Αριστοι με αλυσοπρίονα

^«Πριν από ενάμιση μήνα βρέθηκε σπασμένο λουκέτο πόρτας που οδηγεί στο υπόγειο. Δεν υπήρξε καμία άλλη παραβίαση». Με την παραδοχή αυτή υποδέχτηκε ο πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το χθεσινό πρωτοσέλιδο των «ΝΕΩΝ», που έκανε λόγο για «απόπειρα επίθεσης, με αλυσοπρίονο, από κουκουλοφόρους στον υπόγειο χώρο της Φυσικομαθηματικής Σχολής – όπου βρίσκεται πυρηνικός αντιδραστήρας». Επίσης, έγινε προσπάθεια  υποβάθμισης της ισχύος του αντιδραστήρα (ο οποίος, όλα κι όλα, είναι απολύτως ασφαλής) σε κάτι σαν «ένα τοσοδά φουρνάκι» του γνωστού μακάβριου ανεκδότου.

Ενας διαπρύσιος υποστηρικτής κάθε αναμπουμπούλας, που παρουσιάζεται ως κίνημα, ειρωνευόταν χθες, επειδή και καλά η εφημερίδα ανακάλυψε το ελληνικό Τσερνόμπιλ. Επίσης, διαβάζω τις αναρτήσεις του κινήματος των καταλήψεων στα σόσιαλ μίντια για τους 49 συλληφθέντες, μιλούν για άριστους φοιτητές και καλά παιδιά. Τα ίδια λένε και κάποιοι γονείς, μαμάδες και μπαμπάδες. Αλλά αυτό δεν έχει σχέση, οι φοιτητές δεν συνελήφθησαν επειδή είχαν πρόθεση να διαψεύσουν τον υπουργό Παιδείας της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα, Αριστείδη Μπαλτά, που έλεγε ότι «η αριστεία είναι ρετσινιά».

Προφανώς και ουδείς μίλησε για Τσερνόμπιλ. Επίσης, ουδείς ασχολήθηκε με τις επιδόσεις στα μαθήματα των συλληφθέντων – ο τελευταίος που συνέδεσε την αριστεία με την επανάσταση ήταν ο μακαρίτης Γρηγόρης Φαράκος, πατέρας του συνθήματος «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα». Δεν τους πιάσανε, πάντως, επειδή γράφανε δεκάρια. Ωστόσο, σήμερα, το ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ» επιμένει και δίνει περισσότερες λεπτομέρειες. Ενδιαφέρον έχει και η παρέμβαση της Εισαγγελίας. Φαίνεται κρίθηκαν πολύ σοβαρά τα θέματα που θίγει το ρεπορτάζ – και η δικαιοσύνη, ορθώς, επέλεξε να διερευνήσει τι ακριβώς έχει συμβεί. Και είναι καιρός να μιλήσει κι ο υπεύθυνος για τις φοιτητικές εστίες της πανεπιστημιούπολης της Αθήνας – και αμέσως να παυτεί. Τα φοιτητικά διαμερίσματα δεν είναι χόστελ για αργεντινούς ζογκλέρ. Κι η Σουηδέζα που έκανε τσάμπα επαναστατικό τουρισμό δεν είναι ακριβώς το σκανδιναβικό μοντέλο που λέει ο Ανδρουλάκης.

Είναι καιρός, γενικώς, να τελειώσει το κλίμα ατιμωρησίας για όσα συμβαίνουν στον χώρο ορισμένων πανεπιστημίων. Να αποσυνδεθεί η πολιτική δράση στον φοιτητικό χώρο με βιαιοπραγίες και παραβίαση των νόμων. Και να τηρούνται οι κανόνες. Πρωτίστως να τους τηρούν οι αρχές των ίδιων των πανεπιστημίων, που δεν κλείνουν απλώς τα μάτια στη βία αλλά συχνά την καλύπτουν. Εγραψα χθες ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτό γίνεται από φόβο – πολλοί έχουν ως οδοδείκτη το περιστατικό με τη διαπόμπευση του πρύτανη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο από κουκουλοφόρους, οι οποίοι μάλιστα πέφτουν στα μαλακά στο δικαστήριο (οι περισσότεροι αθωώθηκαν με βούλευμα, ελάχιστοι δικάζονται για πλημμέλημά). Υπάρχουν όμως και κάποιοι που βρίσκονται ιδεολογικά κοντά σε πρακτικές βίας – τις θεωρούν επαναστατικές ή, έστω, λίγο υπερβολική έκφραση ευγενών ανησυχιών.

Για την ευθύνη όλων αυτών έκανε αναφορά και ο Πρωθυπουργός, υπενθυμίζοντας ότι οι καθηγητές έχουν πάντα το όπλο των πειθαρχικών ποινών, που φτάνουν ως τη διαγραφή. Δεν νομίζω ότι θα βρεθούν πολλοί πρόθυμοι να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά, να μην τολμούν να βγουν από το σπίτι τους. Μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Αν δεν κινηθεί η Πολιτεία, τίποτα δεν θα κινηθεί.  Και η Πολιτεία μπορεί, όπως δείχνουν τα πράγματα, να κάνει το χρέος της. Να χτυπήσει συμπεριφορές που θεωρούνταν ρουτίνα με τις δυνατότητες που δίνει ο νόμος και όλα θα αλλάξουν. Χρειάζεται απλώς συνέπεια. Και επιμονή.