Ο Στέφανος Κασσελάκης επιδεικνύει στο πανελλήνιον το διαμέρισμα των 1,8 εκατομμυρίων και δηλώνει αυτάρεσκα ότι το κάνει επειδή θέλει να είναι «διάφανος». Διότι, όπως ξέρετε, υπάρχουν και οι κακοπροαίρετοι, που θα πουν ότι το κάνει επειδή είναι ένας νάρκισσος φιγουρατζής, οπότε αυτός οφείλει να τους βουλώσει το στόμα. Οχι, κύριε! Ο Στέφανος είναι διάφανος και, ιδού, ανοίγει το σπίτι του σε όλους – από μακριά βεβαίως. Οταν όμως τον ρωτούν σε πόσες εταιρείες συμμετέχει, τότε παύει να είναι διάφανος και εκδηλώνεται ο αυθάδης εαυτούλης του: «Δεν είσαι ο λογιστής μου»!
Βεβαίως, όπως ο ίδιος άλλωστε τονίζει συνεχώς, τα λεφτά του είναι το προϊόν νόμιμης επιχειρηματικής δραστηριότητας στις ΗΠΑ, όπου και φορολογήθηκαν. Επομένως, να μη χώνετε τη μύτη σας! Ακούτε; Οπως θα έλεγε και ο ίδιος. Σύμφωνοι και μπράβο του Στέφανου, αλλά εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι ΗΠΑ και οι δικοί μας νόμοι, καλώς ή κακώς, ορίζουν ότι θα πρέπει να εξηγήσει την προέλευση των χρημάτων. Δεν γίνεται να είναι διάφανος στο πώς τα ξοδεύει, αλλά όχι στο πώς τα απέκτησε. Εφόσον βέβαια μιλάμε για την Ελλάδα, στην οποία ο Στέφανος έχει αφιερωθεί και έχει υποσχεθεί ότι θα τη σώσει. (Μετά θα σώσει και την Ευρώπη, αλλά ας μη βιαζόμαστε…) Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να είναι πότε Αμερικάνος και πότε Ελληνας, αναλόγως του συμφέροντος της στιγμής.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, εν ολίγοις, είναι ο κυρίαρχος της αρνητικής δημοσιότητας, όσον αφορά τον τομέα της showbiz για τον οποίον μιλάμε. Συνεπώς, πώς να φτουρήσει μπροστά του ο φουκαράς ο Βαρουφάκης; Η αναπόφευκτη σύγκριση με τον Κασσελάκη αναδεικνύει πόσο παρωχημένος (και γερασμένος) είναι πλέον ο Βαρουφάκης για τον ρόλο του ποπ σταρ, για να χρησιμοποιήσω την ορολογία του Σόιμπλε ως φόρο τιμής στον μακαρίτη. Είναι σαν να συγκρίνουμε τον Ικαρο, που έκανε τους διαγωνισμούς ταλέντων στην τηλεόραση της δεκαετίας του 1970, με τον Νίκο Κοκλώνη…
Υπό το πρίσμα αυτό, λοιπόν, μόνο ως χάρη νοείται η απαγόρευση πολιτικής δραστηριότητας, που επέβαλαν οι γερμανικές Αρχές στον Βαρουφάκη. Τον έφερε ξανά στο προσκήνιο της εσωτερικής πολιτικής επικαιρότητας, με σύσσωμη την Αριστερά μάλιστα, σε όλες τις εκδοχές της, να τον υπερασπίζεται και να καταγγέλλει τους κακούς Γερμανούς. Οταν μάλιστα η εξ ουρανού βοήθεια έρχεται στην αρχή της προεκλογικής περιόδου για τις ευρωπαϊκές εκλογές, ποιο άλλο καλύτερο δώρο θα μπορούσε να είχε κάνει κάποιος στον Βαρουφάκη; Μόνο αν τον συνελάμβαναν κιόλας, αλλά ευτυχώς ζούμε σε μια περιοχή του κόσμου όπου οι άνθρωποι δεν μπαίνουν στη φυλακή για τις απόψεις τους. Ομως…
Ομως η τύχη το θέλησε διαφορετικά, διότι συνέβη η επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ και επισκίασε τα πάντα. Ετσι, ενώ υπό κανονικές συνθήκες, η γερμανική απαγόρευση στον Βαρουφάκη θα ήταν το μέγα θέμα των εγχώριων ΜΜΕ, τα βλέμματα όλα στράφηκαν στο Μεσανατολικό και έμειναν καρφωμένα εκεί. Ατυχος λοιπόν ο Βαρουφάκης και μάλιστα με τρόπο πολύ σκληρό. Δεν είναι ευχάριστο να σου παίρνουν την μπουκιά μέσα από το στόμα, ιδίως όταν λιμοκτονείς. Αυτό του συνέβη όμως. Ως συνήθως, εύχομαι περαστικά.
ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟΣ ΥΛΙΣΜΟΣ
Το ΚΚΕ δεν υποστηρίζει πια τη λύση της διζωνικής και δικοινοτικής ομοσπονδίας στο Κυπριακό, που αποτελεί την πάγια θέση του ΟΗΕ και της χώρας μας. Εχει μεγάλο ενδιαφέρον όμως ο τρόπος με τον οποίο αιτιολόγησε την αλλαγή στάσης του ΚΚΕ ο γραμματέας του, Δημήτρης «sugar daddy» Κουτσούμπας, σε συνέντευξη που έδωσε επισκεπτόμενος προσφάτως την Κύπρο: «Εκτιμήσαμε πως ο “επώδυνος συμβιβασμός” που οδήγησε στη θέση για τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, η οποία διαχρονικά ήταν στάση της αστικής τάξης της Τουρκίας και του τουρκοκυπριακού “κράτους” και έφτασε να θεωρείται θέσφατο και “θέση αρχής”, εξελίσσεται, στην ουσία, σε διχοτομική λύση, σε δύο συνιστώντα κράτη. Να γιατί την απορρίψαμε».
Με άλλα λόγια, την απέρριψαν για να διευκολύνουν έτσι την περαιτέρω διολίσθηση προς τη διχοτόμηση. Αυτός είναι ο λόγος, αλλά δεν τον λένε ευθέως. Προτιμούν, υποθέτω, «ένας τέλος με φρίκη, παρά μια φρίκη χωρίς τέλος», όπως έλεγαν οι Γερμανοί τους πρώτους μήνες του 1945 και το χρησιμοποίησε ξανά ο Σόιμπλε, αναφερόμενος στην ελληνική χρεοκοπία και το ενδεχόμενο του Grexit. Το ΚΚΕ είναι βέβαια μια ασήμαντη δύναμη μέσα στο πλαίσιο του ζητήματος, για να πεις ότι η υποχώρησή του από την «εθνική» θέση κάνει μεγάλη ζημία στην υπόθεση. Οπωσδήποτε, όμως, ένα ρήγμα στο συμπαγές εθνικό μέτωπο δεν βοηθά. Πώς εξηγείται λογικά αυτή η στάση δεν ξέρω, διότι μπαίνουμε στα μυστήρια του διαλεκτικού υλισμού, που είναι πιο δύσκολος και από την αστρολογία…
