Φόβος

Ο δημοσιογράφος των Financial Times που πήρε συνέντευξη από την Τζούντιθ Μπάτλερ γκρίνιαζε. «Πιο εύκολα θα αλλάξει το Κογκρέσο το αμερικανικό Σύνταγμα απ’ ό,τι ο εγκέφαλός μου τη γραμματική του», έγραψε, αναφερόμενος στην παράκληση της φιλοσόφου και των άλλων non-binary ατόμων να μην τους κατατάσσουμε στο δίπολο άνδρας-γυναίκα και να τους απευθυνόμαστε με ουδέτερες αντωνυμίες (στα αγγλικά χρησιμοποιούν κυρίως το they). Δεν πρόκειται για μόδα, αλλά για μια νέα πραγματικότητα: στην Αμερική, το 5% των ενηλίκων κάτω των 30 ετών (αλλά μόλις το 0,3% των άνω των 50) λένε ότι το φύλο τους είναι διαφορετικό από αυτό που τους αποδόθηκε κατά τη γέννησή τους. Οι τρανς είναι ο νέος αποδιοπομπαίος τράγος, όπως ακριβώς οι μετανάστες, λέει η Μπάτλερ. Και αναρωτιέται: «Τι ακριβώς φοβάστε; Μπορείτε να συνεχίσετε να ζείτε όπως σήμερα».

Πολλοί δυσφορούν και για κάτι μαζικότερο: τις εκδηλώσεις υπερηφάνειας της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Κακώς επιδεικνύουν τη διαφορετικότητά τους, λένε, ας κρατήσουν τα αισθήματά τους για τον εαυτό τους όπως κάνουν οι υπόλοιποι. Η απάντηση είναι κι εδώ απλή: ακριβώς επειδή δεν γίνονται αποδεκτοί όπως οι υπόλοιποι, αναγκάζονται να εκφράζονται δημοσίως. Κάποτε ντρέπονταν, σώπαιναν, κρύβονταν: τώρα έχουν απελευθερωθεί και διεκδικούν. Οχι να αλλάξουν τη ζωή τους οι άλλοι, αλλά να τους αφήσουν να ζήσουν όπως επιθυμούν.

Η βάρβαρη επίθεση που δέχθηκαν οι δύο νέοι το Σάββατο το βράδυ στην πλατεία Αριστοτέλους έρχεται να επιβεβαιώσει με τον πλέον αποκρουστικό τρόπο τον φασίζοντα ρατσισμό που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει ένα (ευτυχώς μικρό) μέρος της κοινωνίας και να θυμίσει τον φόβο και την ανασφάλεια που διέπουν τη ζωή των μελών των σεξουαλικών μειονοτήτων. Οι κοινωνιολόγοι θα εξηγήσουν πολύ καλύτερα την ψυχολογία του όχλου, πώς δηλαδή δέκα τραμπούκοι αναλαμβάνουν δράση υπό τα λαίμαργα, περίεργα ή απλώς αδιάφορα βλέμματα του πλήθους. Ομως προχθές παραλίγο να έχουμε στην κεντρική πλατεία της Θεσσαλονίκης μια νέα περίπτωση Ζακ. Κι εκείνος ένιωθε ευάλωτος, κι εκείνος είχε τρομοκρατηθεί τη μοιραία ημέρα επειδή τον κυνηγούσαν, κι εκείνος είχε ζητήσει βοήθεια, αλλά αντί να τον προστατεύσουν τον λιντσάρισαν.

Αυτή τη φορά η αστυνομία έκανε το καθήκον της. Αλλά τέτοια κρούσματα θα επαναληφθούν. Και είναι αυτό το μείζον πρόβλημα, όχι το ότι πρέπει να προσαρμοζόμαστε στις κοινωνικές αλλαγές, είτε αυτές αφορούν τον ορισμό της γυναίκας είτε τα δικαιώματα των τρανς. Το ότι η τραμπική Δεξιά εκμεταλλεύεται πολύ επιδέξια τις ακρότητες της woke κουλτούρας δεν ακυρώνει τους λόγους για τους οποίους γεννήθηκε αυτή η κουλτούρα.

Η εξέλιξη θα είναι συντηρητική, όπως συνέβη με τους γάμους των ομοφύλων; Ή θα αλλάξει ο ορισμός της πυρηνικής οικογένειας; «Ξέρετε, πολλοί queer και trans θέλουν απλώς μια συνηθισμένη ζωή, να μην είναι δηλαδή το επίκεντρο άγχους, τρόμου, φαντασιώσεων, φοβιών», απαντά η (το) Τζούντιθ Μπάτλερ. «Λίγη αποδραματοποίηση δεν κάνει κακό».