Κάθε φορά που πλησιάζουν οι ευρωεκλογές υπάρχει η ίδια πάντα συζήτηση: πολύς κόσμος αναρωτιέται γιατί τα ψηφοδέλτια των περισσότερων κομμάτων γεμίζουν από διάσημους. Ειδικά με τον ερχομό των κοινωνικών δικτύων η συζήτηση αυτή μοιάζει μια από τις υποχρεωτικές – παραμένοντας ίδια. Οποιος χρησιμοποιεί γνωστούς αθλητές, ηθοποιούς, δημοσιογράφους κ.λπ. εισπράττει ειρωνείες. Κι αν τυχόν αυτοί εκλεγούν, χιλιάδες άνθρωποι είναι έτοιμοι να κουνήσουν επικριτικά το δάχτυλο σε όσους τους ψηφίζουν. Οι ίδιοι βέβαια θα διαμαρτύρονταν και για την ποιότητα της δημοκρατίας μας αν επέστρεφε η παλιά λίστα κι αν οι εκλεγμένοι ήταν επί της ουσίας άνθρωποι των αρχηγών των κομμάτων – καλόβουλοι υποτακτικοί στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι αρχηγοί των κομμάτων δεν γνωρίζουν ότι ένας αθλητής ή ένας ηθοποιός ή ένας δημοσιογράφος δεν θα προσθέσει παρά ελάχιστα και στην κομματική, αλλά και στην εθνική εκπροσώπηση. Είναι δεδομένο ότι επιλέγοντάς τον προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την όποια δημοφιλία του, αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνει και αν υπήρχε η λίστα. Γι’ αυτό άλλωστε κι όταν αυτή υπήρχε δεν έλειπαν από τα ψηφοδέλτια σελέμπριτι σε εκλόγιμες θέσεις: τα ονόματα φέρνουν κόσμο. Αλλά υπάρχει και μια άλλη διάσταση της ιστορίας που ξεχνάμε: όλοι αυτοί οι διάσημοι που περιλαμβάνονται στις λίστες έχουν χρήματα και χρόνο για να κάνουν «πορείες στον λαό» – για να θυμηθώ το τσιτάτο του Ανδρέα. Πράγματα που δεν έχουν άλλοι που ενδεχομένως θα ήταν στο Ευρωκοινοβούλιο πιο χρήσιμοι.

Οι πολιτικοί αρχηγοί, όταν φτάνει η ώρα της ανακοίνωσης των υποψηφίων, έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο περιπτώσεις: υπάρχουν υποψήφιοι για τους οποίους εκείνοι πρέπει να τρέξουν και υποψηφιότητες που θα τρέξουν για το κόμμα – δηλαδή για εκείνους. Οι πρώτοι μπορεί να έχουν βιογραφικά και κύρος αλλά σπανίως έχουν αναγνωρισιμότητα και κυρίως χρήματα που απαιτούνται. Οι δεύτεροι τα έχουν και τα δύο. Και το σημαντικότερο είναι τα χρήματα.

Πόσα χρήματα χρειάζεται σήμερα κάποιος για να βγει βουλευτής και πόσα ευρωβουλευτής; Για να μπορέσει κάποιος να εκλεγεί βουλευτής, γνωστός ή γνωστός απλώς στα κομματικά ακροατήρια, χρειάζεται κοντά 100 χιλιάδες ευρώ με μέτριους υπολογισμούς. Φυσικά τα έχουν καταφέρει πολλοί ξοδεύοντας λιγότερα, αλλά είναι βέβαιο πως πολλοί ξόδεψαν και περισσότερα και δεν τα κατάφεραν. Το αντίστοιχο ποσό για κάποιον που θέλει να τον μάθει το πανελλήνιο (κι όχι η εκλογική του περιφέρεια) αν δεν είναι ήδη γνωστός είναι τριπλάσιο – κι ίσως να λέει και λίγα. Κι αν όμως είναι διάσημος είναι δύσκολο να του στοιχίσει η εκστρατεία λιγότερο από διακόσια χιλιάρικα: υπολογίστε μόνο το κόστος καμιά δεκαριά πολιτικών γραφείων και καμιά τριανταριά περιοδειών και ομιλιών ανά την Ελλάδα και θα δείτε πως ίσως λέω και λίγα.

Ποιος μπορεί να τα έχει αυτά τα χρήματα; Ή κάποιος με μεγάλο προσωπικό τραπεζικό λογαριασμό (χάρη στην επιτυχία του) ή κάποιος που μπορεί να τα βρει από γενναιόδωρες βοήθειες πλούσιων φίλων του, που για να τον εμπιστευθούν και να τον στηρίξουν πρέπει να τον ξέρουν. Νομίζω πως το ότι οι αρχηγοί των κομμάτων προτιμούν τους γνωστούς στο ευρύ κοινό δεν έχει να κάνει μόνο με την αναγνωρισιμότητά τους, αλλά και με τη δυνατότητά τους να στηρίξουν τον πολύ ακριβό προεκλογικό αγώνα (τους). Κι επειδή στον καιρό της επικοινωνίας και των social media δεν γίνεται προεκλογική εκστρατεία χωρίς χρήματα, σύντομα τα ευρωψηφοδέλτια θα έχουν μόνο πλούσιους και διάσημους ικανούς να κερδίσουν μια θέση στην Ευρωβουλή. Να την κερδίσουν είπα; Λάθος. Να την αγοράσουν. Εστω με λεφτά άλλων.

Τελευταία Νέα