Η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί στη νέα Ευρωβουλή από 21 πρόσωπα. Θα προκύψουν από την κάλπη της 9ης Ιούνη. Πολύς λόγος γίνεται για το αν θα είναι άξιοι όσοι είναι υποψήφιοι και δη από όλα τα κόμματα. Κυριάρχησε στον δημόσιο λόγο μια τάση που σχεδόν μιλάει πολύ απαξιωτικά πως πάμε σε εκλογές σελέμπριτι και τηλεμαϊντανών. Επικαλείται και εποχές που τα κόμματα κατέβαζαν έναν Μιχάλη Παπαγιαννάκη (αλήθεια, αν όλοι θαύμαζαν τον τότε ΣΥΝ γιατί ο εν λόγω χώρος έπαιρνε μικρό ποσοστό;). Εκτοξεύουν τα πυρά τους πως είναι υποψήφιοι που δεν έχουν ιδέα για την Ευρώπη. Πως τα κόμματα κύλησαν σε μια λογική πασαρέλας και αναγνωρισιμότητας.

Η πλάκα είναι πως η όλη κριτική γίνεται από τα κοινωνικά δίκτυα, κατεξοχήν πεδίο της νέας παράλογης πραγματικότητας και της νέας φρενίτιδας. Η πλάκα είναι πως οι κήνσορες και θεράποντες της πολιτικής, εσχάτως έθεσαν στην πυρά τον Θόδωρο Ζαγοράκη. Βασικά τον Ανδρουλάκη που τον μετέγραψε – την ίδια ώρα που οι μεταγραφές από ΠΑΣΟΚ προς τη ΝΔ είναι διεύρυνση για τους ίδιους. Το ακόμη χειρότερο για τους ίδιους πύρινους επικριτές δεν είναι η πολεμική που ασκούν στα ψηφοδέλτια. Είναι πως εστιάζουν σε περιπτώσεις που προφανώς έχουν να κάνουν με την αναγνωρισιμότητα. Το ακόμη πιο προβληματικό είναι πως παρακάμπτουν έξοχες περιπτώσεις υποψηφίων. Συγκροτημένων ανθρώπων που και ορισμένα πεδία ξέρουν καλά, και εμπειρία από εργασία και ζωή έχουν.

Δεν θα πω ονόματα, μα μια απλή ανάγνωση των ως τώρα ψηφοδελτίων έχει ενδιαφέρον. Πάντως η κριτική στους σελέμπριτι σκεπάζει κάτι βαθύτερο. Τη σοβαρή κριτική στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Θέλουν ορισμένοι να θυμηθούμε πώς και με τι κομπρεμί εκλέγονται τα πρόσωπα στα κορυφαία όργανα της Ενωσης; Ή για να μην πάμε στα ειδικά και διαδικαστικά, μήπως να θυμηθούμε τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης από το 2019 ως σήμερα; Συμπιεσμένη ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, σύρθηκε στο ουκρανικό μέτωπο. Δεν έλαβε σοβαρές πρωτοβουλίες ειρήνευσης. Αλλά και δεν επέλεξε ένα άλλο μείγμα κοινωνικών πολιτικών για τους λαούς της που διανύουν τριπλή κρίση. Πληθωρισμό, κλίμα και ενέργεια.

Η στήλη δεν εγκαλεί την απουσία ηγεσίας, που είναι επίσης μια προβληματική συζήτηση. Θέτει έναν προβληματισμό για τον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κοινώς, δεν μιλάμε για τους όρους ολοκλήρωσης του ευρωκράτους. Αλλά για τον προσανατολισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης – αν χωράει βέβαια διαφορετική πλεύση. Δεν κάνανε οι σελέμπριτι ευρωσκεπτικιστή τον κόσμο. Ούτε οι σελέμπριτι που μεταπηδούν στα έδρανα απαξίωσαν την Πολιτική περισσότερο από ό,τι το έπραξαν οι πολιτικοί πριν από αυτούς.

Η επιστροφή της Πολιτικής και η εμπιστοσύνη σε αυτή θα γίνει όταν αντιπαρατεθούν ξανά πολιτικά σχέδια και ιδέες. Οταν δεν θα αντιμετωπίζεται ο κάθε ευρωσκεπτικιστής ως ακροδεξιός ή όταν δεν θα ταυτίζεται η Ευρωπαϊκή Ενωση με τη λιτότητα των λαών της. Η κρίση του κομματικού φαινομένου πιθανώς θα ξεπεραστεί όταν τα κόμματα ξανασυναντήσουν την κοινωνία και τις αποκλεισμένες ζώνες της. Οταν οι νέες τάσεις θα είναι μέρος της Πολιτικής και η τελευταία δεν θα ιδρώνει πίσω τους, όπως ο Τύπος με τα κοινωνικά δίκτυα ή οι δημοσιογράφοι με το TikTok. Τότε ο νέος χώρος θα χωράει και τις νέες ιδέες και τη νέα γενιά πολιτικών. Αν κάποιοι θα έχουν προκύψει από τα θεάματα, μικρή σημασία θα έχει.

Τελευταία Νέα