Είναι αλήθεια ότι πρέπει να είναι κανείς πολύ αθώος, σχεδόν ευήθης, για να μην καταλαβαίνει ότι η αντιπολίτευση εκμεταλλεύεται την κατάσταση των συγγενών των 57 νεκρών των Τεμπών. Δεν θα το έκανε όμως ή, τέλος πάντων, δεν θα το έκανε με την ίδια επιτυχία, αν η κυβέρνηση δεν της έδινε την ευκαιρία να το κάνει, με την αμηχανία της γύρω από το θέμα. Αμηχανία την οποία προσπαθεί μεν να κρύψει με τη ζωηρή επιχειρηματολογία που αναπτύσσει ο εκπρόσωπός της στα ΜΜΕ, αλλά εκδηλώθηκε με την απουσία του Πρωθυπουργού από τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για το πόρισμα της εξεταστικής. Δεδομένου ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ιδιαιτέρως επιμελής στα κοινοβουλευτικά καθήκοντα του ως Πρωθυπουργός, κανένας δεν πιστεύει ότι η χθεσινή απουσία του ήταν συμπτωματική. Ούτε μπορεί να πιστέψει κανείς ότι θεωρεί σημαντικότερα τρία ελικόπτερα από τους 57 νεκρούς. Προτίμησε λοιπόν να το αποφύγει. Κατανοητή στάση, με την έννοια ότι όλα τα ανθρώπινα είναι κατανοητά, αλλά εσφαλμένη.

Η κυβερνητική αμηχανία εκδηλώνεται και στην επιχειρηματολογία που προσπαθεί να αναδείξει τον παράγοντα του ανθρώπινου λάθους ως σημαντικότερο της απουσίας ηλεκτρονικού συστήματος ασφαλείας. Δεν είναι πειστική αυτή η προσέγγιση. Η πιθανότητα του ανθρώπινου λάθους και η προστασία που παρέχει το ηλεκτρονικό σύστημα πάνε μαζί, όπως η κότα με το αβγό. Δεν έχει νόημα να αναρωτιέσαι τι προηγείται, δέχεσαι απλώς ότι το ένα δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς το άλλο και πας παρακάτω. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του δυστυχήματος των Τεμπών. Οι αδιανόητες παραλείψεις, τα λάθη και η ολιγωρία του προσωπικού δεν καθιστούν περιττό ή δευτερεύον ζήτημα τη λειτουργία ηλεκτρονικού συστήματος ασφαλείας. Αντιθέτως το καθιστούν απαραίτητο. Πολύ περισσότερο, δε, εφόσον μιλάμε για μια σύμβαση (την περιβόητη πλέον 717) που η εφαρμογή της παρατεινόταν στο διηνεκές.

Η βαθύτερη αιτία, κατά την κρίση μου, της κυβερνητικής αμηχανίας είναι η προσπάθεια να κρατηθεί ο Κώστας (Αχ-Βαχ) Καραμανλής εκτός του κάδρου της υπόθεσης. Αυτό είναι που κάνει την αντιπολίτευση να επιμένει στις επιθέσεις της. Καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι αυτός είναι ο αδύναμος κρίκος στις εσωκομματικές ισορροπίες που επιτρέπουν στον Μητσοτάκη να κυριαρχεί. Αν ο πρώην υπουργός Μεταφορών οδηγηθεί σε μια δικαστική περιπέτεια, δυναμιτίζεται η ισχύουσα ισορροπία μεταξύ λαϊκής Δεξιάς (στον πυρήνα της οποία στρογγυλοκάθεται βεβαίως η φατρία Καραμανλή) και των κεντρώων – φιλελευθέρων υπό τον Κυριάκο. Δεν θα είναι απλώς δυναστικό το πρόβλημα, εκτιμούν οι αντίπαλοι της κυβέρνησης, αλλά θα πλήττει την εσωκομματική συναίνεση, χάρη στην οποία κυβερνά ο Μητσοτάκης. Εξού οι νέες μηνύσεις εναντίον των πρώην υπουργών Σπίρτζη και Καραμανλή.

Η ιδιαίτερη αξία, που αποδίδεται στην παρουσία ενός γνήσιου Καραμανλή στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, προκύπτει από τη συστηματική παρατήρηση του κοινοβουλευτικού περιβάλλοντος. Στις Σέρρες, συγκεκριμένα, εκλέγεται και ο Τάσος Χατζηβασιλείου και μάλιστα με μόλις διακόσιες ψήφους λιγότερες από τον πρώην υπουργό Μεταφορών. Ενώ ο Χατζηβασιλείου είναι ένας εμφανώς άξιος άνθρωπος, ενώ έχει και τα τυπικά προσόντα, αλλά και την επικοινωνιακή δυνατότητα, δεν έχει αξιοποιηθεί σε κανέναν κυβερνητικό ανασχηματισμό. Και επειδή η αδικία είναι προφανής και πρέπει κάπως να καλυφθεί για τα προσχήματα, τον ανταμείβουν με κοινοβουλευτικές διακρίσεις, όπως η συμμετοχή στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Βέβαια, όλη αυτή ανακατωσούρα θα είχε αποφευχθεί αν ο Κώστας (Αχ-Βαχ) είχε το φιλότιμο να παραιτηθεί από τη Βουλή, για να αντιμετωπίσει στο δικαστήριο τις όποιες κατηγορίες και να απαλλαγεί. Εφόσον είχε προχωρήσει πολύ την πραγματοποίηση της επίμαχης σύμβασης, όπως επανειλημμένως έχει πει, δεν έχει να φοβάται τίποτα από τη Δικαιοσύνη. Ανωτέρα βία, όμως, τον υποχρεώνει να μένει, ως τοποτηρητής της οικογένειας με τα κληρονομικά δικαιώματα, ενώ γνωρίζει ότι, ουσιαστικά, ο πολιτικός βίος του έχει τελειώσει. Υφίσταται πλέον στην πολιτική ως όνομα και τίποτα περισσότερο.

Ως εδώ όμως. Τα υπόλοιπα είναι οικογενειακά και εγώ σε αυτά τα θέματα δεν ανακατεύομαι. Αν όμως πρέπει να βγάλουμε ένα ηθικοπλαστικό δίδαγμα από την τραγική θέση στην οποία έχει περιέλθει  Κώστας (Αχ-Βαχ), αυτό είναι ότι θα πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά να επιλέγουν μόνα τους την καριέρα τους. Εμείς οι γονείς δεν πρέπει να ανακατευόμαστε, ούτε να πιέζουμε, πέραν της καλώς νοουμένης ηθικής καθοδήγησης…