Ας πούμε ότι η κυβέρνηση έχει δίκιο. Δεν τεκμηριώνονται ποινικές ευθύνες για τον Κώστα Αχ. Καραμανλή και συνεπώς η Βουλή δεν διαθέτει νομικά ερείσματα για να μπει στη βάσανο μίας προανακριτικής επιτροπής. Και ας δεχθούμε και τη δικαιολογία της αντιπολίτευσης που λέει ότι η κατάθεση σχετικής πρότασης θα οδηγούσε σε απόρριψη από την πλειοψηφία και σε εξάλειψη του αξιόποινου των υπουργικών παραλείψεων.
Συνεπώς η μοναδική περίπτωση για να βρεθεί στα σχοινιά ο Κώστας Αχ. Καραμανλής είναι ο εντοπισμός ενδείξεων τέλεσης αδικήματος κατά τη δικαστική έρευνα. Αλλά ακόμα και έτσι, αν τεθεί θέμα άρσης ασυλίας, η συμπολίτευση θα σπεύσει να βάλει κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες της τον πρώην υπουργό. Τέλος πάντων, το πιθανότερο είναι ότι δεν πρόκειται να πειραχτεί ούτε τρίχα από την κεφαλή του Καραμανλή. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το θέμα θα κλείσει ή θα μπαζωθεί – διαλέξτε όποια έκφραση θέλετε. Υπάρχει όμως ένας σημαντικός αστερίσκος.
Λάθος. Δεν είναι ένας. Είναι 1,3 εκατομμύρια αστερίσκοι, όσοι και οι άνθρωποι που υπέγραψαν το ψήφισμα της Μαρίας Καρυστιανού το οποίο ζητεί να λογοδοτήσουν οι πολιτικοί προϊστάμενοι των σιδηροδρόμων. Τεχνικά, το ψήφισμα είναι μία τρύπα στο νερό. Δεν έχει καμία νομική αξία. Εχει όμως πολιτική. Και κοινωνική. Διότι αυτή τη στιγμή και η κυβέρνηση γνωρίζει ότι για ένα σημαντικό, για ένα τεράστιο κομμάτι του εκλογικού σώματος η υπόθεση των Τεμπών κουκουλώνεται χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Ο αριθμός των υπογραφών, αλλά και τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, μας δείχνουν ότι στην κοινή γνώμη θεριεύει το αίσθημα της απαξίας για την πολιτική και τους εκπροσώπους της. Και ενδεχομένως κάποιος στο Μαξίμου να σκεφτεί ότι είναι προτιμότερο να έχεις απέναντί σου τους καραμανλικούς παρά εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που πιστεύουν ότι η πολιτική σκοπιμότητα συγκαλύπτει ένα έγκλημα. Προφανώς η κεντρική εκτίμηση είναι διαφορετική. Αφού πήραν 41% λίγους μήνες μετά την τραγωδία, δεν έχουν σοβαρό λόγο να ανησυχούν. Λησμονούν όμως ότι ύστερα από μία μεγάλη πυρκαγιά, ο κίνδυνος βρίσκεται στις αναζωπυρώσεις.
