Οταν θυμάμαι με πόση μανία κόβει με το μαχαίρι του τον λαιμό ενός τραυματία που είναι πεσμένος στο πάτωμα (από το βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα ο ISIS για να διεκδικήσει την πατρότητα του εγκλήματος στο «Crocus City Hall» της Μόσχας), δεν μπορώ να πω ότι αισθάνομαι την παραμικρή συμπόνια για το πρησμένο από το ξύλο μούτρο του τρομοκράτη, όπως τον παρουσίασαν οι ρωσικές Αρχές. Ούτε για το ηλεκτροσόκ στα γεννητικά όργανα ούτε για το κομμένο αφτί και το βγαλμένο μάτι του άλλου. Ολα αυτά και τα τρισχειρότερα που τους περιμένουν ήταν μέσα στο πρόγραμμα, εφόσον έπεφταν ζωντανοί στα χέρια των Ρώσων (οι «βαπτισμένες αρκούδες» του Λάιμπνιτς). Η απορία μου είναι πώς επέτρεψαν να τους συμβεί. Γιατί δεν αυτοκτόνησαν; Αλλο το στιγμιαίο «μαρτύριο» μιας έκρηξης που στέλνει το κεφάλι σου στο απέναντι οικόπεδο, τελείως διαφορετικό το μαρτύριο που περιμένει αυτούς. Δεν νομίζω ότι επέλεξαν αυτή τη συγκεκριμένη οδό μαρτυρίου. Κάτι πήγε στραβά στο σχέδιο διαφυγής τους, αν είχαν, επίσης ο Αλλάχ μάλλον κοιμόταν εκείνη την ώρα.

Το δεύτερο αξιοσημείωτο στην υπόθεση της φρικαλέας τρομοκρατικής επίθεσης στα περίχωρα της Μόσχας ήταν πως ο Πούτιν πιάστηκε τελείως αδιάβαστος και βρέθηκε με ένα πρόβλημα που ανατρέπει όλη τη ρητορική, την οποία εδώ και τουλάχιστον δώδεκα χρόνια αναπτύσσει συστηματικά εναντίον της Δύσης. Ποια Δύση και ποιο ΝΑΤΟ; Τέσσερις τρελοί τζιχαντιστές ήταν οι δράστες, από τους χιλιάδες παρόμοιους που υπάρχουν στη Ρωσία. Κληροδότημα και αυτοί, οι μουσουλμάνοι της Ρωσίας, της αυτοκρατορίας του 19ου αιώνα που ονειρεύεται και προσπαθεί να ανασυστήσει ο Πούτιν. Τόσο η σιωπή του αρχικά όσο και η επιμονή του μετέπειτα για τη σύνδεση των τρομοκρατών με την Ουκρανία ενισχύουν πιστεύω την εκδοχή της δυσάρεστης έκπληξης για τον Πούτιν. Και η προειδοποίηση των Αμερικανών, που είχε προηγηθεί, ήταν το αλάτι στην πληγή ή, αν προτιμάτε, για να είμαστε στο κλίμα της ρωσικής εννομης τάξης, ήταν το ηλεκτρικό καλώδιο στους όρχεις του ρώσου ηγέτη. Δυστυχώς, εκείνοι που θα την πληρώσουν είναι οι Ουκρανοί…

Καλός μαθητής

Σπανίως συμβαίνει πια να ξεκαρδίζομαι από τα γέλια διαβάζοντας μια είδηση, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε όμως και τον ευχαριστώ, με την έκκλησή του προς τον Μητσοτάκη «να παραιτηθεί ήρεμα και με αξιοπρέπεια όπως αρμόζει σε δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες και όχι σε μονάρχες, ώστε η χώρα να οδηγηθεί συντεταγμένα σε εκλογές». Για να κατισχύσει ο Στέφανος και το παιδικό όνειρό του να πραγματοποιηθεί και να γίνει πρωθυπουργός!  Αυτό δεν το είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εξυπακούεται. Ζήτησε επίσης οι εκλογές να διεξαχθούν με διεθνείς παρατηρητές, λες και η χώρα είναι τελείως μπανανία. Το διαβάζεις και τρελαίνεσαι από την ασύλληπτη ελαφρότητα του ανθρώπου που είναι, τύποις τουλάχιστον, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πώς γίνεται να λέει τέτοιες ανοησίες;

Θα ήταν λάθος όμως αν εξηγήσουμε την ανοησία του Κασσελάκη ως αποτέλεσμα της αμάθειας και της επιπολαιότητάς του. Η πρόκληση ήταν σκόπιμη. Ηξερε ότι έτσι, μέσω της υπερβολής που μπορεί να φτάνει μέχρι τη χυδαιότητα, θα επικρατήσει επικοινωνιακά και θα καλύψει με τον θόρυβο της υπολογισμένης πρόκλησης. Ο Κασσελάκης απευθύνεται ενσυνειδήτως στους πολλούς και αφελείς – το κοινό των ειδικών και των καλλιεργημένων το προσεγγίζει με διαφορετικούς τρόπους. Ξέρει τι κάνει με τα τέρατα που εκστομίζει. Δεν είναι τυχαίο –να το πω και με αυτή την αφορμή– ότι μέντοράς του στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Παύλος Πολάκης. Ο Κασσελάκης προσαρμόζει τον πολακισμό* στα μέτρα του και τις δυνατότητές του.

* : Ο αυτόματος διορθωτής υπογραμμίζει με κόκκινο τον όρο «πολακισμός» και προτείνει τον όρο «πολιτισμός». Από μια πλευρά έχει δίκιο. Ο πολακισμός είναι εκδοχή πολιτισμού…