Κάθε νομοθετική πρωτοβουλία δεν δοκιμάζει μόνον την κοινωνία ή την κυβέρνηση μα και το σύνολο της αντιπολίτευσης. Το τριπλό νομοθετικό μπαράζ με τρεις τομές (ισότητα στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, επιστολική ψήφος και μη κρατικά ΑΕΙ) που σήμερα πια είναι νόμοι του κράτους δεν προσέδωσε μόνον «μεταρρυθμιστική ορμή» όπως λένε οι φίλιες στην κυβέρνηση δυνάμεις. Ηταν κι ένα τριπλό κρας τεστ στο Κέντρο.

Το τελευταίο δεν αποτελεί μια θολή εκλογική γεωγραφία που συνθέτει την Αριστερά με τη Δεξιά, αλλά και μια κρίσιμη ομάδα που και εκβάσεις καθορίζει, αλλά έχει όπως λένε οι πολιτικοί επιστήμονες ένα ακόμη χαρακτηριστικό: δεν είναι με την ακινησία. Εδώ όπως φάνηκε και στη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για τα ΑΕΙ, η κυβέρνηση το διάβασε αυτό. Και όχι τυχαία ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινήθηκε επιθετικά στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης χωρίς να αφήνει να πέσει κάτι κάτω: από τις σπουδές του Στέφανου Κασσελάκη, μέχρι τους sugar daddies του Δημήτρη Κουτσούμπα και μέχρι τις στροφές του Νίκου Ανδρουλάκη για τον νόμο. Τα πυρά του Μητσοτάκη επιμερίστηκαν μα δεν χαρίστηκαν.

Οι κινήσεις της κυβέρνησης

Το Κέντρο είναι μετριοπαθές αλλά κερδίζεται ενίοτε με επιθετικό τρόπο. Κάτι ακόμη. Στη μάχη των ομόφυλων ο Μητσοτάκης έδωσε τη μάχη του Κέντρου και στο εσωτερικό της παράταξής του και παρά τον κλυδωνισμό ή τη σαμάρεια δεξιά στάση. Το ρίσκο του βγήκε – παρά τις δεξιές διαρροές που και οι μετρήσεις εντοπίζουν. Εξάλλου στο ζύγι κυβερνησιμότητα και διαμαρτυρία το αποτέλεσμα είναι εύκολο να προβλεφθεί. Στα έτερα μπρα ντε φερ (επιστολική και ΑΕΙ) τα πράγματα ήταν πιο εύκολα για εκείνον. Και εδώ η μέθοδος της τριγωνοποίησης κύλησε με λιγότερους κραδασμούς. Παρένθεση: για να θυμίσουμε την κλιντονική μέθοδο της τριγωνοποίησης που σε έναν βαθμό εφαρμόζει ο Μητσοτάκης, εδώ θέλει τις χαράξεις της πολιτικής να γίνονται πάνω από τη διαίρεση της Αριστεράς και της Δεξιάς σε έναν νέο χώρο που οι συνθέσεις εξατμίζουν κάθε δυνατότητα των αντιπάλων. Κλείνει η παρένθεση.

Και η «απάντηση» της αντιπολίτευσης

Πώς όμως πήγαν οι έτερες δυνάμεις; Ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τις δίνες, φαίνεται πως κάπως κρατήθηκε μεταξύ της δομικής αντιπολίτευσης και της όποιας συναίνεσης. Αντιπολίτευση είναι και δεν έχει την υποχρέωση να συναινεί. Το έκανε και η ΝΔ το 2015-2019. Επίσης ο Κασσελάκης έχει κηρύξει μονομέτωπο στον Μητσοτάκη και γιατί η εναπομείνασα βάση του αυτό θέλει. Ο Νίκος Ανδρουλάκης από τη μεριά του χρειάζεται επιστροφή στις εργοστασιακές του ρυθμίσεις. Ο ασφυκτικός χώρος μεταξύ κυβέρνησης και Κέντρου είναι κρίσιμος μα όχι και τεράστιος.

Και το ΠΑΣΟΚ εκ των πραγμάτων πρέπει να ισορροπήσει σε μια θεσμική αντιπολίτευση με στόχο τους αναποφάσιστους και όχι απλώς και μόνον τους θυμωμένους. Πρέπει να προσθέσει εκλογική δεξαμενή. Η ένταση δεν του πάει και η στρατηγική του Μεγάρου Μαξίμου θέλει τη Χαριλάου Τρικούπη παράρτημα της Κουμουνδούρου ή το ανάποδο. Η τροχιά δημιουργικής αυτονομίας του ΠΑΣΟΚ είναι δύσκολη μα και αναγκαία τώρα.

Τελευταία Νέα