Αυτή η απόφαση του υπουργείου για επαναφορά της πενθήμερης αποβολής στους μαθητές με παραβατική συμπεριφορά ξίνισε σφόδρα τα μούτρα της αντιπολίτευσης. Δεν άρεσε καθόλου. Φυσικό το βρίσκω.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι το μέτρο που αντιπροτείνει ένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα. Αυτό που θα μειώσει τις βίαιες συμπεριφορές των μαθητών μέσα και έξω από το σχολείο, λέει, είναι η αύξηση των προσλήψεων του διδακτικού προσωπικού. Ωραία άποψη. Εγκρίνω κι επαυξάνω.
Φτάνω δε να προτείνω και άλλες αναλόγου σκεπτικού λύσεις. Οπως δηλαδή για να μειωθούν οι πυρκαγιές το καλοκαίρι να επαναφέρουμε το δώρο των Χριστουγέννων. Ή ακόμα, προκειμένου να σταματήσουμε την κλιματική αλλαγή στον πλανήτη, να μειώσουμε τα διόδια στην Αττική Οδό. Είναι κι αυτή μια στάσις νιώθεται.
Και ελάτε τώρα να το παίξουμε λίγο σοβαροί, αν και μου είναι δύσκολο το γήπεδο και ξένο. Δεν είμαι καθόλου μα καθόλου της άποψης, να επανέλθει η πενθήμερη γιατί κι εμείς που την υποστήκαμε στα μαθητικά μας δεν πάθαμε και τίποτα. Γιατί τότε είχαμε και τον δάσκαλο με τη βέργα, «άνοιξε Φασουλή την παλάμη σου» κι έπεφτε η τιμωρία-χαρακιά. Και στην καλύτερη περίπτωση σε έτσουζε, σε πόναγε, στη χειρότερη δε, μέχρι αίμα έχω δει να βγάζει το παιδικό χεράκι. Και εκεί, πώς δεν πάθαμε. Πάθαμε και δεν μπορεί, ένα κουσούρι θα μας άφησε.
Δεν είναι λόγος αυτός λοιπόν να επαναφέρουμε τη βίτσα, ούτε να το σκεφτώ, αλλά την αποβολή ποιον τσούζει; Ποιον ματώνει η επαναφορά της. Μάλλον μπορεί να συνετίσει. Ή στη χειρότερη να μην κάνει και τίποτα. Να βλάψει όμως δύσκολο το κόβω.
Αυτό που μεγάλωσαν μια-δυο γενιές με την άποψη «ό,τι θέλει το παιδί» και να το αφήνουμε ελεύθερο να κάνει ό,τι του ‘ρθει στο κεφάλι γιατί θα τραυματίσουμε τον ψυχισμό του, είδαμε πού έχει καταλήξει.
Εχω περάσει μια μαύρη πρωτοχρονιά που μόλις κάτσαμε στο τραπέζι με το πιρούνι ίσα να πάει να αγγίξει τη γέμιση, άρχισε το αγοράκι ενός καλεσμένου να φωνάζει στριγκλιδόν «Σέλω μακαλόνια, σέλω μακαλόνια» και οι γονείς αντί να του ρίξουνε ένα «Σκάσε αγόρι μου να ρημαδοφάμε» στο κεφάλι, χαμογελούσαν με συγκατάβαση του στυλ, παιδί είναι έχει τις αδυναμίες του. Μπουκιά δεν σταυρώσαμε πρωτοχρονιάτικα γιατί μόλις σηκωθήκαμε να πάμε στο σαλόνι αυτό το σκασμένο άρχισε απ’ την αρχή, στον παρατατικό αυτή τη φορά «Εγώ ήθελα μακαλόνια. Ηθελα μακαλόνια». Του τραβάς μια πενθήμερη ή δεν του την τραβάς. Οχι, στον παρακείμενο δεν έφτασε, ούτε στον υπερσυντέλικο, μια προστακτική ήθελε απ’ τους γονείς να το βουλώσει να ησυχάσουμε αλλά ποιος να του τη δώσει που ήτανε μάνα και πατέρας σύριζα στον προοδευτισμό του κώλου.
Κόμματα και οικογένειες δεν θίγουμε, αλλά αντιπολίτευση, έχει και η υπομονή τα όριά της. Οπως και η ελευθερία. Γιατί ελευθερία χωρίς νόμους, όρους κι όρια είναι ασυδοσία και το λουρί της μάνας.
Αντε μπράβο, γιατί το πληρώσαμε ακριβά το παραμύθι.
Είπαμε οι παρακολουθήσεις, τα Τέμπη, οι πλημμύρες, όντως είναι προβλήματα και μάλιστα ουσιαστικά αλλά οι αποβολές τώρα, και τα μέτρα για τη σχολική βία, μπορώ να σου πω, και λίγα είναι. Μην το παρατραβάμε το σχοινί γιατί μετατοπίζουμε τα θέματα και γίνονται όλα ένα. Και δεν πρέπει. Δεν πρέπει με κανένα τρόπο. Οχι, όλα μαζί αβγά, σκατά και χώματα.
Χαιρετώ.
