Χρειαζόμαστε ένα νέο σχολείο

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε καινούργια δουλειά: την υπεράσπιση των μαθητών «του τελευταίου θρανίου». Της απείθειας και του μπάχαλου στα σχολεία, που είναι ο προθάλαμος του μπάχαλου στα πανεπιστήμια.

Οπως δήλωσε χθες σε τηλεοπτική του συνέντευξη ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του κόμματος, Γιώργος Τσίπρας, η επαναφορά κανόνων στα σχολεία, η παροχή δυνατοτήτων στην εκπαιδευτική κοινότητα δηλαδή να αντιμετωπίζει την παραβατικότητα στο μάθημα, είναι αυταρχισμός και επιστροφή στη μετεμφυλιακή χειραγώγηση. Για τον βαθιά ιδεολόγο που του αρέσει να παίζει στα ΜΜΕ τον κοινωνιολόγο, ρίχνοντας τα πάντα στην κακούργα κοινωνία, αυτά συμβαίνουν επειδή η ζωή είναι ανταγωνιστική, με αποτέλεσμα οι γονείς να παραιτούνται από τα παιδιά τους – αλλά αφού παραιτούνται οι γονείς δεν εξηγεί γιατί επιθυμεί να παραιτηθούν και οι καθηγητές.

Τελοσπάντων, το χθεσινό κήρυγμα τελείωσε με ένα κατηγορητήριο εναντίον της ατομικής ευθύνης. Ο Γιώργος Τσίπρας δεν θέλει να έχουν ούτε οικονομικές συνέπειες όσοι κάνουν ζημιές στις υποδομές του σχολείου, καταστρέφουν ή κλέβουν. Παρότι προκαλούν προβλήματα, θέλει το σχολείο να κάνει ότι δεν συμβαίνει τίποτα και τις ζημιές να τις πληρώνει, όπως γίνεται σήμερα, το ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή οι φορολογούμενοι – ή να μην τις πληρώνει κανείς.  Στον ΣΥΡΙΖΑ άρεσε πάντα να πουλάει τρέλα. Συνεχίζει και στην πλάτη του σχολείου. Καταλαβαίνει, μάλιστα, κανείς ότι μηδενιστικά θα τοποθετηθεί και σε τυχόν επερχόμενη μετεξέλιξη του σχολείου σε σχέση με τη γνώση.

Αλλ’ η δημιουργία μιας μέσης εκπαίδευσης – αυτόνομης εκπαιδευτικής βαθμίδας (που ζητούσαν, μεταξύ άλλων, και προσωπικότητες της Αριστεράς όπως ο Αγγελος Ελεφάντης), που θα συμβάλλει στην πνευματική καλλιέργεια των μαθητών, θα είναι η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση της χώρας. Να το συνοψίσουμε. Το σχολείο έχει παραιτηθεί από την εκπαιδευτική διαδικασία, έχει μετατραπεί σε ιδιότυπο πάρκινγκ παιδιών που μεγαλώνουν, αδυνατώντας να μεταδώσει ουσιαστική καλλιέργεια, τις στοιχειώδεις γνώσεις και τα εφόδια που είναι απαραίτητα σε πολίτες. Οι μαθητές μορφώνονται αλλού. Στο Ιντερνετ, στην τηλεόραση, στις συναναστροφές, στα χόμπι. Μεγαλώνουν απότομα, αγνοούν κάθε κοινωνική ιεραρχία και οι μόνες εξουσιαστικές σχέσεις που αναγνωρίζουν είναι οι σχέσεις ισχύος, επιβολής, υποταγής – η κοινωνική βία, που εύκολα μετατρέπεται σε ατομική βία.

Αυτού του σχολείου οι μαθητές δεν γνωρίζουν βασικά πράγματα. Δεν κατέχουν γλώσσα, δεν ξέρουν λογοτεχνία και δεν έχουν πρότυπα και είδωλα φτιαγμένα από τη σχέση τους με τη λογοτεχνία, δεν ξέρουν ιστορία, μαθηματικά, φυσική, γεωγραφία, αγνοούν τους κανόνες της κοινωνικής οργάνωσης, αγνοούν βασικά πράγματα. Στην ουσία, δηλαδή, είναι ανυπεράσπιστα θύματα έτοιμα για κάποια αγέλη, τις συνήθειες της οποίας θα ακολουθήσουν.

Η Ελλάδα πρέπει να είναι πανευρωπαϊκά ένα μοναδικό κοινωνικό πείραμα: μια χώρα το κράτος αλλά και τα κόμματα και η κοινωνία της οποίας έχουν παραιτηθεί από την υποχρέωση και τη διεκδίκηση να μαθαίνουν οι νέοι βασικές γνώσεις και στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς, ανάμεσα στις οποίες και η ευθύνη, οι ιεραρχίες και η λογοδοσία. Με μηδέν εφόδια γίνονται οι μαθητές φοιτητές – και συνήθως, ο μεγάλος όγκος αποφοίτων, με μηδέν εφόδια παραμένει και μετά το πτυχίο.

Η κατάσταση αυτή εξηγεί πολλά και για τον χαρακτήρα της αγοράς εργασίας, για τα ήθη, για την κοινωνική βία, για την παραδοσιοκρατία των κοινωνικών σχέσεων και για τον μηδενισμό με τον οποίο αντιμετωπίζεται σε πάρα πολλές περιπτώσεις το περιεχόμενο τής χωρίς αξίες ζωής μεγάλων θυλάκων του πληθυσμού. Και απαιτεί αλλαγές. Αν δεν τις κάνουν οι μεταρρυθμιστές Μητσοτάκης και Πιερρακάκης τότε ποιοι θα τις κάνουν;