Στη Βρετανία, αλλά και σε άλλες χώρες φαντάζομαι, έχουν ένα ηλίθιο τηλεπαιχνίδι, το οποίο λογικά υφίσταται κατά κύριο λόγο για να ικανοποιούνται τα σαδομαζοχιστικά ένστικτα εκείνων που συμμετέχουν και των άλλων που παρακολουθούν. Μαζεύουν μια ομάδα υποτιθέμενα σελέμπριτι (δευτερότριτα και κάτω ως επί το πλείστον), τα πηγαίνουν σε μια ζούγκλα, όπου τα υποβάλλουν σε εξευτελισμούς και μαρτύρια αδιανόητα για φυσιολογικό άνθρωπο: τα πετάνε σε λάκκους με φρικαλέα ζουζούνια, τα υποχρεώνουν να τρώνε έντομα και σαύρες και άλλα νοσηρά παρόμοια. Στο τέλος, φαντάζομαι ότι κερδίζει το σελέμπριτι που είναι το πιο ανθεκτικό στην ξεφτίλα.

Δεν υπάρχει λόγος να απορούμε γιατί υπάρχουν τέτοια παιχνίδια και ποιοι τα παρακολουθούν. Η αγγλόφωνη αγορά είναι τεράστια σε μέγεθος, συνεπώς η αναλογικά μικρή κατηγορία των διεστραμμένων ή ανωμάλων στους οποίους αρέσουν αυτά τα πράγματα είναι μεγάλη σε απόλυτο μέγεθος, οπότε μια τηλεοπτική παραγωγή για τα γούστα τους μπορεί να είναι προσοδοφόρα. Στη δική μας αγορά, των 10 ή 11 εκατομμυρίων, το «I’m a celebrity, get me out of here» (είμαι μια διασημότητα, βγάλτε από δω), όπως είναι ο τίτλος του εν λόγω παιχνιδιού, δεν νομίζω ότι θα έπιανε. Μη μου στενοχωριέστε όμως! Εμείς παίζουμε καλύτερα παιχνίδια. Εμείς πρωτοπορούμε, συνδυάζουμε εκλογές με τηλεπαιχνίδι και δημιουργούμε ένα υβρίδιο, το «I’m a celebrity, vote for me». Αυτό παίζουμε όλοι μαζί και, κατά το λεγόμενο, την καταβρίσκουμε!

Δεν λέω ότι είναι τέλεια η παραγωγή. Προφανώς θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη. Το casting, συγκεκριμένα, σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πρόχειρο. Ο Φίλιππος Καμπούρης, ας πούμε, στον ρόλο του Καρατζαφέρη, ως νέος πρόεδρος του νεκραναστημένου ΛΑΟΣ, δεν έχει την απαιτούμενη βαρύτητα κι ας πλαισιώνεται από προσωπικότητες όπως της Βέφας Αλεξιάδου και της Εύης Βατίδου και της Αγγελικής Ηλιάδη. Επίσης, λείπουν από τα ψηφοδέλτια, σπουδαίες προσωπικότητες του χώρου, όπως η Βίκυ Μιχαλονάκου, η Αννίτα Πάνια με το μπρίο της, καθώς και ο Νίκος Καρβέλας με τον θυμόσοφο λόγο του. Αν και για τον τελευταίο, όπως ακούω, πολιορκείται στενά από την Ακαδημία Αθηνών για να θέσει υποψηφιότητα, γι’ αυτό και τα κόμματα δεν τόλμησαν να τον πλησιάσουν.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ

Αυτό που είπε το Ισραήλ στο Ιράν, με την επίθεση της Παρασκευής στο Ισπαχάν, ήταν απλό και σαφές: Εσείς στείλατε 350 βλήματα και τα καταρρίψαμε όλα, εμείς στείλαμε ένα και καλό, για να δείτε ότι μπορούμε και καλύτερα. Αυτό τους είπε και οι Ιρανοί έπιασαν το νόημα με τη μία. Οι προσπάθειές τους, στη συνέχεια, για να υποβαθμίσουν το γεγονός ήταν αξιοθρήνητες και ταπεινωτικές. Εφαγαν τη σφαλιάρα και προτιμούν να παριστάνουν ότι δεν συνέβη.

Η στάση του Ιράν, όμως, μας υπενθυμίζει και κάτι που τείνουμε να παραβλέπουμε, ιδίως όταν εξελίσσονται επεισόδια όπως το πρόσφατο, που φέρνουν την περιοχή στο χείλος της γενικής ανάφλεξης. Επειδή το Ιράν διεξάγει έναν πόλεμο κατά της Δύσης δι’ αντιπροσώπων (Χούθι, Χεζμπολάχ, Χαμάς κ.ά.), αυτό δεν σημαίνει ότι τολμά να εμπλακεί το ίδιο σε έναν πόλεμο και πολύ περισσότερο αν αυτός είναι με το Ισραήλ. Επειδή ακριβώς το Ιράν ξέρει ότι δεν έχει τη δυνατότητα να αναμετρηθεί με έναν τεχνολογικά ανώτερο στρατό, καταφεύγει στην τακτική του πολέμου μέσω τρίτων, τους οποίους χρηματοδοτεί και εκπαιδεύει. Κοστίζει λιγότερο εν σχέσει με την απόκτηση τεχνολογικής υπεροπλίας, ταιριάζει με τις μορφές του ασύμμετρου πολέμου και, τέλος, δεν φέρνει φέρετρα στο Ιράν, ώστε να κινδυνεύει το καθεστώς να αποσταθεροποιηθεί. Γι’ αυτό δεν θέλει πόλεμο το Ιράν και παριστάνει ότι δεν αντελήφθη τη σφαλιάρα.

Ομως ούτε και το Ισραήλ επιδιώκει την απευθείας σύγκρουση με το Ιράν. Για τον λόγο αυτόν έστειλαν τον βαλλιστικό πύραυλο δίπλα από τις πυρηνικές εγκαταστάσεις και όχι στις πυρηνικές εγκαταστάσεις. Δεν είναι στις προθέσεις αυτή η σύγκρουση, διότι προηγείται μία άλλη: εκείνη με τη Χεζμπολάχ, στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ. Συνεπώς, ο επόμενος πόλεμος του Ισραήλ θα είναι με τη Χεζμπολάχ. Αφού πρώτα ξεμπερδέψει με τη Ράφα…

Τελευταία Νέα