Ευχή για κάθε ομάδα ειδικών δυνάμεων στον πλανήτη είνα να εκτελεί μυστικές αποστολές σε εχθρική περιοχή, με 100% επιτυχία δίχως καμία απώλεια. Δεδομένων των εξελίξων στη Μέση Ανατολή, μια τέτοια επιχείρηση μπορούν να επαίρονται ότι εκτέλεσαν οι Αμερικανοί, πριν 45 χρόνια, στο Ιράν εν μέσω της Ισλαμικής Επανάστασης.

Τέλη του 1978, ένας από τους ισχυρότερους επιχειρηματίες των ΗΠΑ χτύπησε απελπισμένος την «πόρτα» ενός… 60χρονου συνταξιούχου στρατιωτικού. Ο συνταγματάρχης ε.α. Άρθουρ Σίμονς ζούσε εδώ και χρόνια με τη γυναίκα του σε μια μικρή φάρμα στο Red Bay, της Φλόριντα.

Την ησυχία του διατάραξε ο Ρος Περό, όταν του ζήτησε να τον βοηθήσει να αναλάβει μια στρατιωτική επιχείρηση που στην πραγματικότητα ήταν μια αποστολή «αυτοκτονίας»: Να ταξιδέψει μέχρι το Ιράν, να εισβάλει στις φυλακές της χώρας και να απελευθερώσει δύο σημαντικούς υπαλλήλους της εταιρείας του Electronic Data Systems (EDS), που βρίσκονταν σε ιρανικές φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Πως συνέβη όμως αυτό;

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, ο Σάχης Μοχάμεντ Ρέζα Παχλαβί του Ιράν -τον οποίο είχε ανεβάσει στην εξουσία η CIA τη δεκετία του 1950- είχε αναθέσει στην EDS να εγκαταστήσει σύγχρονα προγράμματα υγειονομικής περίθαλψης και άλλα συστήματα υπολογιστών στη χώρα του.

Το έργο επιβραδύνθηκε από την έλλειψη υποδομών στο Ιράν και την αυξανόμενη πολιτική αστάθεια. Μέχρι τα τέλη του 1978, οι βίαιες διαμαρτυρίες κατά του σάχη είχαν γίνει συνηθισμένες. Ο Περό αποφάσισε να απομακρύνει τους 130 υπαλλήλους της EDS και των οικογενειών τους, φροντίζοντας για λίγους εκλεκτούς να μείνουν αρκετή ώρα για να ολοκληρώσουν τη δουλειά.

Άρθουρ Σίμονς (Wikipedia)

Ωστόσο, στις 28 Δεκεμβρίου 1978, ο Paul Chiapparone και ο Bill Gaylord, υπάλληλοι της EDS στην Τεχεράνη, συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν, πρώτα στη φυλακή του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Οι αξιωματούχοι του καθεστώτος του σάχη έθεσαν εγγύηση με το υπέρογκο ποσό των 12,75 εκατ. δολαρίων.

Ο Αμερικανός επιχειρηματίας είχε ορκιστεί να φέρει τους δύο υπαλλήλους του στην πατρίδα τους. Τα πράγματα περιπλέχτηκαν όταν ξέσπασαν αναταραχές εναντίον του αυταρχικού καθεστώτος του σάχη.

«Δοκιμάσαμε με την κυβέρνηση. Καμία τύχη. Προσπαθήσαμε να δουλέψουμε μέσω του ιρανικού νομικού συστήματος. Προσπαθήσαμε ακόμη και να πληρώσουμε εγγύηση, που δεν ήταν τίποτα άλλο από λύτρα», είπε ο Περό στην Washington Post. «Όλα απέτυχαν. Ή θα έχανα τα παιδιά ή θα δοκίμαζα κάτι… Πήραμε το ρίσκο γιατί θεωρήσαμε ότι ήταν λάθος να αφήσουμε πίσω δύο αθώους άνδρες. Ήταν τόσο απλό. Ήταν η αρχή».

Έτσι, αφού οι διπλωματικές προσπάθειες απέτυχαν να τους απελευθερώσουν, ο Περο Ο Περότ πλέον χρειάστηκε τη βοήθεια ενός «ειδικού» και ευφυούς ανθρώπου, που δεν χρειαζόταν νομικές γνώσεις, αλλά στρατιωτικές. Γιατί όμως να χτυπήσει τον πόρτα του Άρθουρ Σίμονς, ενός 60αρη που έχει κρεμάσει από το 1971 τα στρατιωτικά «γάντια»;

Πότε ξεκινάμε;

Ο Σίμονς είχε μοναδική εμπειρία για μια τέτοια επιχείρηση. Ήταν ο άνθρωπος που είχε τεθεί επικεφαλής επιχείρησης διάσωσης αιχμαλώτων πολέμου των ΗΠΑ στον Πόλεμο του Βιετνάμ από τις Δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ. Ο Σίμονς είχε καταφέρει αριστοτεχνικά να φτάσει στο στρατόπεδο Sơn Tây, τον Νοέμβριο του 1970, βαθιά στο Βόρειο Βιετνάμ, αλλά δυστυχώς οι υπηρεσίες πληροφορίες δεν μπόρεσαν να πληροφορηθούν ότι οι αιχμάλωτοι είχαν προηγουμένως μετακινηθεί.

