Αναζήτηση
Στο ευαγγέλιο της σύγχρονης γαλλικής Ακροδεξιάς, εν αρχή ην η αποδαιμονοποίηση.
Και μετά ήρθε αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν «banalisation» κι εμείς θα μπορούσαμε να αποδώσουμε ως «κανονικοποίηση».
Αν έπρεπε να εντοπίσουμε χρονικά την έναρξή τους, θα λέγαμε πως η πρώτη ξεκίνησε στις 16 Ιανουαρίου του 2011, όταν η Μαρίν Λεπέν ανέλαβε τα ηνία του Εθνικού Μετώπου (νυν Εθνικής Συσπείρωσης, RN) από τον πατέρα της, τον Ζαν-Μαρί Λεπέν· και η δεύτερη στις 22 Ιουνίου του 2022, όταν ορκίστηκαν βουλευτές στο Παλέ Μπουρμπόν συνολικά 89 υποψήφιοι της RN, αριθμός-ρεκόρ.
Η προαναγγελθείσα πρωτιά του κόμματος στις επερχόμενες ευρωεκλογές απλώς θα επιβεβαιώσει την επιτυχία μιας στρατηγικής που εφαρμόστηκε με σύστημα και υπομονή από τους κομματικούς ιθύνοντες, με τα υπόλοιπα κόμματα, τους πολίτες και τα μίντια σε ρόλους όλο και πιο εξυπηρετικούς.
Εκείνη η 21η Απριλίου του 2002, που είχε βγάλει εκατομμύρια Γάλλους στους δρόμους προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την παρουσία του πατρός Λεπέν στον δεύτερο προεδρικό γύρο, μοιάζει πια πολύ μακρινή.
Στη σημερινή Γαλλία υπάρχουν εκείνοι που ψηφίζουν RN χωρίς να ντρέπονται πια για αυτό. Κι εκείνοι που δεν ψηφίζουν Λεπέν, αλλά δεν θεωρούν πια αυτή την εναλλακτική επιλογή περισσότερο ντροπή από τις υπόλοιπες.
Παραδείγματα αυτής της «κανονικοποίησης» της RN υπάρχουν άπειρα, η «Libération» σταχυολόγησε μερικά. Είναι η δήλωση που έκανε ο Πιερίκ, ένας πυροσβέστης από τη Νοτιοανατολική Γαλλία, στον κοινωνιολόγο Φελισιάν Φορί για το επερχόμενο βιβλίο του «Κανονικοί ψηφοφόροι. Ερευνα για την κανονοποίηση της Ακροδεξιάς»: «Εδώ, πριν από μόλις πέντε χρόνια, κανείς δεν θα σας έλεγε πως είχε ψηφίσει το Εθνικό Μέτωπο· τώρα το λέει ο οποιοσδήποτε».
Είναι η ομολογία του Κεβίν Πφεφέρ, δημοτικού και περιφερειακού συμβούλου της RN στη Μοζέλ εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, ότι μέχρι να εκλεγεί βουλευτής, το 2022, οι τοπικοί προύχοντες δεν τον καλούσαν ποτέ πουθενά – και τον τελευταίο χρόνο δέχεται τη μια πρόσκληση μετά την άλλη.
Είναι η πρόσκληση που δέχθηκε, για πρώτη φορά, ο Ζορντάν Μπαρντελά, ο νεαρός και φωτογενής πρόεδρος της RN, και επικεφαλής της λίστας των υποψηφίων της στις ευρωβουλευτές, να μιλήσει, τον περασμένο Νοέμβριο, στους φοιτητές της HEC, της γαλλικής ΑΣΟΕΕ, χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανένας αναγνωρισμένος σύλλογος.
Είναι η μεγάλη συνάντηση που διοργάνωσε τον ίδιο μήνα ο Φρανκ Αλισιό, βουλευτής της RN στo Μπους-ντι-Ρον, με δεκάδες περιφερειακούς εκπροσώπους της αεροναυπηγικής βιομηχανίας. Η συμμετοχή αντιπροσωπείας της RN τόσο στην πορεία αλληλεγγύης στο Ισραήλ που διοργανώθηκε στο Παρίσι μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, στις 9 Οκτωβρίου, όσο και στη διαδήλωση κατά του αντισημιτισμού που πραγματοποιήθηκε έναν μήνα αργότερα.
