Ο άγιος Τσαλίκης, που βάφτισε τον Στέφανο Κασσελάκη, και είπε ότι θα γίνει ή παπάς ή σπουδαίος, δεν έχει καμία σχέση με τον Τσαλίκη τον τραγουδιστή. Υπήρξε υπαρκτό πρόσωπο και, όπως καταλαβαίνω, ήταν από τους αγίους τύπου Παΐσιος. Καλογερικές μορφές που, ως θαυματοποιοί εκ θεού, μιλούσαν στη λαϊκή ψυχή – κάτι σαν επίγονοι του Αθανασίου Πάριου και των κολλυβάδων του, αντίπαλου του Αδαμαντίου Κοραή και εχθρού του νεοελληνικού διαφωτισμού (το σύνθημά τους θα μπορούσε να είναι το αγαπημένο σύνθημα του μακαρίτη Χριστόδουλου: «να γυρίσουμε πίσωωωωωωω»), ή ακόμα καλύτερα σαν επίγονοι του φανατικού αντιδυτικού Παπουλάκου, που ήταν κοσμοείδωλο αφού ήταν ο πρώτος ακτιβιστής κατά του βασιλιά Οθωνα και των Βαυαρών.

Σύμφωνα με τον Συναξαριστή, ο άγιος Τσαλίκης (το βαφτιστικό του οποίου ήταν Ιάκωβος) γεννήθηκε στη Μικρά Ασία το 1920, οι γονείς του ήρθαν στην Ελλάδα με την ανταλλαγή πληθυσμών έπειτα από τη Συνθήκη της Λωζάννης και εγκαταστάθηκαν στην Εύβοια, εκεί σύχναζε στις εκκλησίες. Πολέμησε στον εμφύλιο με τον Εθνικό Στρατό και, στη συνέχεια, πήγε στη μονή του Αγίου Δαυίδ στην Εύβοια, τον υποδέχτηκε μάλιστα ο ίδιος ο κεκοιμημένος Αγιος Δαυίδ! Εκεί, άρχισε να ζει «πολλά πνευματικά γεγονότα». «Γινόταν επίγειος άγγελος “συλλειτουργών”», όπως ο ίδιος έλεγε, με Χερουβείμ και Σεραφείμ και με Αγίους. Στην αγία προσκομιδή είδε και άγγιξε το ίδιο το πανάγιο Αίμα του Κυρίου […]. Αλλοτε είδε […] κεκοιμημένους να του εμφανίζονται…» κ.λπ. Υστερα από αρκετά θαύματα, έκανε, όπως θα έλεγε ο Κασσελάκης, εκκλησιαστική καριέρα, αφού έγινε ηγούμενος.

Φυσικά, του την έπεσαν οι δαίμονες «με μορφή χιλιάδων, αναρίθμητων σκορπιών μέσα στη σπηλιά στο Ασκητήριο του Οσίου Δαυίδ, όπου ο Αγιος μιμούμενος τον Οσιο Δαυίδ πήγαινε συχνά τις νύχτες να προσευχηθεί, βοηθούμενος στη νυχτερινή μετάβασή του από ένα φωτεινό αστέρι που του φώτιζε το μονοπάτι, που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά Αγγελος Κυρίου σταλμένος για τη διακονία αυτή». Φυσικά, αυτός δεν πτοήθηκε. Χάραξε γύρω του έναν κύκλο, που λειτούργησε σαν φυσικό τείχος. Οι σκορπιοί δεν πέρασαν τη γραμμή.

Ολα αυτά καλά, αλλά δεν φτάνουν για τη μετά θάνατον ζωή σε ένα αξιοπρεπές μέρος όπως ο παράδεισος. Για τον παράδεισο, ένα καλό βιογραφικό πρέπει να περιέχει και το στοιχείο του μαρτυρίου – αλλά ο Ιάκωβος Τσαλίκης ζούσε στην ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα, εκπροσωπώντας τη λαϊκή εκδοχή της επικρατούσης θρησκείας, οπότε μαρτύριο δεν υπήρχε στον ορίζοντα. Ευτυχώς για την αιωνιότητα, ήταν αδύνατο το σαρκίον του, είχε διάφορες επώδυνες ασθένειες – που ήταν η δική του δοκιμασία. «Ελεγε χαρακτηριστικά ο μακαριστός Γέροντας “πήρε ο εωσφόρος την άδεια να πειράξει το σώμα μου”».

Ευτυχώς, κατά τον Συναξαριστή, «δεν ήταν λίγες οι φορές που οι Αγιοι, όπως ο Οσιος Δαυίδ, ο Οσιος Ιωάννης ο Ρώσος, οι Αγιοι Ανάργυροι, η Αγία Παρασκευή, επενέβησαν μετά από παρακλήσεις του και τον βοήθησαν στις ασθένειές του χαρίζοντάς του την ίαση και την υγεία».

Κάπως έτσι έγινε άγιος ο Ιάκωβος Τσαλίκης. Ο αγαπημένος άγιος του ΣΥΡΙΖΑ. Προτείνω στο γνωστό τρικέφαλο, που πρέπει να δεσπόζει στα γραφεία του – ακόμα – μαρξιστικού κόμματος (τα κεφάλια Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν), να προστεθεί και το κεφάλι του Αγίου Τσαλίκη. Να συμπληρώνει το τετρακέφαλο της μεταμοντέρνας (και θεούσας) Αριστεράς του πλούσιου αρχηγού που τόσα θα κάνει για τους φτωχούς.

Τελευταία Νέα