Mια μέρα μετά την ψήφιση του νόμου για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων ο υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Κυριάκος Πιερρακάκης σε συνέντευξή του εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι «σε 18 μήνες θα λειτουργήσει το πρώτο μη κρατικό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα». Δεν ανησυχεί για την πιθανότητα ακύρωσης του νόμου, μολονότι κάποιοι συνταγματολόγοι το επισημαίνουν. Για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ ελπίζω να μην ακυρωθεί ο νόμος. Κυρίως για να δούμε ποια είναι αυτά τα πανεπιστήμια του εξωτερικού που θα έρθουν στην Ελλάδα. Από αυτό κατά τη γνώμη μου θα κριθεί η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση. Που ανάλογα με την εξέλιξη θα είναι σημαντική ή απλά πολύ κακό για το τίποτα.

Οφείλω να πω ότι το να δούμε στην Ελλάδα ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο μου μοιάζει κομμάτι απίθανο. Το να προκύψουν κάποιες σχολές είναι πιθανό. Αλλά δεν ξέρω πόσο αυτό θα συνιστά εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Τα νομοσχέδια κρίνονται στην πράξη. Η κυβέρνηση αυτή έχει ψηφίσει διάφορα που έμειναν ανεφάρμοστα. Ποιος π.χ. θυμάται την πανεπιστημιακή αστυνομία; Και τότε είχαμε αντιδράσεις στα πανεπιστήμια, πύρινους λόγους στη Βουλή, Υπουργούς που ορκίζονταν στην τηλεόραση πως ο νόμος θα γίνει πράξη. Και τι έγινε; Τίποτα.

Ενας βασικός λόγος που αυτό συμβαίνει είναι γιατί κανείς δεν πιέζει σοβαρά την κυβέρνηση να κάνει πράξη ό,τι θεσμοθετεί. Για την αντιπολίτευση θα είναι επιτυχία π.χ. αν ο νόμος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν εφαρμοστεί. Θα το παρουσιάσει ως νίκη. Αλλά θα είναι μια νίκη που απλά θα σημαίνει πως όλα θα μείνουν ως έχουν. Πράγμα που η πιο μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν θέλει. Αυτό είναι ένα από τα παράδοξα της τωρινής διακυβέρνησης και ο λόγος της αίσθησης ότι η χώρα μας ζει μια περίοδο συνεχούς στασιμότητας: η αντιπολίτευση υπερασπίζεται ένα παρελθόν, που όσο και να το ωραιοποιεί, μετά τη χρεοκοπία που ζήσαμε και την αποτυχία της κυβέρνησης της πρώτης φοράς Αριστεράς συγκινεί ελάχιστα.

Στην τελευταία δημοσκόπηση της Opinion Poll π.χ. οι πολίτες τάσσονται υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών ΑΕΙ σε ποσοστό που ξεπερνά το 54%, πράγμα που σημαίνει πως υπάρχει ένα 13% που είναι υπέρ του νομοσχεδίου χωρίς να είναι ψηφοφόροι της ΝΔ. Είμαι βέβαιος ότι αυτοί θα ήθελαν να υπάρχει πίεση στην κυβέρνηση για να προχωρήσουν όλα όπως πρέπει. Και είναι νομίζω φανερό πως τους ανθρώπους αυτούς δεν τους εκφράζει πολιτικά κανείς.

Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να είναι ο πολιτικός φορέας που θα πίεζε για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις – κι όχι μόνο στην εκπαίδευση. Αλλά το ΠΑΣΟΚ έχει αποφασίσει να γίνει ένα είδος ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, να δείχνει δηλαδή μαχητικό, δυναμικό, έτοιμο για αντιπαραθέσεις και σκληρή κριτική, κι όλα αυτά δεν θα ήταν άσχημα αν δεν το οδηγούσαν στο να γίνει ο εκπρόσωπος των απανταχού διαμαρτυρόμενων σε μια στιγμή που τη διαμαρτυρία θέλουν να την εκφράσουν κι άλλοι πολλοί: ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, ο Βελόπουλος, η Νίκη, η Ζωή, οι διάφοροι ακροδεξιοί, όλοι διεκδικούν αυτό τον ρόλο. Κυρίως γιατί είναι ένας εύκολος ρόλος: λες στον άλλον ό,τι θέλει να ακούσει και νομίζεις πως θα σε ψηφίσει κιόλας. Αλλά ποιον να πρωτοψηφίσει ο αγανακτισμένος; Και γιατί, αν θέλει εκπρόσωπο του θυμού του, να διαλέξει εσένα κι όχι κάποιον άλλο που χρόνια τώρα θύμωνε μαζί του;

Για τα ιδιωτικά ΑΕΙ υπάρχει ένα πλήθος ερωτήσεων που αφορά την πιστοποίησ τους, τη στελέχωσή τους, την επάρκεια των σπουδών και φυσικά το κόστος τους. Δυστυχώς δεν τις κάνει κανείς. Μόνο φωνάζουν…

Τελευταία Νέα