Αναζήτηση
Παρακολούθησα και εγώ, όπως φαντάζομαι και αρκετοί εξ υμών, τη σε εισαγωγικά απολογία του Κώστα Καραμανλή του Αχιλλέως για τα Τέμπη. Και δεν θα σχολιάσω καν το ενθουσιώδες χειροκρότημα που εισέπραξε από τους συναδέλφους του βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, προς κατάπληξη όλης της υπόλοιπης Βουλής και των τηλεθεατών. Γιατί τον καταχειροκρότησαν, μόνο αυτοί το γνωρίζουν. Θα το καταλάβαινα αν στη Βουλή, ας πούμε, υπήρχε θέση για κάποιον από τους συμπαθείς floor managers, οι οποίοι ξεσηκώνουν το κοινό στα τηλεπαιχνίδια, αλλά, απ΄ ό,τι ξέρω, ο Κώστας Τασούλας δεν έχει προβεί ακόμη σε τέτοια πρόσληψη.
Και ούτε να πεις ότι ο Καραμανλής είναι και κανένας τρομερός ρήτορας, από αυτούς που καθηλώνουν το ακροατήριο με τον λόγο τους. Από κειμένου τα διάβαζε, και αν «διέκρινα» καλά, το κείμενο που διάβασε ήταν μια… «συλλογική» εργασία, καθότι μου φάνηκε ότι διείδα σε αυτό και κάποιες «πινελιές» του αγαπημένου προέδρου Προκόπη (Παυλόπουλου)!
Ο Θεός κι η ψυχή τους λοιπόν. Δεν θα επιμείνω περισσότερο επ΄ αυτού, άλλωστε ο καθείς και τα έργα του. Εγώ, ας πούμε, οργίστηκα, αλλά δεν είμαι εγώ που θα περιγράψω τι μπορεί να αισθάνθηκαν οι γονείς των παιδιών που χάθηκαν, οι συγγενείς, οι φίλοι τους.
«Μιλάει εκ του ασφαλούς»
Προτιμώ να ασχοληθώ με αυτή καθαυτήν την αφορμή της… αποθέωσης Καραμανλή. Αυτό δηλαδή που ξεσήκωσε τα «πλήθη» και παραξένεψε τον κόσμο που παρακολουθούσε την προχθεσινή συζήτηση. Πρόκειται για την αναφορά του στην «ασυλία» που απολαμβάνει.
Είπε συγκεκριμένα – και ήταν σωστό εν μέρει αυτό που είπε: «Δεν κρύφτηκα ποτέ, δεν κρύβομαι ούτε τώρα από καμιά βουλευτική ασυλία – καμιά βουλευτική ασυλία δεν έχω για τα Τέμπη».
Πράγματι, μπορεί να μην κρύβεται, αλλά την ασυλία την απολαμβάνει, διότι τον καλύπτει η Νέα Δημοκρατία. Οπως μου εξήγησε χθες έγκριτος νομικός με κοινοβουλευτική ιδιότητα, όλη αυτή η συζήτηση περί της ασυλίας του Κώστα Καραμανλή «είναι μια κοροϊδία, μια ανοησία, την οποία τροφοδοτεί η ημιμάθεια». Κατά τον νόμο που προανέφερα, ο βουλευτής Καραμανλής απολαμβάνει το προνόμιο της ασυλίας, όχι γιατί αυτό συμβαίνει με όλους τους βουλευτές, αλλά γιατί το κόμμα του, η Νέα Δημοκρατία, δεν συναινεί στη συγκρότηση Προανακριτικής Επιτροπής, η οποία είναι αρμόδια να ασχοληθεί, με βάση το άρθρο 86 του Συντάγματος και τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, με την περίπτωσή του. Αν συναινούσε η ΝΔ και εν συνεχεία ψήφιζε υπέρ της παραπομπής του σε δικαστικό συμβούλιο το οποίο θα αποφάσιζε την παραπομπή του ή μη σε Ειδικό Δικαστήριο, τότε θα μπορούσε να δηλώνει ότι δεν επιθυμεί να τον καλύψει η ασυλία.
