Η «μάχη» και οι θεωρίες συνωμοσίας

Αν και πολλοί έχουν προσπαθήσει σοβαρά τα τελευταία 24ωρα να εμφανίσουν την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή ως τη «μητέρα όλων των μαχών» (για μια μάχη χρειάζονται απαραιτήτως δύο πάντως, αλλιώς αυτό το πράγμα ονομάζεται σκιαμαχία, και όποιος την επιχειρεί, συναγωνίζεται τον Δον Κιχώτη που πολεμούσε ανεμόμυλους…), νομίζω ότι τζάμπα θα πάνε οι εκτιμήσεις. Οχι γιατί προσωπικά είμαι της άποψης ότι ένα λάθος δεν το διορθώνεις με ένα δεύτερο λάθος, αλλά γιατί πιστεύω πως κανέναν δεν συμφέρει να περάσει η χώρα, πάνω που αρχίζει να ανεβαίνει στο πάνω το σκαλί, σε φάση αποσταθεροποίησης. Εκτός κι αν εκτιμάς ότι το δεύτερο λάθος θα το διορθώσεις με ένα τρίτο, που θα είναι (σίγουρα!) ακόμη μεγαλύτερο από το προηγούμενο λάθος, και ούτω καθεξής.

Επίσης είναι εξαιρετικά σημαντικό να καταλάβουν όλοι, και πρώτη η κυβέρνηση, ότι δεν βγάζει πουθενά η υστερία με τις θεωρίες συνωμοσίας για σκοτεινούς κύκλους, μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, ύποπτα κυκλώματα εξουσίας και άλλες παρόμοιες ανοησίες, που βρέθηκαν όλοι μαζί σε ένα (σκοτεινό κατά κύριο λόγο) δωμάτιο και αποφάσισαν από κοινού, να τη ρίξουν από την εξουσία. Αυτά δεν γίνονται ούτε στα κινηματογραφικά έργα, και το μόνο που αποκαλύπτουν είναι αδικαιολόγητη ανησυχία, η οποία προφανέστατα εδράζεται – με δική της ευθύνη – επί υπαρκτού εδάφους.

Κάηκε ο εγκέφαλός μου χθες όλη μέρα, ακούγοντας θεωρίες, με τις οποίες «ντοπάρονται» κάποιοι. Πλην όμως όσοι είναι σε θέση να γνωρίζουν τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, κι εγώ επίσης, μετά βίας συγκρατούνται να μη σκάσουν στα γέλια!

Κυβερνητική ευκαιρία

Οι θεωρίες για κάποιο παρασκήνιο που υποτίθεται ότι δολοπλοκεί, και ως εκ τούτου βυσσοδομεί, για να καταστρέψει την κυβέρνηση, έχουν ίσως θετικό αντίκτυπο στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, καθότι τη συσπειρώνουν (τόσο αναγκαία διαδικασία, μετά τα απανωτά συμπτώματα αποσυσπείρωσης των τελευταίων μηνών), αλλά βλάπτουν συνολικά την εικόνα της κυβέρνησης. Αυτοϋπονομεύεται, και απορώ πώς δεν το καταλαβαίνουν αυτοί που θα έπρεπε.

Αν λοιπόν το κεντρικό ζήτημα όλης αυτής της (μεγάλης) αναταραχής (που δεν είναι θαυμάσια κατάσταση όπως υποστήριζε ο Μάο) είναι τα Τέμπη και η διαχείριση που έγινε από πλευράς κυβέρνησης μετά το τρομερό δυστύχημα, υπάρχει ακόμη χρόνος για να αποδείξει ότι η διαλεύκανση των συνθηκών του είναι πρώτη προτεραιότητά της. Η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή προσφέρεται γι’ αυτό, και είναι μοναδική ευκαιρία να υπογραμμίσει προς κάθε κατεύθυνση ότι είναι μακριά από εκείνη οποιαδήποτε σκέψη για συγκάλυψη ή για προστασία ηθικών αυτουργών του δυστυχήματος.

