«Το περιπολικό δεν είναι ταξί». Το ακούς και το ξανακούς και καταλαβαίνεις πως πίσω από τη φράση αυτή κρύβεται το απόλυτο αδιέξοδο της κυβέρνησης στο ζήτημα της αστυνόμευσης. Η φράση δεν ανήκει σε έναν τρίτο που κάνει διαπιστώσεις, αλλά σε έναν αστυνομικό που κάνει την υπηρεσία του. Αυτό που λέει δεν είναι η δική του διαπίστωση, είναι η αντίληψη του ρόλου του. «Το περιπολικό δεν είναι ταξί» διότι έτσι τον έχουν πείσει οι ανώτεροί του.
Οι οποίοι υπακούν σε εντολές υπουργών. Οι οποίοι πρέπει να φέρουν εις πέρας το σχέδιο του επιτελικού κράτους μας για καλύτερη αστυνόμευση και περισσότερη ασφάλεια: ήταν κι αυτό μια προεκλογική διακήρυξη και μάλιστα σταθερά παρούσα σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που κέρδισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το κόμμα του. Θα είχε πραγματικά ενδιαφέρον να ρωτήσουμε τον αστυνομικό τον οποίο για τη φράση του όλοι λοιδορούμε, τι είναι κατά τη γνώμη του το περιπολικό που δεν είναι ταξί. Νομίζω πως θα δυσκολευτεί να το περιγράψει.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων βλέπει το περιπολικό του ως ένα σύμβολο εξουσίας. Αν όμως μπλέξουμε την εξουσία με την αστυνόμευση τότε η εξουσία, δηλαδή η κυβέρνηση, έχει ευθύνη σε οτιδήποτε κάνει ή δεν κάνει η Ελληνική Αστυνομία. Κι αυτό δεν το λέει η αντιπολίτευση, που έτσι κι αλλιώς κι αυτή δεν ξέρει τι είναι το περιπολικό, αλλά το λέει ο ίδιος ο αστυνομικός που στην προκειμένη περίπτωση απλά υπογραμμίζει με τη φράση του μια γενική αντίληψη εντός της Αστυνομίας. Που πιστεύει πως είναι εξουσία. Και μάλιστα το είδος της εξουσίας που δεν δίνει λόγο σε κανέναν. Ούτε και σε ένα κορίτσι που ζητά βοήθεια.
Οταν ανέλαβε η ΝΔ μετά το διάστημα των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ βρήκε μια Αστυνομία απολύτως μπερδεμένη – όχι μόνο οργανωτικά, αλλά γενικότερα. Στα αστυνομικά τμήματα ήταν για χρόνια πρώτο κόμμα η Χρυσή Αυγή. Οι αστυνομικοί έπαιζαν για χρόνια ξύλο με τους μπαχαλάκηδες και η διαφορά ήταν ότι ενώ στα χρόνια της διακυβέρνησης από τον Αντώνη Σαμαρά τους έδιναν γι’ αυτό πολλά μπράβο, στα χρόνια του Αλέξη Τσίπρα τους ζητούσαν εξηγήσεις. Μετά ήρθε ο Μητσοτάκης «για να τους λύσει τα χέρια» όπως έλεγαν, αλλά γρήγορα κατάλαβαν πως δεν ήταν ακριβώς έτσι γιατί υπουργός Προστασίας του Πολίτη ανέλαβε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης κι όχι κάποιος σκληρός δεξιός άνθρωπός τους. Μετά οι υπουργοί άρχισαν να αλλάζουν – ο Νότης Μηταράκης ήθελε να τους δει να κυκλοφορούν με άλογα – αλλά οι αντιλήψεις αντί να ξεκαθαρίζουν γίνονταν όλο και πιο θολές. Κι έτσι σχεδόν από μόνοι τους οι αστυνομικοί έπρεπε να ορίσουν τον ρόλο τους. Κι επειδή έχουν καταλάβει πως αυτό που έχουν δεν είναι ακριβώς εξουσία, άρχισαν να χαίρονται με τα υποκατάστατά της: το περιπολικό που δεν είναι ταξί είναι το σύμβολο μιας Αστυνομίας που δεν ξέρει τι είναι το περιπολικό.
Κατά τον Πρωθυπουργό τα περιπολικά πρέπει να είναι και ταξί και ασθενοφόρα για τον πολίτη – κι αυτό λάθος το βρίσκω. Διότι ο σκοπός είναι να είναι περιπολικά. Αυτά είναι που έχουν χαθεί: το καταλαβαίνεις από το γεγονός ότι ένας αστυνομικός λέει τι δεν είναι το περιπολικό, κι όχι τι είναι.
Παρεμπιπτόντως, αμφιβάλλω κι αν η κυβέρνηση ξέρει τι θέλει τελικά και στον τομέα της δημόσιας ασφάλειας. Θέλει περιπολικά; Δεν παίρνω όρκο. Διότι περιεχόμενο στο ποια πρέπει να είναι η δουλειά του περιπολικού δεν έδωσε κι ο Πρωθυπουργός. Δουλειά του περιπολικού ήταν να πάει να μαζέψει το κάθαρμα που η κοπέλα κατήγγειλε ότι την απειλούσε. Αλλά πολύ φοβάμαι πως κι αυτό το απλό όλοι το έχουν ξεχάσει…
