Μπορεί ο Αισχύλος να έγραψε τους Επτά επί Θήβας, όμως το έργο που έκλεινε τον Θηβαϊκό Κύκλο του τραγικού ποιητή με θέμα τη θανάσιμη σύγκρουση των γιων του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, Ετεοκλή και Πολυνείκη, ίσως να μην απέχει και πολύ από μία άλλη πολιτική τραγωδία που φαίνεται να ξεκινά από την ίδια πόλη. Ομως τώρα ποιος θα είναι το θύμα;
Η υποδοχή που επεφύλαξε το μεσημέρι της Παρασκευής η Θήβα στον νεοσύλλεκτο στρατιώτη, πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Στέφανο Κασσελάκη θύμιζε υποδοχή κινηματογραφικού αστέρα που βρέθηκε εκεί για τα γυρίσματα της νέας του ταινίας. Οι εικόνες διοχετεύθηκαν παντού περίπου μανιακά, συνοδευμένες από ένα συνεχές «καλός πολίτης» που άκουγε παντού στην πορεία του προς το στρατόπεδο, ενώ, ας σημειωθεί, ουδείς βρέθηκε να τον ρωτήσει «από πού πάνε για το Delaware»…
Την ημέρα της παρουσίασής του, ο Κασσελάκης γινόταν ξανά πρόσωπο της ημέρας, όμως, αυτή τη φορά, με τρόπο πολύ διαφορετικό από κάθε άλλη: η μεγάλη… αγκαλιά του λαού τον παρέδιδε στην πατρίδα να την υπηρετήσει. Κάτι για το οποίο, όπως είπε, είναι υπερήφανος και αποφασισμένος να το κάνει πλέον εφ’ όρου ζωής. Η επίδραση όλων αυτών, ιδίως στους νέους ψηφοφόρους που θα εισέλθουν μαζικά στις ευρωεκλογές, θα είναι μεγάλη. Απόδειξη ότι ακόμα και η σκληρότερη ειρωνική κριτική που ασκήθηκε στα παραπάνω αναγκάστηκε να τα καταστήσει κεντρικό πολιτικό θέμα: και αυτή, δηλαδή, ουσιαστικά για τον Κασσελάκη δούλεψε.
Δεν θα είναι λοιπόν έκπληξη αν στο Μέγαρο Μαξίμου χρειαστούν πλέον καινούργιες τηλεοράσεις: αν τις έσπασαν προχθές από τα νεύρα τους, πώς να τους κατηγορήσεις; Γιατί ενώ ο Μητσοτάκης έχει επιδοθεί από καιρό σε μία ατελείωτη προεκλογική εκστρατεία μη έχοντας αφήσει τόπο να μην πάει και ευκαιρία να μην αξιοποιήσει για προβολή, έρχεται τώρα ο Κασσελάκης και μαζεύει όλα τα λεφτά: τον… υιοθετεί ο λαός. Δεν πάει «από πάνω». Ερχεται «από μέσα», όσο κι αν αυτό μοιάζει, και είναι, εν προκειμένω ειρωνικό. Ομως, η ουσία είναι ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει σε μία νέα επικοινωνιακή / πολιτική πραγματικότητα που αφήνει μακράν πίσω της ό,τι άλλο υπήρχε μέχρι σήμερα στην πολιτική ζωή της χώρας: ακόμα και ο καημένος ο Πίνατ του Μαξίμου, που τόσο επιτυχώς και τόσο… ανιδιοτελώς φιλοζωικά χρησιμοποιήθηκε στην πολιτική επικοινωνία, μοιάζει πια ξεπερασμένος. Ισως ήρθε πλέον η ώρα να πάρουν τίποτα παπαγάλους που μιλάνε.
Πρέπει δε να θυμηθεί κανείς ότι η πορεία θριάμβου του Κασσελάκη προς τη… στράτευση έπεται μιας «επίθεσης θανάτου» εναντίον του στο μόλις προ ολίγων ημερών συνέδριο του κόμματός του, την οποία οργάνωσε προσωπικά ο προκάτοχός του Τσίπρας. Επίθεση από την οποία όχι μόνο γλίτωσε, αλλά αναβαπτίστηκε, ενώ ο Τσίπρας αυτοκτόνησε πολιτικά με αυτήν μπαίνοντας μόνος του σε εκείνο που ο Ανδρέας Παπανδρέου ονόμασε «χρονοντούλαπο της Ιστορίας». Που ο Κασσελάκης το κλείδωσε και πέταξε το κλειδί.
Ετσι, μόνος, αδιαφιλονίκητος αλλά και… «παιδί του λαού» πλέον, φαντάρος, με τις εικόνες του στο χακί να μην αργούν να πλημμυρίσουν την επικαιρότητα, όπως και τις ιστορίες του από το… μέτωπο των δύο εβδομάδων, ο Κασσελάκης θα επιστρέψει σύντομα ως ο τροπαιοφόρος «Ενας επί Θήβας». Και όπου «Θήβας» εννοείται ο ΣΥΡΙΖΑ μα και η λοιπή Αριστερά, Νέα, γέρικη κ.ο.κ., η οποία θα βρεθεί να κοιτάει τη σκόνη του από το δικό της χρονοντούλαπο της Ιστορίας, στο οποίο και πάλεψε με αδυσώπητη μανία να κλείσει μέσα ολόκληρη τη χώρα. Κυρίως όμως, όσο πλησιάζουν οι ευρωεκλογές και οι μετρήσεις αναστρέφονται, με τον στρατιώτη Στέφανο Κασσελάκη να ξαναπαίρνει τη δεύτερη θέση και να μειώνει τη διαφορά, στο Μαξίμου θα σκέφτονται πόσο λάθος έκαναν που υποτίμησαν αυτόν τον αντίπαλο. Και τι έπαθαν στη Νέα Αριστερά που έκανε το ίδιο. Αλλά και τι πραγματικά δείχνει το ότι πλέον έχει γίνει κύριος στόχος όλων.
