Δελφοί-Κίεβο

Εκατοντάδες καθηγητές, πολιτικοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι είναι συγκεντρωμένοι σε έναν ιερό τόπο και συζητούν, αναλύουν, αντιπαρατίθενται, ακούνε, αστειεύονται, προβλέπουν. Για την ακρίβεια ετοιμάζονται να τα κάνουν όλα αυτά, όταν εμφανίζεται ξαφνικά σε μια οθόνη μπροστά τους ένας τύπος με ένα φανελάκι, σκυθρωπός, αγέλαστος, κουρασμένος, και τους λέει κάτι που σχεδόν τους ξαφνιάζει: ότι στη χώρα από την οποία τους μιλάει δεν είναι κανείς σίγουρος, περιλαμβανομένου του ιδίου, ότι την άλλη μέρα θα είναι ζωντανός. Οχι για λόγους βιολογικούς, ηθικούς ή φιλοσοφικούς, αλλά επειδή η χώρα αυτή βομβαρδίζεται αλύπητα από τον γείτονά της, που θέλει να την καταστρέψει ώστε στη συνέχεια να την προσαρτήσει.

Οι Δελφοί είναι ούτως ή άλλως πολύ μακριά από το Κίεβο, κάπου 43 ώρες με το τρένο. Αυτή την εποχή όμως είναι απείρως πιο μακριά. Εδώ μιλούν για ειρήνη, ευημερία και ανάπτυξη. Εκεί, για πόλεμο, θάνατο, αφανισμό. Ο δημοσιογράφος του CNN ζήτησε από τον πρόεδρο Ζελένσκι να σχολιάσει τους όρους υπό τους οποίους η Δύση παραδίδει όπλα στη χώρα του, το ότι δηλαδή δεν πρέπει η Ουκρανία να χρησιμοποιεί δυτικά όπλα για να πλήττει στόχους σε ρωσικό έδαφος. Κι εκείνος απάντησε, διαβεβαίωσε, σχεδόν ορκίστηκε, πως όχι, μην ανησυχείτε, δεν θέλουμε να σας φέρουμε σε δύσκολη θέση, εμείς τηρούμε τον λόγο μας, τα όπλα σας τα χρησιμοποιούμε μόνο για άμυνα, όταν βομβαρδίζουμε στρατιωτικούς ή ενεργειακούς στόχους στη Ρωσία το κάνουμε με όπλα εγχώριας παραγωγής.

Και όλοι, όσοι βρίσκονταν στους Δελφούς και όσοι παρακολουθούσαν τις εργασίες από την άνεση του σπιτιού τους ή του γραφείου τους, έβγαλαν έναν στεναγμό ανακούφισης, τι καλά, ο Πούτιν δεν θα θυμώσει μ’ εμάς, μπορεί να λέει ότι η Ρωσία πολεμάει με τη Δύση αλλά κατά βάθος δεν το πιστεύει, ξέρει καλά πως βοηθάμε την Ουκρανία τόσο όσο, ξέρει καλά πως δεν είμαστε διατεθειμένοι να πεθάνουμε για το Κίεβο, κι αν ακούσει κανέναν να κοκορεύεται όπως ο Μακρόν, πετάει μια συγκαλυμμένη ή λιγότερο συγκαλυμμένη απειλή για τη χρήση πυρηνικών όπλων και η συζήτηση τελειώνει.

Στον εμπνευσμένο και συναισθηματικά φορτισμένο χαιρετισμό της, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ζήτησε να συνεχιστεί η στήριξή μας «χωρίς ενστάσεις και αναβλητικότητα», μέχρις ότου επιτευχθεί «μία συνολική, δίκαιη και διαρκής ειρήνη, με πλήρη σεβασμό της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων της». Και αυτή είναι η μόνη θέση αρχής που μπορεί να έχει ένας φιλελεύθερος δημοκράτης. Αλλά ο φιλελευθερισμός συγκρούεται εδώ με τη βαρβαρότητα, και κινδυνεύει σοβαρά να ηττηθεί, αν όχι να εξευτελιστεί.

Από εμάς εξαρτάται η έκβαση της σύγκρουσης, όχι απ’ αυτούς. Από τους Δελφούς, όχι από το Κίεβο. O Ζελένσκι δεν ζητά βοήθεια για να σωθεί μόνο η Ουκρανία. Αλλά για να μείνει όρθια η Ευρώπη.