Τώρα, μου τόνισε, «μιλάει εκ του ασφαλούς, και αυτό είναι ακόμη πιο προκλητικό. Για να τελειώνουμε, η μόνη ισχυρή ασυλία που διαθέτει ο Καραμανλής είναι αυτή που του παρέχει το κόμμα του. Τίποτε άλλο. Η τακτική Δικαιοσύνη δεν έχει τη δυνατότητα να ασχοληθεί καν με την περιγραφή των ευθυνών του. Μόλις κατά την ανάκριση “πέσει” πάνω του, θα σταματήσει».
Χωρίς θάρρος
Τον Κώστα Καραμανλή τον γνωρίζω χρόνια. Γνωρίζω και τον πατέρα του, τον Αχιλλέα. Ο δεύτερος είχε πολλές φιλοδοξίες, για τον Κώστα. Κυρίως ότι αυτός θα ήταν ο πραγματικός Καραμανλής, ο αντάξιος διάδοχος στην πολιτική, του πατριάρχη της οικογένειας και ιδρυτή της ΝΔ. Αλλά τα σχέδια, όπως και τα όνειρα, είναι για να διαψεύδονται από τη ζωή. Και του Κώστα τού συνέβη ακριβώς αυτό. Ο Αχιλλέας, που πάλεψε πολύ να στηρίξει τον γιο του στη δύσκολη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρέθηκε μετά τα Τέμπη και εξακολουθεί να βρίσκεται, δεν διανοείται ότι ο Κώστας, που πολλές φορές το σκέφτηκε, αλλά τελικά δεν το έπραξε, θα παραιτηθεί. Ή θα τεθεί αυτοβούλως στη διάθεση της Δικαιοσύνης. Και είναι εκείνος που ουσιαστικά βρίσκεται πίσω από τη στάση που τηρεί ο Κώστας στο προσωπικό του θέμα.
Κανονικά, αν είχε το θάρρος την Τετάρτη το βράδυ, θα δήλωνε ότι απαλλάσσει το κόμμα του από οποιαδήποτε υποχρέωση προστασίας και παραιτείται από βουλευτής (ενδεχομένως δηλώνοντας ότι δεν έπρεπε να είναι υποψήφιος στις περσινές εκλογές). Εν συνεχεία, δε, θα ζητούσε ο ίδιος να συγκροτηθεί Προανακριτική Επιτροπή, η οποία να διερευνήσει αν έχει ευθύνες για το δυστύχημα και ποιες είναι αυτές.
Αν πίστευε πραγματικά στην αθωότητά του, αυτό έπρεπε να πράξει. Για να μπορέσει να επιστρέψει μετά, χωρίς να τον σκιάζει τίποτε. Ολόλευκος.
Τώρα, έτσι όπως το έκανε, τα Τέμπη θα βαραίνουν καθημερινά τον ίδιο, ως χαρακτήρα και ως πρόσωπο, και την πολιτική του καριέρα, στο διηνεκές. Δεν παραδειγματίστηκε, ας πούμε, από την περίπτωση του Χρήστου Παπουτσή. Χαλαρά δεν θα μπορούσε να είχε εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αν δεν είχε μεσολαβήσει το ναυάγιο του «Σάμινα», για το οποίο δεν είχε απολύτως καμία ευθύνη; 24 χρόνια πριν, δε…
Θα μπορούσε.
