Kι όμως, άλλα προσδοκούσε η κοινωνία μετά την πολύνεκρη τραγωδία: έρευνα, απόδοση ευθυνών, λήψη μέτρων για να μην ξανασυμβεί ένα τέτοιο αποτρόπαιο γεγονός, εμπέδωση ενός αισθήματος ασφαλείας πάνω από το πένθος. Αντί γι’ αυτό, έπεσε χθες στη Βουλή η αυλαία των ερευνών για τα Τέμπη εν μέσω ενός γενικευμένου ζόφου και ενός επικίνδυνου κενού: το 77% των πολιτών πιστεύουν ότι γίνεται προσπάθεια συγκάλυψης.
Κανονικά θα έπρεπε να επιληφθεί αποκλειστικά η Δικαιοσύνη: η αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών ασφαλώς θα βοηθούσε. Κανονικά οι πολιτικοί θα έπρεπε να παραμερίσουν: η δικαίωση που ζητούν οι 57 νεκροί δεν έχει χρώμα ούτε ιδεολογία. Αντί γι’ αυτό, στη χθεσινή τελευταία συνεδρίαση έγιναν πάλι άκαιρες αντεγκλήσεις και ακούστηκαν για άλλη μια φορά ανάρμοστες εκφράσεις. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μίλησε για «βδέλλες που προσπαθούν να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη» και «πανηγύρι στην πλάτη πονεμένων ανθρώπων». Ο Σωκράτης Φάμελλος ισχυρίστηκε ότι δεν μπορεί να εκπροσωπεί την κυβέρνηση ο Βορίδης επειδή δεν ψήφισε τον γάμο των ομοφύλων. Ο Νίκος Ανδρουλάκης χαρακτήρισε την κυβέρνηση «αγέλη εξουσίας» και μίλησε για «ύαινες» που επιτίθενται σε πολιτικούς αντιπάλους και συγγενείς θυμάτων. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας βρήκε τρόπο να επιρρίψει ευθύνες και στην ΕΕ, με τις κατευθύνσεις της οποίας υποτίθεται ότι οι κυβερνήσεις αποψίλωσαν το ανθρώπινο δυναμικό και τις υποδομές.
Και ο άνθρωπος που έπρεπε να είναι παρών έστω και μόνο για να διαβεβαιώσει ότι η τραγωδία αυτή δεν θα ξεχαστεί ποτέ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παραλάμβανε χαμογελώντας ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα.
Δεν θα μπορούσε να λείπει βέβαια από το σκηνικό και η καταγγελία των κακών ξένων που ανακατεύονται στα πόδια μας. Χθες μας έφταιγε η ευρωπαία διαμεσολαβήτρια Εμιλι Ο’Ράιλι, που κατηγόρησε τις ελληνικές Αρχές ότι την ώρα που βυθιζόταν το πλοίο με 650 μετανάστες στ’ ανοιχτά της Πύλου δεν απάντησαν σε τέσσερα μηνύματα της FRONTEX. Σήμερα μας φταίει η ευρωπαία εισαγγελέας Λάουρα Κιόβεσι, που κατηγορεί την κυβέρνηση ότι υψώνει εμπόδια στη διερεύνηση της τραγωδίας των Τεμπών. Την αποπομπή της ζήτησε ούτε λίγο ούτε πολύ ο Αδωνις Γεωργιάδης, δηλώνοντας ότι «δεν δεχόμαστε κομισάριους ή δερβέναγες για να μας πουν τι θα κάνουμε στη χώρα μας»…
Το ζητούμενο δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, να συγκρίνουμε τραγωδίες. Η καθεμιά απ’ αυτές – το Μάτι, η Πύλος, τα Τέμπη – έγινε σε διαφορετικές συνθήκες, ενεπλάκησαν διαφορετικές υπηρεσίες, σημειώθηκαν διαφορετικές παραλείψεις, υπάρχουν διαφορετικές ευθύνες. Το ζητούμενο είναι να μη μένουμε ύστερα από κάθε τραγωδία με την εντύπωση ότι σπρώξαμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί, ότι καλύψαμε τους «δικούς μας», ότι αντί να θεραπεύσουμε παθογένειες τα αποδώσαμε όλα στο ανθρώπινο λάθος ή την κακιά στιγμή, γιατί αυτό σημαίνει ότι αυτή η στιγμή θα ξανάρθει και κάποια αθώα θύματα θα την πληρώσουν ξανά.
