Αυτό που είδαμε στην Opap Αrena το βράδυ της Πέμπτης είναι αλήθεια ότι έχουμε χρόνια να το δούμε. Ασχέτως αντιπάλου, συνθηκών, κρισιμότητας παιχνιδιού και άλλων παραμέτρων, είδαμε την πιο έτοιμη Εθνική ομάδα των τελευταίων πολλών ετών, για να μην πω της εικοσαετίας.
Ξεκινάμε από τους ποδοσφαιριστές που ήταν πραγματικά φτιαγμένοι και πανέτοιμοι για το συγκεκριμένο ματς. Με μάτια που γυάλιζαν, με πίστη για τη νίκη με δίψα για πρόκριση. Αγωνίστηκαν σα να μην μαζεύτηκαν πριν κάποιες ημέρες, αλλά σα να παίζουν μαζί εδώ και πάρα πολύ καιρό, μέλη μίας ομάδας που ήξερε τι ήθελε στο γήπεδο και δεν έδωσε κανένα δικαίωμα στον αντίπαλο να της το στερήσει.
Θυμηθείτε τις φάσεις των γκολ, ειδικά το 2-0, το 3-0 και το 4-0. Όλα ήταν αποτέλεσμα εξαιρετικής ομαδικής προσπάθειας με τους διεθνείς να αλλάζουν τη μπάλα με κλειστά μάτια και πάντα να βρίσκουν εύκολα τον παίκτη που θα την προωθήσει στα δίχτυα, είτε ήταν αυτός ο Πέλκας, είτε ο Ιωαννίδης, είτε ο Κουρμπέλης.
Τέτοια ομαδικότητα έχουμε πολύ καιρό να δούμε από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, γεγονός που δεν φάνηκε μόνο στα τέρματα, αλλά και σε πολλές χαμένες φάσεις που προήλθαν από υψηλού επιπέδου συνεργασία και μετά από αρκετές μπαλιές.
Φυσικά υπεύθυνος γι’ αυτό σε μεγάλο βαθμό είναι και ο Γκουστάβο Πογέτ. Παραμερίζοντας όσα έχουν συμβεί με το θέμα της ανανέωσης, έκανε πράξη αυτό που είπε, ότι θα δουλέψει για την ομάδα ανεπηρέαστος και με μοναδικό στόχο την πρόκριση στο Euro.
Ακόμα και η επιλογή του Πέλκα που παραξένεψε αρκετούς και ξεσήκωσε κάποια γκρίνια πριν από τη σέντρα, τον δικαίωσε απόλυτα, από τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού, με το πέναλτι που κέρδισε στο 8ο λεπτό αλλά και το γκολ που πέτυχε λίγο αργότερα.
Σε όλο αυτό ίσως και να υπάρχει ο αντίλογος, ότι η Εθνική δεν είχε απέναντι της υπολογίσιμο αντίπαλο, αλλά το Καζακστάν που ήταν αντικειμενικά μία μετριότητα ομάδα. Είναι σίγουρο ότι εάν υπήρχε άλλη ομάδα να κοντράρει την Εθνική στη Νέα Φιλαδέλφεια, ούτε το σκορ θα άνοιγε στα πρώτα λεπτά, ούτε ο πίνακας θα έδειχνε στο τέλος το εμφατικό 5-0.
Αυτό, όμως, που δεν μπορεί να διαγράψει η δυναμικότητα του Καζακστάν και δεν θα άλλαζε με οποιονδήποτε αντίπαλο, είναι το εξαιρετικό κλίμα στις τάξεις της Εθνικής ομάδας και η πίστη των ποδοσφαιριστών, ότι αξίζουν να είναι στα γήπεδα της Γερμανίας τον ερχόμενο Ιούνιο.
Kάτι που φάνηκε και στην πορεία της Ελλάδας στα προκριματικά, σε έναν ιδιαίτερα δύσκολο όμιλο, με μοναδική εξαίρεση το εκτός έδρας ματς στην Ολλανδία. Όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια τα πάλεψε μέχρι τέλους, ακόμα και κόντρα στην Πρωταθλήτρια Ευρώπης και Δευτεραθλήτρια Κόσμου, τη Γαλλία.
Μία ομάδα δεμένη που αποφεύγει τα μεγάλα λόγια και παίζει για το σύνολο, προβάλλοντας προς τα έξω το «εμείς» και όχι το «εγώ».
Όλα αυτά βέβαια, πρέπει να επαναληφθούν και στο τελευταίο ματς, την Τρίτη κόντρα στη Γεωργία. Όλα θα χαθούν, εάν στην Τιφλίδα, η Εθνική ομάδα της Ελλάδας δεν εμφανιστεί το ίδιο έτοιμη όπως και με το Καζακστάν.
Αλλά το θεωρώ δεδομένο, ότι εδώ που έφτασαν οι διεθνείς , μία ανάσα πριν από την επιστροφή στις κορυφαίες διοργανώσεις μετά από 10 χρόνια, θα εμφανίσουν την ίδια εικόνα όπως και στην Opap Arena, κυρίως για τον εαυτό τους. Γιατί η πρόκριση θα είναι δική τους…
