Ο Νίκος Παππάς, ο πρώην υπουργός Διαστήματος του ΣΥΡΙΖΑ (και ίσως ο μόνος στην ελληνική ιστορία με τέτοια υπουργική αρμοδιότητα…) είναι πασίγνωστος, ει μη τι άλλο, για τη φυσική του λεπτότητα. Τη λεπτότητα που αναβλύζει από την προσωπικότητά του και εκδηλώνεται στους τρόπους του, στην καλλιέπεια του λόγου του και στους χειρισμούς του. Αυτές οι αρετές ήταν άλλωστε εκείνες που έλαμψαν στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, για τον οποίον επιβραβεύτηκε από τη Δικαιοσύνη με το περιβόητο 13-0. Με αυτή την κομψότητά του, λοιπόν, ο κ. 13-0 παρενέβη και στην υπόθεση της πρότασης δυσπιστίας, για να αποκαλύψει ότι είχε προηγηθεί προεργασία για την περιστασιακή σύγκλιση της αντιπολίτευσης γύρω από την πρόταση δυσπιστίας. Βεβαίως είχε υπάρξει συνεννόηση, διότι «αυτά δεν γίνονται από το βράδυ στο πρωί», όπως εξήγησε με τη χαρακτηριστική άνεση του έμπειρου στα παρασκήνια της πολιτικής. Κατέληξε λέγοντας: «Δεν θέλω να πω άλλα», ώστε ακόμη και ο πλέον βραδύνους να καταλάβει ότι υπάρχουν πολλά άλλα που θα μπορούσε να πει, αλλά συγκρατείται! Παιδαριώδες και, όπως ήταν φυσικό, άναψε αμέσως ο καβγάς στο μέτωπο της αντιπολίτευσης.
Το διαφιλονικούμενο ήταν τα πρωτεία στην πρόταση δυσπιστίας, δηλαδή ποιος ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από την πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ. Κατά παρόμοιο τρόπο με τους φοιτητές, που αρπάχτηκαν στο ξύλο για την κορυφή της πορείας του Πολυτεχνείου προτού ξεκινήσει η πορεία, η αντιπολίτευση άρχισε να πλακώνεται για την πρωτοκαθεδρία στην υπόθεση της πρότασης δυσπιστίας, συγχρόνως με την εξέλιξη της συζήτησης. Ούτε 24 ώρες δεν άντεξαν τα προσχήματα. Οσοι είχαν νομίσει ότι το μοναδικό αυτό γεγονός της σύμπλευσης ίσως ήταν προάγγελος στενότερης συνεργασίας δεν πρόλαβαν να χαρούν· τους διέψευσε η διαμάχη του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ για τα πρωτεία της αντιπολιτευτικής αντρειοσύνης. Λες και αυτό που είχε τη μεγαλύτερη σημασία ήταν η πατρότητα της πρωτοβουλίας και όχι η επίδοση των κομμάτων μέσα στην αίθουσα του Βουλευτηρίου.
Με τέτοια ανασφάλεια λοιπόν και τόση ευθιξία μεταξύ των δύο τους, η συμπόρευση είναι απίθανη. Αλλωστε ο Στέφανος δεν θα δεχόταν τίποτα λιγότερο από τη συγχώνευση του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, υπό τη δική του ηγεσία. Για τον λόγο αυτόν, άλλωστε, υπονόμευσε την πρόταση δυσπιστίας, προδικάζοντας ότι θα είναι «κοκορομαχία». Κατά πρώτον, ήταν άδικος και σεξιστικός ο όρος για τις κυρίες που μετείχαν στη μάχη, έπειτα δεν σκέφτηκε ότι εκθέτει τους δικούς του που ετοιμάζονταν για μάχη στη Βουλή; Το έκανε θαρρείς από ζήλεια, επειδή δεν ήταν και εκείνος στη Βουλή, για να πάρει τους προβολείς από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και να δείξει σε όλους ποιος είναι η πραγματική πριμαντόνα της αντιπολίτευσης. Το έκανε όμως και για να μην ξεφύγει από τον ίδιο η πρωτοβουλία των εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ.
Και να πεις ότι οι συνθήκες δεν ευνοούν την αντιπολίτευση; Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει! Δύο υπουργοί, ίσως οι στενότεροι συνεργάτες του Πρωθυπουργού, παραιτήθηκαν το βράδυ της Πέμπτης, πριν από την ψηφοφορία της Βουλής επί της πρότασης. Επίσης, στην υπόθεση της διαρροής ηλεκτρονικών στοιχείων ψηφοφόρων άνοιξαν νέες πτυχές, μετά τη νεότερη επιστολή της κυρίας Ασημακοπούλου. Αν λοιπόν τα στοιχεία της τα παρέδωσε ο αποπεμφθείς γραμματέας Αποδήμων της ΝΔ, μήπως τα παρέδωσε και σε άλλους ή επρόκειτο για αποκλειστική εξυπηρέτηση στην κυρία Ασημακοπούλου;
Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν δίνω μεγάλη σημασία στα περί συμφερόντων που υποτίθεται ότι στηρίζουν ή γκρεμίζουν την κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση παραμένει πάντα ο πιο γενναιόδωρος χορηγός της…