Το παρατσούκλι του Σίμονς ήταν «ταύρος» (“Bull”) λόγω της ειδικής εκπαίδευσης του και το εντυπωσιακού σωματικού του ανατήματος, καθώς ακόμα και στα 50 του χρόνια έκανε 250 push-ups ημερησίως.

Οι φυλακές όπως είναι σήμερα, έχοντας μετατραπεί σε μουσείο (Wikipedia).

Ήταν γνωστό ότι ο εμπειροπόλεμος και σκληροτράχηλος αξιωματικός δεν άνηκε σε εκείνη την κάστα στρατιωτικών που κυνηγάνε την ανέλιξη στην ιεραρχία, γι’ αυτό και δεν πέρασε πάνω από τον βαθμό του συνταγματάρχη.

Όπως έλεγε και ένας συνάδελφός του που συμμετείχε στην επιδρομή στο Sơn Tây: «Δεν ήταν έτοιμος να κάνει όνομα· ήταν εκεί για να κάνει το καθήκον του. Δεν παρακολούθησε όλα τα σχολεία ανέλιξης και δεν αναζήτησε «χορηγούς» για την καριέρα του. Απλώς απαντούσε σε κάθε κάλεσμα γιατί ήταν το σωστό για έναν Αμερικανό στρατιώτη.

Έτσι, νωρίς το πρωί της 2ης Ιανουαρίου 1979, όταν στέλεχος της EDS τηλεφώνησε στον συνταγματάρχη να τον ρωτήσει αν θα αναλάβει την απόπειρα διάσωσης, ο συνταγματάρχης είχε μόνο μια ερώτηση: «Πότε ξεκινάμε;».

Το σχέδιο σε εφαρμογή

Έτσι ο Σίμονς, ξεκίνησε αμέσως να οργανώνει ένα σχέδιο που ζητούσε από την ομάδα κομάντο του να δημιουργήσει μια παραπλάνηση, να εισβάλει στη διαβόητη φυλακή Κασρ και στη συνέχεια να αρπάξει τους δύο άντρες μέσα στη σύγχυση.

Έτσι εκπαίδευσε ταχύτατα μισή ντουζίνα υπαλλήλους της EDS, οι οποίοι όμως είχαν μαχητική εμπειρία και προσφέρθηκαν εθελοντικά για την αποστολή. Εν τω μεταξύ, στελέχη της EDS στο Ιράν θα του παρείχαν καθημερινά πληροφορίες.

Σύμφωνα με το σχέδιο είχαν φτιαχτεί και ειδικά πλαστά έγγραφα για να βγουν από τη χώρα.

Με τον συνταγματάρχη Σάιμονς και τους άνδρες του στην Τεχεράνη, να τελειώνουν τις τελευταίες λεπτομέρειες, ο ακολούθησε και αυτός την αποστολή ταξιδεύοντας επίσημα στο Ιράν.

Ρος Περο (αριστερά) και Άρθουρ Σίμονς μετά την επιχείρηση, το 1979.

Στους δρόμους της Τεχεράνης επικρατούσε χάος, φλεγόμενα αυτοκίνητα και ένοπλες πολιτοφυλακές βρίσκονταν παντού. Τότε ο Περό μετέβη στο συγκρότημα των φυλακών, για να επισκεφθεί τους δύο υπαλλήλους του, να τους καθησυχάσει ότι η βοήθεια ήταν καθ’ οδόν και αργότερα να δώσει λεπτομέρειες στην ομάδα κρούσης.

Ο Περό κατευθύνθηκε προς την Τουρκία και στις 11 Φεβρουαρίου 1979 το σχέδιο τέθηκε σε εφαρμογή. Καθώς η ομάδα κομάντο σχεδίαζε την απόδραση από τη φυλακή, ένας νεαρός Ιρανός εργάτης της EDS βοήθησε να πυροδοτήσει μια εξέγερση από αντιφρονούντες, δηλαδή κατά του Σάχη.

Ο όχλος, κρατώντας όπλα, εισέβαλε στη φυλακή και απελευθέρωσε τα στελέχη του EDS μαζί με χιλιάδες άλλους κρατούμενους.

Μετά από 46 ημέρες, ο δύο υπάλληλοι ήταν ελεύθεροι, πηγαίνοντας σε ένα σημείο συνάντησης σε ένα ξενοδοχείο της Τεχεράνης. Από εκεί, αυτοί και τα βασικά μέλη της ομάδας ξεκίνησαν με αυτοκίνητο για να βγουν από τη χώρα, καθώς τα αεροπορικά ταξίδια ήταν πολύ επικίνδυνα.

Στις 15 Φεβρουαρίου 1979, διέσχισαν τα ιρανικά σύνορα προς την Τουρκία, παίρνοντας ένα λεωφορείο που είχε κανονίσει ο Περό. Αργότερα πήραν μια πτήση για την Κωνσταντινούπολη, συναντήθηκαν με τον Περό πριν κατευθυνθούν στη Φρανκφούρτη και, τρεις ημέρες αργότερα, βρίσκονταν πίσω στις ΗΠΑ.

«Θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε όσο το δυνατόν λιγότερη δύναμη για να τους βγάλουμε, αλλά είχαμε τη δύναμη αν χρειαζόταν», είχε δηλώσει ο Περό. «Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να τη χρησιμοποιήσουμε».

Με πληροφορίες από Rossperot.com, Wikipedia

Τελευταία Νέα