Ο Γιώργος Λάνθιμος δεν δίνει συνεντεύξεις πέρα από αυτές που ορίζουν οι συμβατικές του υποχρεώσεις για την προώθηση των ταινιών. Οι υπόλοιπες παρουσίες του είναι περιορισμένες. Και δεν δείχνει ο τύπος που θα απαντούσε σε ερωτήσεις για τον συναισθηματικό του κόσμο. Κάτι τέτοιο θα ήθελα να τον ρωτήσω αν έπαιρνα ποτέ την ευκαιρία – υποθέτω δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Πώς διαχειρίζεται ψυχικά αυτά που πέτυχε στη ζωή του; Γιατί η διαδρομή από το Παγκράτι στο Χόλιγουντ είναι αντίστοιχη με εκείνη του Αντετοκούνμπο, από τα Σεπόλια στις αρένες του ΝΒΑ.
Θα ήθελα, που λέτε, να μάθω τι σκέφτεται τα βράδια όταν πέφτει για ύπνο και ανατρέχει στα πρώτα χρόνια της ζωής του ή στο επαγγελματικό του ξεκίνημα. Ηταν όλο αυτό ένας στόχος ή του προέκυψε στη διαδρομή; To ονειρεύτηκε ή το βρήκε μπροστά του; Και ποιο ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα στις πρώτες συναντήσεις με τους μεγαλοκαρχαρίες του Χόλιγουντ; Κατελήφθη από δέος και φόβο ή τον κρατούσε στιβαρά η αυτοπεποίθησή του; Πώς ήταν η γνωριμία και η συνεργασία με τους μεγάλους κινηματογραφικούς αστέρες; Τσιμπούσε τον εαυτό του για να του πει ότι δεν ονειρεύεται; Είχε τρακ; Και, αλήθεια, τι μορφή παίρνει ο φόβος της αποτυχίας όταν είσαι εκεί ψηλά; Τον αγνοείς πλήρως ή είναι αυτός που σε καθοδηγεί; Α, θα τον ρωτούσα πάρα πολλά.
Οταν είσαι στην πρώτη σειρά των Οσκαρ σκέφτεσαι το επόμενο βήμα σου ή στοχάζεσαι πάνω στο αδιανόητο που έχεις καταφέρει; Γιατί η ζωή, έτσι γρήγορη που είναι, σε έχει τη μία μέρα να φτιάχνεις βιντεοκλίπ για τον Ρουβά και την επομένη να συνθέτεις αριστουργήματα για εκατομμύρια μάτια και δολάρια. Και το κρίσιμο ερώτημα θα αφορούσε τον προορισμό. Εφτασε πιο μακριά από εκεί που ονειρεύτηκε ή βρίσκεται μόλις στην αρχή; Η ιστορία του Λάνθιμου, όπως και του Αντετοκούνμπο, μας θυμίζει ότι, παρά τη σκληρότητά του, ο κόσμος μας γεννάει ευκαιρίες και πραγματοποιεί όνειρα. Το δύσκολο έρχεται όταν καταλαβαίνεις ότι αυτές οι ευκαιρίες και εκείνα τα όνειρα αφορούν άλλους και δεν θα μπορούσαν ποτέ να έχουν σχέση μ’ εσένα.
