Τη γοητευτική και σπαρταριστή «Προξενήτρα» του Θόρντον Ουάιλντερ συστήνει για πρώτη φορά στο κοινό του Εθνικού Θεάτρου ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης στήνει στην πρώτη κρατική σκηνή ένα φαρσικό σκηνικό με καταιγιστικό ρυθμό κωμικών καταστάσεων, προκειμένου να μιλήσει για την επιτακτική ανάγκη των ανθρώπων για συντροφικότητα και συμφιλίωση με τη δύσκολη πραγματικότητα. Ανάμεσα στα πρόσωπα της παράστασης είναι η Ράνια Οικονομίδου, η οποία υποδύεται τον ρόλο της Φλόρα βαν Χόιζεν. Η ίδια μίλησε στα «Πρόσωπα».

ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ. Είναι ένας πολύ ιδιαίτερος και χαριτωμένος ρόλος. Μου αρέσει το χιούμορ του, η ελαφράδα του και που αυτή η γυναίκα είναι πιστή πάρα πολύ στον έρωτα. Εχοντας η ίδια τραυματική εμπειρία από τις παρεμβάσεις των τρίτων οι οποίες της χάλασαν τον έρωτα της ζωής της και δεν κατάφερε να παντρευτεί αυτόν που ήθελε και αγαπούσε, έχει μείνει μόνη της και το φέρει βαρέως. Δεν είναι γεροντοκόρη, όπως συχνά την αναφέρουν. Αυτός είναι ένας χαρακτηρισμός που δεν ισχύει για τη γυναίκα.

ΤΟ ΜΠΟΥΛΒΑΡ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Γενικά αισθάνομαι ότι το μπουλβάρ λίγο κακοποιείται στα χέρια τα δικά μας, στα ελληνικά χέρια. Το θεωρούν ένα ελαφρό είδος, κάτι μεταξύ φάρσας και καρικατούρας, και του στερούν τη φινέτσα του, τη λεπτότητα που έχει και το βάθος.

Γίνεται ένα πράγμα ισοπεδωμένο, στα όρια της φάρσας, που το αδικεί πάρα πολύ. Στη δική μας παράσταση, η όλη σκηνοθεσία, η σύλληψη του Θωμά Μοσχόπουλου βοηθάει στο να υπάρχει αυτή η σοβαρή αντιμετώπιση του είδους, χωρίς να είναι παλιομοδίτικο.

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΓΧΟΣ. Ο ρόλος δεν θα έλεγα ότι είναι πρόκληση για μένα. Είναι μια απέραντη ευχαρίστηση. Δεν είναι η κωμικότητά του που με ενδιαφέρει, αλλά αυτός ο χαρακτήρας ανθρώπου που είναι αιθεροβάμων, πιστεύει σ’ έναν έρωτα, προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να βοηθήσει το νεαρό ζευγάρι κι όλους τους νεαρούς ερωτευμένους του κόσμου, αν περνούσε από το χέρι του, να μπορέσουν να ζήσουν τον έρωτά τους.

Γιατί πιστεύει πως μόνο αυτό είναι το αληθινό στη ζωή, όλα τ’ άλλα είναι μια ψευδαίσθηση. Προσωπικά συμφωνώ με αυτό απόλυτα. Ετσι είμαι κι εγώ σ’ έναν πολύ μεγάλο βαθμό. Απλώς αισθάνομαι ότι είμαι κόντρα στην εποχή μου εντελώς. Δεν μου πηγαίνει η ταχύτητα με τίποτα.

Εχω πολύ αργούς ρυθμούς. Μ’ αρέσει να απολαμβάνω το καθετί που κάνω. Δεν μπορώ αυτή τη βιασύνη, αυτό το πράγμα που ζούμε στις πόλεις κυρίως, είναι κάτι το αδιανόητο. Αυτό που ζούμε δεν είναι ζωή, είναι ένα άγχος και τίποτε άλλο. Δεν ξέρω τι χαιρόμαστε, ακόμα και η χαρά μας γίνεται με άγχος. Νομίζω ότι κανένας δεν είναι απόλυτα χαλαρός και χαρούμενος σε μια πόλη.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΟΜΠΟΤ. «Η προξενήτρα» θυμίζει σήμερα τι έχουμε χάσει και πού βαδίζουμε. Γι’ αυτό το κοινό το χαίρεται αυτό που βλέπει, γιατί του θυμίζει μια αθώα εποχή της σκέψης του, της ζωής του, του κόσμου όπου τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά, πολύ πιο ανθρώπινα.

Εγώ αισθάνομαι ότι σιγά σιγά ο τρόπος της ζωής μας μάς απομακρύνει από το ανθρώπινο στοιχείο μας. Δεν γίνεται, δεν είμαστε ρομπότ. Πρέπει πάση θυσία να κρατήσουμε το ανθρώπινο στοιχείο και να πολεμήσουμε γι’ αυτό. Αυτός είναι αγώνας για μένα. Οι κρίσεις υπάρχουν και υπήρχαν πάντοτε, αλλά το θέμα είναι να τις αντιμετωπίζουμε ανθρώπινα και όχι σαν αγέλη, σαν μηχανήματα.

ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΤΑΜΠΛΕΤ. Η ανάγκη για συντροφικότητα είναι σύμφυτη με τον άνθρωπο, είναι αιώνια. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος, είμαστε το ίδιο πράγμα. Αλλάζουν οι συνθήκες της ζωής μας. Αυτή η αλλαγή πιστεύω ότι μόνο άγχος μάς προξενεί, δεν μας δίνει χαρά. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζει με τα ντουβάρια μόνο και με τα μηχανήματα, με τον υπολογιστή του. Αυτό δεν είναι ζωή ανθρώπινη.

Εμένα μου αρέσει να είμαι άνθρωπος. Τα νέα παιδιά μεγαλώνουν με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο, ακαθοδήγητα τελείως, μέσα σε ένα πνεύμα τάχα μου ελευθερίας και προόδου, που είναι πολύ κακό. Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με αγάπη, πλαίσια και με συντροφικότητα από τους γονείς τους. Δεν μπορούν να μεγαλώνουν στους δρόμους με ένα τάμπλετ και με ένα κινητό στο χέρι. Αυτό δεν οδηγεί πουθενά καλά.

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ. Το να βρεις ταίρι είναι δύσκολο πράγμα ούτως ή άλλως και απαιτεί πολλά πράγματα. Απαιτεί μια ωριμότητα από τους ανθρώπους, απαιτεί σεβασμό προς τη ζωή και τον άλλο, συμβιβασμούς με την καλή έννοια. Απαιτούνται πάρα πολλά πράγματα για να μπορεί να υπάρξει μια σχέση ακόμα και με τους γονείς σου, τα αδέρφια σου, τους φίλους σου, τους συναδέλφους σου. Χρειάζεται κόπος για να ευδοκιμήσει. Τώρα οι άνθρωποι δεν έχουν την υπομονή. Νομίζουμε ότι πατάς ένα κουμπί και γίνεται μια σχέση. Δεν πάει καλά, πατάς άλλο κουμπί, τη διαλύεις, πας παρακάτω. Ετσι δεν μπορεί να γίνει κάτι ουσιαστικό, ψάχνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο. Χρειάζεται άλλου είδους ωριμότητα και εμβάθυνση στα πράγματα.

Τελευταία Νέα