγώνει» ιδιαίτερα η απόφαση της Εκκλησία της Ελλάδος να «τιμωρήσει» την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κυρία Κατερίνα Σακελλαροπουλου, επειδή δήθεν «συμμετείχε» σε πανηγυρικό πάρτι αμέσως μετά την ψήφιση στη Βουλή του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Πώς την «τιμωρεί»; Ουσιαστικά απαγορεύοντάς της να συμμετάσχει στον εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας, στις 24 Μαρτίου.
Πρόκειται για μία παρανόηση, σπεύδω να δηλώσω. Για μία στρέβλωση της πραγματικότητος, την οποία ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και τα μέλη της Ιεράς Συνόδου εξέλαβαν ως αληθή. Η Πρόεδρος δεν συμμετείχε σε κανένα «πάρτι». Στο wine bar «By the glass» της οδού Σουρή 3 ήταν προσκεκλημένη φιλικής συντροφιάς για ένα ποτήρι κρασί. Και έπινε το κρασί της με τους φίλους της, όταν άρχισαν να καταφθάνουν από τη Βουλή, για να το γιορτάσουν, κυβερνητικά στελέχη (όπως η φίλη μου η Ντόρα, ο Ακης Σκέρτσος, η Σοφία Ζαχαράκη, η Ζέττα Μακρή, ο Αλεξ Πατέλης), αλλά και παράγοντες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Το τραπέζι για τέσσερις διευρύνθηκε, έγινε για έξι, για οκτώ και σε λίγο κατέλαβε ολόκληρη τη Στοά Ράλλη, όπου και το μπαρ. Μετά κάποιος έφερε ένα μικρόφωνο και ο Σκέρτσος με τον Πατέλη είπαν να απευθύνουν ένα speech όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο, έναν χαιρετισμό για το χαρμόσυνο γεγονός, ενώπιον της Προέδρου και του συντρόφου της. Και μπορώ μετά βεβαιότητος να αναφέρω εδώ ότι η δυσθυμία της για το γεγονός ήταν εμφανής – μην παρεξηγηθώ, όχι για την ψήφιση του νόμου, για τις ομιλίες. Ούτε πάρτι, ούτε πανηγυρισμοί.
Αυτή είναι η αλήθεια. Οπότε η Εκκλησία, και ειδικά ο προκαθήμενός της, να μην πιστεύουν ό,τι τους λένε ή ό,τι διαβάζουν στο Διαδίκτυο…
Τα e-mail σβήνουν το όνειρο
Πληροφορήθηκα, από ένα πουλάκι, το οποίο στήνεται με τις ώρες στις νεραντζιές μπροστά στο Μέγαρο Μαξίμου, ότι άκουσε δύο κυρίους, που βγήκαν από το κτίριο να ξεμουδιάσουν, πως η υπουργός Εσωτερικών Κεραμέως, η γνωστή και ως… «μεταρρυθμίστρια», έχει πέσει στα μαύρα πανιά με την υπόθεση της διαρροής στην Αννα Μισέλ Ασημακοπούλου της λίστας με τους απόδημους ψηφοφόρους. Αλλά όχι για τους λόγους που ενδεχομένως θα σκεφτόταν κάποιος τρίτος, αναφορικά με αυτή την περίεργη υπόθεση, όχι. Οπως μου ανέφερε το πουλάκι – πηγή μου, ο λόγος για την κακοδιαθεσία της κυρίας υπουργού, κατά τα παλικάρια που έκοβαν βόλτες, είναι ότι φοβάται πως εξαιτίας της υπόθεσης αυτής θα πάει στράφι το όνειρό της να γίνει… Σχοινάς στη θέση του Σχοινά, του Μαργαρίτη. Ητοι επίτροπος στην Κομισιόν.
Κρίμα οι τόσες… «μεταρρυθμίσεις», τι άλλο να πω;
Ενα υπέροχο μυθιστόρημα
Το βιβλίο που θα εισηγηθώ για σήμερα διαθέτει μια επίφαση πολιτικού μυθιστορήματος, φέρει τον τίτλο «Ο ελβετικός Σουγιάς» και υπογράφεται από έναν σεμνότυφο τύπο, τον Θάνο Π. – διότι τι άλλο μπορεί να είναι εκτός από τη σεμνοτυφία που αποθαρρύνει έναν σπουδαίο γραφιά, που πέρασε όλη του τη ζωή στις εφημερίδες, «χτενίζοντας» κείμενα διαφόρων… «αγραμμάτων», όπως ο υποφαινόμενος, και «στήνοντας» σελίδες, να μη βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του, Θάνος Παπαδόπουλος;!
Ο Θάνος λοιπόν, με τον οποίο συμπορευτήκαμε στα «ΝΕΑ» για δύο δεκαετίες περίπου και έχει αποσυρθεί πλέον από τη δημοσιογραφία, παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό ένα υπέροχο μυθιστόρημα το οποίο φωτίζει μέσα από τις πρωταγωνιστικές του φιγούρες μια άγνωστη Αριστερά, πολύ μακριά από την εξιδανικευμένη εικόνα που έχουν στο μυαλό τους όσοι την υποστηρίζουν σήμερα. Λόγος κοφτερός, σαν καινούργιο ξυράφι, που κόβει οριζοντίως και καθέτως τη «θεοποιημένη» Αριστερά, από έναν άνθρωπο που την έχει υπηρετήσει για πολλές δεκαετίες και τη γνωρίζει από μέσα όσο λίγοι, ως στέλεχος του ΚΚΕ και μετέπειτα του ΚΚΕ εσωτερικού. Σε μια εποχή που το καλό μυθιστόρημα είναι είδος ουσιώδες εν ανεπαρκεία, «Ο ελβετικός Σουγιάς» του Θάνου Παπαδόπουλου δεν έρχεται απλώς να μας υπενθυμίσει πως εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά και να υποδηλώσει πως πριν από μισό αιώνα, σε αυτή τη χώρα, οι αγώνες για την Δημοκρατία μπερδεύονταν με πάθη, έρωτες αλλά και γελοίες ιστορίες. Απολαυστικό βιβλίο!
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κασταλία».
