Να γράφεις για τον εαυτό σου είναι από τις πιο άβολες καταστάσεις. Υπάρχει πάντα η συνθήκη ενός φορτικού εγώ που πιέζει να σαρώσει κάθε άλλη πραγματικότητα και να μετατρέψει μια απόπειρα ειλικρίνειας σε υποκειμενική φλυαρία. Είναι όμως και λυτρωτική η διαδικασία να ισορροπήσεις την εσωτερική σου δύναμη στην έξοδό της προς μία συνάντηση με ένα κοινό ακροατών και θεατών. Και η γραφή είναι μέρος της προσπάθειας να πεις, να δείξεις και να συγκεντρώσεις την άτακτη σκέψη σε κείμενο. Γιατί οι λέξεις δεν είναι μόνες τους. Οι συμβολισμοί που ενυπάρχουν στις εικόνες και στα αντικείμενα συμπληρώνουν και ολοκληρώνουν τη διαδρομή του εαυτού που ενηλικιώνεται μέσα στην τέχνη.
Είναι το μήνυμα που στέλνει η αρχιτέκτονας – ακτιβίστρια – καλλιτέχνις Ελένη Τζιρτζιλάκη με το μικρού σχήματος βιβλίο της, εύθραυστα ζωγραφισμένο από την ίδια, με τίτλο «Γυναικεία υπόθεση. Πλανόδιες γυναίκες που κατοικούν με άγνωστα ζώα και κάνουν φτερά» (εκδ. Futura). Η έμφασή της στο «κάνουν φτερά» και όχι «βγάζουν φτερά» είναι μια στιγμή που ανοίγει σε ένα φωτεινό παράθυρο. Προς μία εξαιρετική διαπίστωση αυτογνωσίας που λέει ότι το γυναικείο σώμα όταν αντιλαμβάνεται τη δύναμή του, το σώμα που αποκτά έλεγχο, κάνει φτερά και πετά ελεύθερο: «Οι γυναίκες είμαστε ρευστές όπως το νερό. Κυλάμε όπως τα ποτάμια, πετάμε όπως τα πουλιά».
Η αρχιτέκτονας που συμμετείχε στην ομάδα που κέρδισε τον ευρωπαϊκό διαγωνισμό αστικού σχεδιασμού για τη διαμόρφωση, πριν από χρόνια, της πλατείας στο Μοναστηράκι εξακολουθεί και ως συγγραφέας – καλλιτέχνις να επιδιώκει τις συναντήσεις πολλαπλών ταυτοτήτων και να τις αποτυπώνει στα σχέδιά της με ακουαρέλα. Ζωγραφίζει, όπως λέει, ματωμένες γυναίκες που είναι τρωτές, ευάλωτες, όπως και ζώα, έντομα, πουλιά – συχνά αλλόκοτα. «Η ζωγραφική είναι μια γραφή παράλογη που ξεκινάει από το σώμα. Είναι μικρές ανάσες. Σαν να προσπαθείς να ανασάνεις μέσα σε έναν κατεστραμμένο κόσμο και να μεταφέρεσαι σε έναν κόσμο ονείρου».