Λάρισα όπως Καμπούλ
Η είδηση προέρχεται από τη Λάρισα και, σύμφωνα με αυτή, στο Ωδείο της πόλης είχε προγραμματιστεί για το βράδυ της Τετάρτης συναυλία της μπάντας της στρατιωτικής ακαδημίας των Ηνωμένων Πολιτειών West Point – που κατ΄ αντιστοιχία είναι η δική μας Σχολή Ευελπίδων. Κόσμος πολύς είχε προσέλθει να την παρακολουθήσει, διότι, όσο να πεις, δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στην πόλη, να έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ορχήστρα. Ξαφνικά όμως πέριξ του Ωδείου εμφανίστηκαν και οπαδοί του ΚΚΕ. Αυτοί δεν ήθελαν να παρακολουθήσουν τη συναυλία. Ηθελαν να τη ματαιώσουν. Επειδή κατά τους… φιλόμουσους συντρόφους «συμβόλιζε την εμπλοκή της Ελλάδας σε επικίνδυνα πολεμικά σχέδια». Χωρίς να διευκρινίζεται ωστόσο τι απειλή συνιστούν για τη χώρα γενικά, και τη Λάρισα ειδικότερα, από κοινού ή κατά μόνας, το τσέλο με το τρομπόνι και τα κρουστά.
Αρχισαν λοιπόν τα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και τα «Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει», και απαιτούσαν να φύγει η μπάντα από τη Λάρισα, ο κόσμος τούς έκραζε, απτόητοι αυτοί συνέχιζαν, και κάποια στιγμή επιχείρησαν να ματαιώσουν τη συναυλία διά της βίας, μπουκάροντας στο Ωδείο.
Τα ΜΑΤ που ήταν εκεί, προσπάθησαν να τους αποτρέψουν, μετά έπιασε «δουλειά» το ΠΑΜΕ με τα κλασικά ροπαλάκια, μην τα πολυλογώ, ο χώρος έξω από το Ωδείο έγινε της… μπάντας!
Επεσαν δακρυγόνα, χειροβομβίδες κρότου – λάμψης, υπήρξαν άγρια σπρωξίματα κ.λπ., τρελάθηκαν οι Αμερικάνοι με το σκηνικό, που ήρθαν από το West Point να παίξουν μουσική για τους Λαρισαίους.
Νόμισαν ότι από λάθος αντί της Λάρισας είχαν πάει… Καμπούλ. Τρέλα!
Απώλεια
Δυσάρεστο νέο για μένα και για πολλούς άλλους που τον γνώρισαν στο ΠΑΣΟΚ ήταν η είδηση ότι μία από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες του «παλιού ΠΑΣΟΚ, του ορθόδοξου», ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, έφυγε από τη ζωή προχθές. Εκπρόσωπος της φράξιας των «Ιταλών» στο ΠΑΣΟΚ, ο Μιχάλης, που αγωνίστηκε, πιτσιρικάς, κατά της χούντας και διέφυγε στην Ιταλία, εξού και το υποκοριστικό του, ήταν μεταξύ των επτά στελεχών που συνέγραψαν την ιστορική, ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ στο Μόναχο τον Αύγουστο του 1974, την οποία ανακοίνωσε ο Ανδρέας στις 3 Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου. Με τον Ανδρέα είχε μια ιδιαίτερη σχέση, επιφανειακά ανταγωνιστική, αλλά η τιμιότητα του χαρακτήρα του και η ιδεολογικοπολιτική του καθαρότητα του είχαν χαρίσει μια ξεχωριστή θέση στο Κίνημα, στο οποίο είχε διατελέσει μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού Γραφείου. Αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ το 1999, προσπάθησε να δημιουργήσει πολιτικές πρωτοβουλίες, πάντα στον χώρο της Κεντροαριστεράς, αλλά δεν τα κατάφερε.
Εδώ και 10 χρόνια είχε αποσυρθεί εντελώς από την πολιτική. Είχε εκλεγεί και βουλευτής, έδωσε μεγάλους αγώνες για την ανάπτυξη της Θράκης, απ΄ όπου καταγόταν, και μαζί με τον Θ. Κατσανέβα το 1994 κατέβασαν πρόταση στη Βουλή, η οποία και εγκρίθηκε, για την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Τον συμπαθούσα ιδιαίτερα…
