Του Αγίου Κουέντιν του Δίκαιου

Τα εξηκοστά πρώτα του γενέθλια βρίσκουν τον Κουέντιν Ταραντίνο στα γυρίσματα της δέκατης και τελευταίας ταινίας του «The Movie Critic», η οποία διαδραματίζεται στο Λος Αντζελες στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Κεντρικός ήρωας θα είναι ένας κριτικός mainstream ταινιών που εργάζεται σε μια παλιοφυλλάδα. Το σενάριο βασίζεται σε έναν τύπο που έζησε πραγματικά, δεν έγινε ποτέ διάσημος και συνήθιζε να εκφράζεται με αγένεια και ρατσιστικές προσβολές. O ίδιος ο Ταραντίνο τον περιγράφει ως έναν κριτικό «δεύτερης γραμμής», πολύ καλό, πολύ αστείο, πολύ κυνικό. Να είναι αυτό ένα σχόλιο του 61χρονου ανατρεπτικού σκηνοθέτη για τη woke κουλτούρα, τον περιορισμό που κατηγορείται ότι επιβάλλει στην ελευθερία του λόγου και την υπερβολή που αναδύεται από τη μάχη μεταξύ του συγκεκριμένου κινήματος και των πολέμιών του; Η απάντηση επί της μεγάλης οθόνης.

Εκτός από το ταλέντο του στην κατασκευή αξιομνημόνευτων διαλόγων και «αξιολάτρευτων» σκηνών ωμής βίας, ο αυτοδίδακτος Κουέντιν προσθέτει συχνά πυκνά στις ταινίες του ακόμα ένα συστατικό για το οποίο σπάνια γίνεται λόγος γιατί είναι άχρωμο, άοσμο και αθόρυβο. Δεν πρόκειται ούτε για την πολυθρύλητη, αριστουργηματική φωτογραφία του που προσφέρει ατέρμονη ικανοποίηση στο μάτι, ούτε για τα ονειρικά σάουντρακ που παραδίδει εν είδει παλιάς κασέτας στα χέρια και τα αυτιά του κοινού για ατέλειωτες ακροάσεις, αλλά για την τροφή με την οποία ταϊζει την ψυχή των θεατών: την αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Ακόμα και αν χρειαστεί να ξαναγράψει την ιστορία, πότε δολοφονώντας τον Χίτλερ σε μια αίθουσα σινεμά («Inglourious Basterds», 2009) και πότε σκοτώνοντας τη συμμορία του Μάνσον («Once upon a time in Hollywood», 2019) προτού αυτή προλάβει να αιματοκυλήσει το Λος Αντζελες το τρομακτικό καλοκαίρι του 1969.

Υπηρετώντας το δίκαιο, επέλεξε και στο «Pulp Fiction» να κρατήσει στη ζωή τον γκάνγκστερ που αποφάσισε να μετανοήσει έναντι του Βίνσεντ που φαινόταν να απολαμβάνει τη ζωή του υποκόσμου στο έπακρο. «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια» έγραφε καθόλου τυχαία και ο συγγραφέας του διδακτικού «Μικρού Πρίγκιπα». Και το αίσθημα του δικαίου – το βλέπουμε και στις μέρες μας – έχει μεγάλη ουσία και δύναμη, και ας μην είναι χειροπιαστό. Κάτι ήξερε ο Άγιος Κουέντιν ο Δίκαιος που επέλεγε με αυτό να πασπαλίζει τη ραχοκοκαλιά των φιλμ του.