Ακόμη και αν πρέπει να θυσιάσει εν είδει Ιφιγενείας τον Κώστα Καραμανλή του Αχιλλέως, ας το κάνει. Η πολιτική είναι σκληρή υπόθεση, και όσοι αποφασίζουν να τη διακονήσουν, το γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα. Και ο Κώστας Καραμανλής, που κατάγεται από ένα από τα πιο γνωστά «τζάκια», το ξέρει καλά αυτό. Ή θα έπρεπε τουλάχιστον να το ξέρει…

Εκλογές «με διεθνείς παρατηρητές»

Μέσα στην «τούρλα» του Σαββάτου, κατά τη γνωστή slang έκφραση, μου διέφυγε η… πρόταση (να την κάνει ο Θεός) του ειδώλου Κασσελάκη, να αποχωρήσει… «ήρεμα» από την εξουσία ο Κυριάκος, και να διεξαχθούν εκλογές «με διεθνείς παρατηρητές»!

Ευτυχώς όμως την επανέλαβε και χθες, οπότε της έδωσε χαρακτήρα διαρκούς επικαιρότητας, και σε εμένα την ευκαιρία, να αναφερθώ στη γελοιότητα, την οποία δεν ξέρω ποιος του την έβαλε στο μυαλό, και κυρίως τι επεδίωκε αυτός που του την προώθησε. Ενα είναι βέβαιο: ότι όποιος το έκανε, στην ουσία θέλησε με αυτόν τον τρόπο να τον κάνει… ρόμπα, ακόμη και στο ίδιο του το κόμμα. Διότι προφανέστατα δεν απηχεί τις απόψεις κανενός αυτό το πράγμα, το οποίο αυτομάτως κατατάσσει τη χώρα στο επίπεδο χωρών της Υποσαχάριας Αφρικής ή της Λατινικής Αμερικής.

Πενήντα χρόνια τώρα, από τη Μεταπολίτευση και μετά, ουδείς πολιτικός αρχηγός έθεσε ποτέ θέμα νομιμότητας των εκλογών ή του αδιάβλητου της διαδικασίας τους. Μόνο εκείνος ο Κώστας, ο ντεμέκ, Καραμανλής, είχε αποπειραθεί να ψελλίσει κάτι μετά τις εκλογές του 2000, όταν ηττήθηκε από τον Κώστα Σημίτη, αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι έκανε λάθος, και το μάζεψε άρον άρον το πράγμα. Ουδείς άλλος. Οχι κόμμα, ούτε καν μέσο ενημέρωσης, αμφισβήτησε ποτέ το αποτέλεσμα εκλογών που διεξήχθησαν, σε αυτόν τον μισό αιώνα. Και έρχεται τώρα ο Κασσελάκης, με αυτή την προσβλητική για τη Δημοκρατία απαίτηση, να διαγράψει τους αγώνες για τη στερέωσή της.

Κάτι παλιοί δημοσιογράφοι, σε ανάλογες περιπτώσεις, ανέτρεχαν σε ένα αρχαίο ρητό, που έλεγε «Εξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν» – τι είπα πάλι ο άνθρωπος…

(Το ανέφεραν όταν ήθελαν να χαρακτηρίσουν απαξιωτικά κάποιον ο οποίος είναι γνωστός για την απρεπή συμπεριφορά του, και οι Κλαζομένιοι είχαν βγάλει όνομα στην αρχαιότητα…)

Στρατιωτάκια αμίλητα

Ευκαιρίας δοθείσης, τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν τίποτε να πουν επί του προκειμένου; Λέξη; Συμφωνούν με την «πρόταση» (να την κάνει ο Θεός)-απαίτηση του προέδρου Κασσελάκη, την τόσο προσβλητική για τη χώρα, και τους θεσμούς της; Αναρωτιέμαι, διότι πλην του Χρήστου Σπίρτζη που διαφοροποιήθηκε ανοιχτά και χωρίς δεύτερη συζήτηση, οι υπόλοιποι, ανάσα. Στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα. Παλιοί και νέοι. Σαν να φοβούνται, μήπως τους δείξει την πόρτα της εξόδου.

