Η δημόσια συζήτηση για την υπόθεση των υποκλοπών χαρακτηρίζεται από πολλές παρανοήσεις και μια μεγάλη βαθιά παρεξήγηση. Ας ξεκινήσουμε από τη δεύτερη. Που είναι ότι η ιστορία αυτή δεν αφορά εμάς, τον κάθε μέσο πολίτη. Αυτό είναι, απλώς, αναληθές. Και, για να μην έχουμε αυταπάτες, επαναλαμβάνεται εκ του πονηρού, με στόχο την απευαισθητοποίηση των δημοκρατικών αντανακλαστικών του λαού. Η υπόθεση μας αφορά όλους διότι μας δείχνει την αντίληψη της εξουσίας. Διότι – για να το πούμε ωμά και κυνικά – αν η εξουσία συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο σε προνομιούχους ανθρώπους, φτάνοντας στο σημείο να παρακολουθεί πολιτικούς εχθρούς και φίλους της, αξιωματούχους, ανθρώπους με προνομιακή πρόσβαση στον δημόσιο χώρο και λόγο, φανταστείτε απλώς πώς αντιμετωπίζει τον οποιονδήποτε από εμάς. Και ποιες νοοτροπίες χαρακτηρίζουν τον τρόπο που διοικεί το κράτος.
Στις πολλές παρανοήσεις δε, που διατυπώνονται ευρέως ακόμη κι από ανθρώπους που θα όφειλαν να ξέρουν καλύτερα, είναι πως κάθε κρατική παρακολούθηση είναι εξ ορισμού σωστή και «νομότυπη». Ετσι, γιατί το λέει η εκάστοτε διοίκηση του κράτους και αυτή από μόνη της ορίζει την αλήθεια («raison d’ Etat» όπως μας έχει μείνει από τα γαλλικά). Επειδή, όμως, δεν ζούμε στην εποχή του καρδινάλιου Ρισελιέ, ούτε σε μονοπρόσωπο καθεστώς της Αφρικής, το «νομότυπο» πρέπει να είναι πάντοτε υπό την κρίση των ανεξάρτητων Αρχών και των διακριτών εξουσιών, που οφείλουν κι αυτές, με τη σειρά τους, να είναι πιστές προς την αποστολή που ορίζει το πολίτευμα. Και σε κανέναν άλλον.
Καθώς, λοιπόν, οι άρσεις του απορρήτου είναι ένα εργαλείο που οι δημοκρατίες οφείλουν να χρησιμοποιούν με φίλτρα και όχι καθεστωτικά, οι διάφορες σοφιστείες του τύπου «είναι για την ασφάλειά μας άρα βουλώστε το» δυστυχώς χαρακτηρίζουν μονάχα όσους τις επικαλούνται κόντρα σε ό,τι επιτάσσει το ελληνικό και ευρωπαϊκό δίκαιο. Διότι μέχρι να μπορέσουν κάποτε να ελεγχθούν δικαστικά οι λόγοι που ήταν υπό παρακολούθηση δημοσιογράφοι όπως ο Θανάσης Κουκάκης και πολιτικοί όπως ο Νίκος Ανδρουλάκης, ουδείς μπορεί να κηρύσσει μετά βεβαιότητας τη νομιμότητα κάθε παρακολούθησης. Οι οποίες, μάλιστα, είχαν χαρακτηριστεί λανθασμένες (τουλάχιστον στην περίπτωση Ανδρουλάκη) δημόσια, από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό της χώρας. Αγνωστο, λοιπόν, γιατί κάποιοι του παρέχουν υπηρεσίες υπονοώντας ευθέως ότι δεν έλεγε την αλήθεια.
