Περίπου δύο χρόνια λειτουργεί ως προπονητής ο Βασίλης Σπανούλης. Αν τον ακούσεις, ασφαλώς θα νιώσεις πως καμαρώνει επειδή «σκότωσα μέσα μου τον παίκτη και δεν έχω απωθημένα», άρα είναι αφοσιωμένος στο 100% στον νέο του ρόλο. Τι έχει καταφέρει αυτό το διάστημα που δεν είναι καν 24 μήνες;

Θα έλεγε κάποιος πως η ζωή του είναι το ίδιο συναρπαστική με αυτή του παίκτη Σπανούλη. Η επιρροή του στην ομάδα, καταλυτική. Το πώς επιδρά στο παιχνίδι, αξιομνημόνευτο. Και το Περιστέρι, από ‘ κει που ήταν μια μικρομεσαία ομάδα, ασφαλώς με πλούσια ιστορία στη διαδρομή του, έχει φτάσει να διεκδικεί ευρωπαϊκό τρόπαιο. Μα, δεν είναι αληθινά εντυπωσιακό;

Ο Σπανούλης για να πει το «ναι» στο Περιστέρι ζήτησε πολλά. Όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, να είναι αυξημένο το μπάτζετ προκειμένου να διεκδικήσει την υπογραφή πραγματικά καλών παικτών.

Τα «θέλω» του και οι μεγάλες επιτυχίες

Ζήτησε και πέτυχε ο οργανισμός να κινείται με ρυθμούς επαγγελματικούς, να μπει στην ομάδα «αρχή μέση και τέλος». Όλα συνέβησαν όπως το ήθελε ο προπονητής. Το βαρύ του όνομα έμοιαζε με εγγύηση και δεν διέψευσε τις προσδοκίες ούτε στο ελάχιστο. Αλλά για είναι κάποιος ειλικρινής, του πρόσφερε πολλά και το Περιστέρι. Καλό κλίμα, ιδανικές συνθήκες δουλειάς, ουδεμία αμφισβήτηση.

Και ο Σπανούλης έμαθε. Βελτιώθηκε σταδιακά ο προπονητής μέσα στην πρώτη του σεζόν στην ομάδα. Νίκησε τρεις φορές τον Παναθηναϊκό και τον δυσκόλεψε αφάνταστα σε όλες τις αναμετρήσεις. Εφτασε στον τελικό του Κυπέλλου. Παίκτες όπως ο Φρανσίσκο , ο Ντένμον, ο Μπίλαν, ο Μωραϊτης, ανέβασαν παραπάνω το επίπεδό τους στην αγορά, εξασφάλισαν καλύτερα σε χρηματικούς όρους συμβόλαια και αποχώρησαν. Κι όμως, ο κόουτς δεν το έβαλε κάτω, μολονότι κλήθηκε το καλοκαίρι του ’23 να χτίσει κάτι από την αρχή. Η επιτυχία της περασμένης σεζόν έμοιαζε με πήχη που μπήκε ψηλά. Θα τα κατάφερνε πάλι ο Σπανούλης; Κι όμως έγινε. Ισως ορισμένοι να μην το περίμεναν και άρα το κατόρθωμα αξίζει να αναφερθεί.

Ηρθαν οι Λοβ και Ρένφο με θητεία στον ΠΑΟΚ, δηλαδή με γνώση των ελληνικών δεδομένων, ο Ντάγκουμπιτς, ο Χαντς, ο Τόμπσον, ο Μήτρου-Λονγκ και ο Ράγκλαντ. Εμειναν δε οι Πουλιανίτης και Κασελάκης, παίκτες με εμπειρία για τη λεγόμενη …«δουλειά των αποδυτηρίων» αλλά όχι μόνο γι’ αυτή.

Στην αρχή ήταν μάλλον αναμενόμενο η νέα ομάδα να μην πετάει. Ηρθαν ήττες. Ταρακουνήθηκε το σκάφος στη θάλασσα και στην Ευρώπη δεν φαινόταν απάνεμο λιμάνι. Κι όμως, το Περιστέρι στήριξε τον Σπανούλη που είχε στο μεταξύ αναλάβει και τα ηνία της εθνικής ομάδας. Μπήκε στη σωστή ρότα το σύνολο. Δημιουργήθηκε κάτι νέο, ίσως λίγο διαφορετικό, σίγουρα όμως ώρες ώρες εξίσου ελκυστικό στο μάτι. Απανωτές νίκες, πρόκριση και play offs απέναντι στην έμπειρη Βόννη. Και εκεί αναποδιές με χαμένο πρώτο ματς. Τα επόμενα δύο ραντεβού, όμως, βάφτηκαν σε χρώμα κίτρινο –μπλε.

Το Περιστέρι θριάμβευσε παίζοντας υπέροχο μπάσκετ σε μια βραδιά, αυτή της Τρίτης, που μπαίνει στο εξώφυλλο με τα θαυμαστά επιτεύγματα του συλλόγου. Ο Σπανούλης και το… μαγικό του ραβδάκι, ξανά σε ένα final -4. Oχι ως παίκτης, ως προπονητής. Με όνειρο ξανά να βγάλει τη γνωστή φωτογραφία. Ξέρετε… Την πασίγνωστη με το κύπελλο στον ουρανό του Βελιγραδίου και στα δικά του χέρια!