Τι ήταν το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο; Το πολιτικό κλίμα αντίθεσης στα λαϊκιστικά χαρακτηριστικά της πολιτικής που, την προηγούμενη δεκαετία, δοκίμασε την κοινωνική συνοχή, δημιούργησε εχθροπάθεια και κοινωνικό μίσος, υπονόμευσε τους θεσμούς, πρωτίστως τη δικαιοσύνη, και την ελευθερία του Τύπου – τα δύο τελευταία τα παραδέχτηκε πρόσφατα ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας, από τους περισσότερο ωφελημένους από αυτό το πολιτικό κλίμα. Μια ιδεολογικά πολυσυλλεκτική αλλά, πάντως, δημοκρατική εγρήγορση, που πάλεψε για τη διεκδίκηση του δυτικού προσανατολισμού της Ελλάδας, για την Ευρώπη και τη δημοκρατία. Κίνημα δημοκρατικής εγρήγορσης πολιτών απέναντι στους λαϊκιστές που παραλίγο να οδηγήσουν τη χώρα εκτός ευρώ, ακόμα και εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, με τις συνέπειες που όλοι αντιλαμβανόμαστε στο επίπεδο της ζωής μας, στις ελευθερίες μας, στη δημοκρατία και στην ακεραιότητα της χώρας μας.
Το κίνημα αυτό στήριξε το μνημόνιο του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου, στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου, στήριξε την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου (την οποία εγκατέλειψε η ΔΗΜΑΡ), διαδήλωσε στο Σύνταγμα με τους Μένουμε Ευρώπη, αγωνίστηκε για να υπερισχύσει το Ναι στο δημοψήφισμα του 2015 και, όταν στη ΝΔ εξελέγη ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επένδυσε στη δυναμική της παρουσίας του για να απαλλαγεί η χώρα από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τη «στασιμοχρεοκοπία» (για να χρησιμοποιήσω τον όρο που είχε λανσάρει ο Ευάγγελος Βενιζέλος). Η νίκη Μητσοτάκη, οι κατευθύνσεις της πρώτης κυβερνητικής θητείας του, η διεύρυνση της πλειοψηφίας του στις περσινές εκλογές επανέφεραν στη χώρα τη διασαλευθείσα σταθερότητα, πάνω στα βήματα της οποίας υπήρχε περιθώριο εξυγίανσης του πολιτικού παιχνιδιού: ζητούμενο ήταν και παραμένει η δημιουργία τουλάχιστον δύο μεγάλων κομμάτων με δυναμική εναλλαγής στην εξουσία, που δεν θα διακυβεύσουν εκ νέου τον χαρακτήρα του πολιτεύματος.
Δυστυχώς, ούτε η Αριστερά ούτε το ΠΑΣΟΚ κατανόησαν το ζητούμενο της νέας περιόδου. Γι’ αυτό η εξομάλυνση της πολιτικής ζωής και η σταθερότητα είναι ακόμα ελλιπής. Ο αντισυστημισμός και η αμφισβήτηση του καταστατικού, δηλαδή του δυτικού προσανατολισμού της χώρας, συνεχίζει να εμπνέει τις πολιτικές της Αριστεράς ενώ μοιάζει να έχει κυριαρχήσει και στο ΠΑΣΟΚ. Προφανώς, οι ίδιες κατευθύνσεις εμπνέουν και την Ακροδεξιά. Γι’ αυτό τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν μιλούν για την Ελλάδα του σήμερα και του αύριο, αλλά επιστρατεύουν τα στερεότυπα και τις προγραμματικές ευκολίες του χρεοκοπημένου παρελθόντος, ελπίζοντας ότι έτσι θα ανοίξει ο δρόμος τους. Και χρησιμοποιούν την ίδιας καταγωγής εντυπωσιοθηρία της περιόδου των Αγανακτισμένων, με αντίπαλο τον Μητσοτάκη.
Μη δυνάμενη η αντιπολίτευση να στηριχτεί σε μεταρρυθμιστική ταυτότητα, ξαναρίχνει την πολιτική αντιπαράθεση στην ευκολία της συγκίνησης. Και κρύβεται πίσω από τον ανθρώπινο πόνο των συγγενών θυμάτων του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, υπονομεύοντας με τη συνδρομή θεωριών συνωμοσίας τα δημοκρατικά θεμέλια της κοινωνίας μας: την ανάγκη η ανεξάρτητη δικαιοσύνη να κάνει απερίσπαστη τη δουλειά της. Επιδιώκοντας η δικαιοσύνη να απονέμεται είτε από τους πολιτικούς είτε από λαϊκά δικαστήρια – εργαλειοποιώντας, δηλαδή, για πολιτικά οφέλη την απονομή της.
Απέναντι σε αυτό το κλίμα εκ νέου υπονόμευσης της δημοκρατικής ομαλότητας από ανώριμα πολιτικά κόμματα και συστήματα, είναι προφανές ότι το χθεσινό αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο θα είναι πάντα εδώ. Ετοιμο να υπερασπίσει τους θεσμούς, τη δημοκρατία, τους κανόνες της. Και ασφαλώς, τον δημοκρατικό δρόμο. Εγραφα προχθές ότι το θέμα πάντα είναι η σταθερότητα. Επιμένω – επειδή χωρίς σταθερότητα η χώρα θα είναι ευάλωτη σε όσους επωφελούνται από κάθε είδους συνθήκη ανωμαλίας.
