Η εικόνα του άδειου γηπέδου της Λαμίας στο πρώτο ματς των play off είναι η εικόνα μιας γενικότερης θλίψης του ελληνικού πρωταθλήματος. Το γήπεδο ήταν άδειο γιατί η ΔΕΑΒ έκρινε ότι δεν έχει τις κάμερες που έπρεπε για να γίνει το ματς. Τις έχουν τα άλλα γήπεδα; Είναι αμφίβολο. Αλλά ματς των play out δεν υπήρξαν, οπότε οι ομάδες που σε αυτά συμμετέχουν έχουν επτά μέρες ακόμα για να τις βάλουν. Το υπουργείο Αθλητισμού ήθελε ένα γήπεδο για να δείξει την πυγμή του και βρήκε αυτό της Λαμίας. Καλά έκανε η ΔΕΑΒ και δεν έδωσε άδεια: ο νόμος είναι σκληρός, αλλά πρέπει να γίνει σεβαστός.

Να δούμε όμως αν θα υπάρξει ανάλογη σκληρότητα και όταν φτάσουμε στην επόμενη καταλυτική ημερομηνία, δηλαδή σε αυτή που στα γήπεδα πρέπει να υπάρχουν τα συστήματα ελέγχου του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, για τα οποία οι ΠΑΕ δηλώνουν πως ακόμα δεν γνωρίζουν από πού θα πρέπει να τα προμηθευτούν. Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, δεν αποκλείω και σε αυτή την περίπτωση να γίνουν ματς χωρίς θεατές. Εδώ κλείσανε τα γήπεδα για δύο μήνες και δεν μίλησε κανένας, θα μιλήσουν τώρα; Δεν το περιμένω.

Αυταρχισμός

Οι ΠΑΕ θα έπρεπε να προβληματιστούν για το γιατί η κοινή γνώμη φτάνει να θεωρεί σπουδαία κίνηση της κυβέρνησης το κλείσιμο των γηπέδων. Η αλήθεια είναι πως με τις αντιπαραθέσεις και τους καβγάδες τους έχουν καταφέρει στην ποδοσφαιρική Ελλάδα να φαίνεται φυσιολογικό το να γίνονται ματς σε κλειστά γήπεδα. Αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί κορυφαία απόδειξη κυβερνητικής ανικανότητας γίνεται δεκτό ως μέτρο, και μάλιστα μέτρο αποτελεσματικό. Είναι τόσο μεγάλη η αποτυχία της Λίγκας να υπερασπιστεί το προϊόν που λέγεται επαγγελματικό ποδόσφαιρο, που η κυβέρνηση κάνει πραγματικά ό,τι θέλει. Χωρίς κανείς να τολμάει να μιλήσει για κυβερνητικό αυταρχισμό…

Αναβολή

Κατά τα άλλα, βλέποντας το ματς Λαμία – ΑΕΚ, που ολοκληρώθηκε με το βαρύ για τους γηπεδούχους 0-4, κατάλαβα γιατί κανείς δεν είχε αντίρρηση για την αναβολή της δεύτερης αγωνιστικής των play off που ζήτησε η ΕΠΟ για να προετοιμαστεί η Εθνική μας για τα μπαράζ που μπορεί να της δώσουν εισιτήριο για το Euro. H AEK π.χ. λογικά δεν θα ήθελε την αναβολή αφού δεν έχει ευρωπαϊκά ματς και θα μπορούσε να βρει στην αγωνιστική που αναβλήθηκε τον Ολυμπιακό κουρασμένο μετά το υποχρεωτικό ταξίδι στη Σερβία για την έτσι κι αλλιώς δύσκολη αναμέτρηση με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ που στο Γ. Καραϊσκάκης τον κέρδισε εύκολα. Αλλά η ΑΕΚ, παρά το εντυπωσιακό να το ακούς 0-4, στη Λαμία έδειξε κουρασμένη και είχε και απουσίες. Το γκολ με το οποίο άνοιξε το σκορ μπήκε στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου από τον Κάλενς μόνο και μόνο γιατί υπήρξε μια ασταθής επέμβαση του τερματοφύλακα Κοσέλεφ.

Τα δύο τελευταία γκολ της ΑΕΚ τα πέτυχε ο Λιβάι Γκαρσία στο τέλος του αγώνα – και όχι τυχαία. Μπήκε στο ματς ως αλλαγή και ήταν ξεκούραστος αφού απουσίαζε τρεις εβδομάδες. Οι πάντα παρόντες παίκτες του Αλμέιδα απλά έκαναν τη δουλειά τους και τίποτα πιο πολύ. Η ΑΕΚ κέρδισε με 0-4, ενώ στο πρόσφατο ματς του πρωταθλήματος είχε κερδίσει με 1-3. Ομως κέρδιζε με 1-3 στο 60΄ και μετά σταμάτησε. Αυτή τη φορά έψαξαν τα γκολ μέχρι το τέλος ξεκούραστοι παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο: οι βασικοί περπατούσαν. Προφανώς η διακοπή είναι και στην ΑΕΚ χρήσιμη. Οχι μόνο για να έχει πίσω τους τραυματίες αλλά και για να ξαναρχίσει να τρέχει. Δεν το έκανε ούτε χθες, ούτε στο ματς με τον Αρη.