Και φυσικά, αυτή η δήλωση του γάλλου πρωθυπουργού, του Γκαμπριέλ Ατάλ, ότι «ο ρεπουμπλικανικός άξονας είναι το ημικύκλιο» της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης – άρα και η RN.
Αλλωστε η Εθνική Συσπείρωση κρατάει από τον περασμένο Σεπτέμβριο δύο από τις έξι θέσεις αντιπροέδρου της Εθνοσυνέλευσης. Και σύμφωνα με τη μακρονική πρόεδρο του Σώματος Γιαέλ Μπρον-Πιβέ, ο ακροδεξιός Σεμπαστιάν Σενού δεν είναι «ένας καλός, αλλά ένας πολύ καλός αντιπρόεδρος».
Η RN «δεν είναι το Εθνικό Μέτωπο. Είναι ένα κόμμα που κανονικοποιείται, παρότι ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς» διαβεβαίωσε από την πλευρά της η Ναϊμά Μουτσού, αντιπρόεδρος του Horizons, του κόμματος του πρώην πρωθυπουργού Εντουάρ Φιλίπ, εταίρου της μακρονικής συμμαχίας.
Η τελευταία δεν ντράπηκε να ψηφίσει μαζί με την Ακροδεξιά τον τελευταίο, σκληρό νόμο για τη μετανάστευση – που εκείνη, ουσιαστικά, της επέβαλε – τον περασμένο Δεκέμβριο, επιτρέποντας ουσιαστικά στη Λεπέν να διεκδικήσει με ενθουσιασμό «μια ιδεολογική νίκη».
Ο Εμανουέλ Μακρόν εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας υποσχόμενος να εξαλείψει την Ακροδεξιά. Επτά χρόνια μετά την πρώτη εκλογή του, ωστόσο, και άλλα δύο μετά την επανεκλογή του, η Ακροδεξιά καλπάζει. Ο ίδιος έχει αποδώσει επανειλημμένως μέρος της ευθύνης στην «κανονικοποίησή» της από τα γαλλικά μίντια, μεγάλο ρόλο σε αυτή την τελευταία, όμως, έχει παίξει και αυτό που η Φρανσουάζ Φρεσόζ χαρακτηρίζει στη «Le Monde» «δεξιοποίηση της δεύτερης θητείας του».
Ακόμα και οι ορκισμένοι εχθροί της Ακροδεξιάς μοιάζει να συμβάλλουν, τελευταία, στην κανονικοποίησή της. Με τις διφορούμενες δηλώσεις και τη γενικότερη στάση τους μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, o επικεφαλής της ακροαριστερής Ανυπότακτης Γαλλίας, και το ποίμνιό του μετέφεραν τρόπον τινά την υποψία του αντισημιτισμού στους δικούς τους ώμους.
«Αυτό», ρωτάει ρητορικά η «Libé», «δεν ήταν άλλωστε το μεγαλύτερο φρένο στην κανονικοποίηση του λεπενισμού, σε μια χώρα όπου η ισλαμοφοβία μοιάζει λιγότερο θανάσιμο αμάρτημα;». O αντιπρόεδρος της RN και άλλοτε σύντροφος της Μαρίν Λεπέν, ο Λουίς Αλιό, το είχε παραδεχθεί ανοιχτά πριν από μερικά χρόνια στην ίδια εφημερίδα: «Πρέπει να είμαστε σαφείς όσον αφορά την αποδαιμονοποίηση.
Αυτή δεν αφορά παρά μόνο την εικασία περί αντισημιτισμού που χρησιμοποιείται σε βάρος μας. Οχι το Ισλάμ, όχι τη μετανάστευση: σε αυτά τα ζητήματα, στην ανάγκη, δεν είναι απαραίτητα κακό να σε δαιμονοποιούν…». Τότε μιλούσαν ακόμα για «αποδαιμονοποίηση». Τώρα μιλούν για «κανονικοποίηση». Το επόμενο στάδιο θα το κρίνουν οι κάλπες – όχι μόνο των ευρωεκλογών, αλλά και των γαλλικών προεδρικών εκλογών του 2027.