Σημεία των καιρών. Οπως και με την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε κατά της κυβέρνησης ο Νίκος Ανδρουλάκης. Διχάστηκαν τα στελέχη. Το ντουέτο των μεγάλων επιτυχιών Πολάκης – Παππάς, συνεπικουρούμενο από τη δόνα Θεοδώρα (Τζάκρη) δεν ήθελε να προσυπογράψει ο ΣΥΡΙΖΑ την πρόταση του ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως, ο Φάμελλος με τη Γεροβασίλη, τάχθηκαν αμέσως υπέρ. Πάσχισαν ιδιαίτερα πολύ οι πρώτοι να πείσουν τον φαντάρο πρόεδρο, να μη στοιχηθεί πίσω από το ΠΑΣΟΚ. Δεν τους άκουσε εν τέλει, διότι επικράτησαν οι σοβαροί της υπόθεσης, έπειτα από αλλεπάλληλες τηλεφωνικές διαβουλεύσεις μαζί του, οι οποίες κράτησαν ώρες. Αλλά είναι κι αυτό το γεγονός μία ακόμη απόδειξη του χάους που επικρατεί στο κόμμα της χαράς.

Θα δούμε πολλά επεισόδια ακόμη σε αυτό το σίριαλ, θυμηθείτε με…

Παρέλαση πριν από την ορκωμοσία

Πάντως, έπειτα από σύντομο, αλλά εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ στις πηγές, οφείλω να αποκαταστήσω μια σειρά ανακριβειών που αναγράφηκαν ή μεταδόθηκαν, αναφορικά με τη λεβεντοπαρέλαση του προέδρου Κασσελάκη στις κεντρικές οδούς της Θήβας, τη Δευτέρα. Παρέλαση, η οποία ειρήσθω εν παρόδω προκάλεσε ρίγη συγκίνησης σε αριθμό θαυμαστριών (κάποιας ηλικίας) του προέδρου. Ουδεμία χαριστική μεταχείριση του προέδρου υπήρξε, και ιδιαιτέρως, ρουσφετολογικού χαρακτήρα, παροχή εκ μέρους του υπουργού Νίκου Δένδια προς αυτόν, όπως κατά κόρον είτε ακούστηκε, είτε υπονοήθηκε!

Απλώς, όπως συμβαίνει επί σειρά ετών, ουλαμός στρατευσίμων του κέντρου εκπαιδεύσεως Πυροβολικού Θηβών, μετέχει της παρελάσεως. Αυτή την περίοδο στο κέντρο, υπηρετούν μη ορκισθέντες ακόμη στρατεύσιμοι – και μεταξύ αυτών και ο πρόεδρος Κασσελάκης. Ο Δήμος Θηβαίων αιτήθηκε τη συγκρότηση ουλαμού προς παρέλαση για την 25η Μαρτίου, και το κέντρο ανταποκρίθηκε με τη σειρά του, θετικά. Ζητήθηκε από τους στρατεύσιμους να δηλώσουν ποιοι επιθυμούν να παρελάσουν. Εκδήλωσαν ενδιαφέρον καμιά 40αριά. Ο ευσταλής πρόεδρος Κασσελάκης ήταν μεταξύ των πρώτων που εκδήλωσαν τη σχετική επιθυμία, διότι ήταν σίγουρο ότι θα έβγαινε και ωραίος στις φωτογραφίες, με τα χακί, που του πάνε. Και αυτό έγινε. Δεν προϋποτίθετο να έχει ορκιστεί. Ούτε και άλλος εκ των μελών του τμήματος είχε ορκιστεί. Θα ορκιστούν σε μερικές ημέρες, και θα λάβουν πενθήμερη άδεια εξόδου. Αυτά. Μην τα παρεξηγούμε όλα, έλεος πια.