Μυαλό

Γιατί οι ελληνικές ομάδες κουράζονται έτσι εύκολα; Το Σαββατοκύριακο έριξα μια ματιά στα ματς των ομάδων που αγωνίστηκαν μεσοβδόμαδα στις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Προφανώς έχουν κι αυτές σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή τους, γι’ αυτό και δεν κερδίζουν όλες, αλλά δεν είναι η κούραση ο λόγος των απρόβλεπτων αποτελεσμάτων ή των μέτριων εμφανίσεων. Αυτά μπορεί να οφείλονται π.χ. και στην έλλειψη κατανόησης της δυσκολίας που μπορεί ο αντίπαλος να προκαλέσει, στη χαλαρότητα εξαιτίας της βαθμολογικής συγκομιδής ή και σε αστάθμητους παράγοντες: όλα μπορεί να συμβούν, αλλά δικαιολογίες περί κούρασης δεν ακούς πουθενά.

Για μια Μπάγερν που ξέσπασε στη Μάιντζ βάζοντάς της επτά γκολ υπάρχει μια Παρί που υποτίμησε τις δυνατότητες αντίστασης της Ρεν και της παραχώρησε μια ισοπαλία με 2-2. Ομως γενικά οι ομάδες, όσο φορτωμένο κι αν είναι το πρόγραμμά τους, αγωνίζονται, δηλαδή έχουν παίκτες που τρέχουν, που προσπαθούν και που δεν σου δίνουν την εντύπωση πως ξαφνικά άδειασαν. Εδώ, μόλις μια ομάδα λίγο πιεστεί από το πρόγραμμα, μετρά τραυματίες, μοιάζει να αποτελείται από παίκτες που μένουν από δυνάμεις, μοιάζει χωρίς ιδέες, αφού το μυαλό δεν λειτουργεί. Οι εμφανίσεις του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ π.χ. την περασμένη Πέμπτη στο UEFA Conference League ήταν εμφανίσεις άμυαλων ομάδων. Που έμοιαζαν να μη γνωρίζουν τι αντιπάλους έχουν απέναντί τους και το πλήρωσαν ακριβά. Ηταν κι αυτός ένας λόγος που περίμενα με περιέργεια χθες τα ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός και ΠΑΟΚ – Αρης. Αλλά για αυτά θα σας γράψω αύριο.

Αγκαλιά

Μιλώντας βέβαια για ευρωπαϊκά ματς του Σαββατοκύριακου, μολονότι υπήρξαν ως συνήθως πολλά, ένα ήταν αυτό που ξεχώρισε: το ματς της Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ με τη Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρντιόλα, μια κλασική αναμέτρηση που μας προσφέρει η Πρέμιερ Λιγκ τα τελευταία χρόνια και που δύσκολα θα την ξαναδούμε σύντομα. Ο Κλοπ, θορυβημένος από τις ιατρικές περιπέτειες του φίλου του προπονητή Σβεν Γκόραν Ερικσον, έχει ανακοινώσει όχι μόνο ότι θα φύγει από τη Λίβερπουλ το καλοκαίρι, αλλά και ότι θα σταματήσει να δουλεύει για τουλάχιστον έναν χρόνο. Ο Γκουαρντιόλα, αντιθέτως, θα συνεχίσει, καθώς φαίνεται, στη Σίτι για καιρό αφού έχει ανακοινώσει πως δεν θα φύγει ακόμα κι αν η ομάδα του τιμωρηθεί για τις γνωστές παραβάσεις του FFP που η έρευνα της Πρέμιερ Λιγκ έχει επισημάνει.

Το τελευταίο τους παιχνίδι για το αγγλικό πρωτάθλημα δεν θα ήταν δίκαιο να έχει νικητή: οι δυο προπονητές μοιράστηκαν το παλκοσένικο όλα αυτά τα χρόνια και ήταν δίκαιο να μοιραστούν και τους βαθμούς στο τελευταίο τους ματς. Η Σίτι προηγήθηκε, η Λίβερπουλ ισοφάρισε – το ματς έληξε ισόπαλο με 1-1. Οι δυο τους αγκαλιάστηκαν. Θα ‘πρεπε κάποιος να πει ότι αυτή η τελευταία αγκαλιά είναι η αρχή μιας αληθινής φιλίας. Αλλά αυτή υπάρχει χρόνια τώρα.