Από τη στιγμή που ο πήχης καθορίσθηκε κι επισήμως περί του 33%, είναι πρόδηλο ότι στο Μαξίμου προετοιμάζονται για ένα χαμηλό σκορ σε σχέση με το αποτέλεσμα του περασμένου καλοκαιριού. Το ζητούμενο είναι μέσα από τις κάλπες των ευρωεκλογών να μην ανοίξουν ζητήματα ως προς τον ζωτικό χώρο της κυβέρνησης και κυρίως να μην καταγραφεί ένα κύμα δυσαρέσκειας που θα δείχνει μη αναστρέψιμο. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι αναγκαίο οι ευρωκάλπες να μη διαμορφώνουν μια νέα κατάσταση – τουλάχιστον να μη μεταφράσει με αυτόν τρόπο το αποτέλεσμα η κοινωνική πλειοψηφία και όσοι κινούνται εντός ή παράλληλα με τα διάφορα κέντρα εξουσίας. Αν οι διαμορφωμένες από το 2019 ισορροπίες δεν μεταβληθούν, η εκλογική βουτιά δεν προβληματίζει την κυβέρνηση. Το 33% κρίνεται ότι λειτουργεί ως διασωστική λέμβος όχι μόνον γιατί αντιστοιχεί στο αποτέλεσμα των προηγούμενων ευρωεκλογών, αλλά κι επειδή σε μια προσομοίωση εθνικού αποτελέσματος το Μαξίμου θα δείχνει ξανά το όριο του 40%. Η πολιτική κυριαρχία θα διατηρηθεί.
Υπάρχει πραγματική ανησυχία στο πρωθυπουργικό επιτελείο ότι η κάλπη της 9ης Ιουνίου μπορεί να αποκαλύψει ένα χάσμα με το μεγάλο ακροατήριο που θα καθηλώσει προσεχώς την κυβέρνηση; Μια σειρά από κινήσεις της τελευταίας περιόδου αναδεικνύουν προβληματισμούς, αλλά επί της ουσίας στο Μαξίμου κινούνται με τη βεβαιότητα ότι οι ευρωεκλογές δεν θα προκαλέσουν σεισμικές δονήσεις. Σχεδόν πάντοτε, άλλωστε, με εξαίρεση τις ευρωεκλογές του 2004 που είχαν γίνει μόλις τρεις μήνες μετά τις εθνικές εκλογές, το αποτέλεσμα βρισκόταν μακριά από το εθνικό σκορ. Η χαλαρότητα της ευρωκάλπης επιτρέπει την ενίσχυση μικρότερων συνδυασμών που δύσκολα επιζούν στο πολωτικό σκηνικό που διαμορφώνεται από τη σύγκρουση για την ανάδειξη κυβέρνησης.
Η προϊστορία επίσης επιβεβαιώνει ότι οι ψηφοφόροι δεν επιλέγουν με τα ίδια κριτήρια ανάμεσα στις δύο κάλπες. Στις ευρωεκλογές του 1999 η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή είχε κερδίσει σχεδόν με τέσσερις ποσοστιαίες το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, αλλά δέκα μήνες αργότερα έχασε τις εθνικές εκλογές. Το 2019 ο Αλέξης Τσίπρας βρήκε σχεδόν δέκα μονάδες από τη μία κάλπη στην άλλη μέσα σε δύο μήνες. Στην παρούσα φάση, στο Μαξίμου κινούνται περισσότερο στη βάση ενός σχεδίου πρόληψης για να περιοριστούν οι διαρροές από τις δεξαμενές των υπερσυντηρητικών ψηφοφόρων. Η προσθήκη του Φρέντι Μπελέρη στο ευρωψηφοδέλτιο και οι συνεχείς εναγκαλισμοί με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στοχεύουν στις μετακινήσεις δεξιότερα της Δεξιάς, αλλά ο Μητσοτάκης γνωρίζει καλά ότι μια ανεπανόρθωτη ζημιά μπορεί να προέλθει μόνον από τον χώρο του Κέντρου. Στον προεκλογικό μήνα που ακολουθεί την πασχαλινή ανάπαυλα στους μετριοπαθείς θα εστιάσει, τόσο με την ατζέντα εντός συνόρων όσο κι εκτός. Και σχεδόν αναγκαστικά, θα επιστρατευθούν και τα πρόσωπα που συνδέονται με τον συγκεκριμένο χώρο.
Στο διπλό πλάνο που θα ανοίξει μέσα σε τέσσερις εβδομάδες, ο Γιώργος Γεραπετρίτης αναλαμβάνει έναν ειδικό ρόλο που δεν περιορίζεται στη διπλωματική ατζέντα, παρακάμπτοντας και τις ενστάσεις του για την υποψηφιότητα Μπελέρη. Στα εξωτερικά ο μήνας είναι πλήρης, με την αποστολή κορυφής στην Αγκυρα, την επίσκεψη του αιγύπτιου ΥΠΕΞ Σαμέτ Σούκρι στην Αθήνα (ως προπομπός του Σίσι), όπως και την υποδοχή του εμίρη του Κατάρ, Αλ Θάνι. Στα εσωτερικά, ο συνταγματικός έλεγχος των κυβερνητικών παρεμβάσεων προβλέπει εκ νέου και τη δική του εμπλοκή, ύστερα και από τις αλλαγές στο εσωτερικό οργανόγραμμα του Μαξίμου.
Με το βλέμμα στους κεντρώους που θα κληθούν να επαναβεβαιώσουν την κυριαρχία Μητσοτάκη, προετοιμάζονται οι κινήσεις στην τελική προεκλογική ευθεία. Η σύγκρουση αρχηγών στη Βουλή για την ακρίβεια, οι παρεμβάσεις για το δημογραφικό που θα προωθηθούν στο Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά και το επόμενο βήμα στα ελληνοτουρκικά, δεν θα αποβλέπουν στον κατευνασμό της δεξιάς πλευράς του χάρτη, αλλά στη στεγανοποίηση των μεγάλων δεξαμενών με κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς ψηφοφόρους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει αμφιβολία ότι αυτές θα καθορίσουν και την επόμενη, μετεκλογική ημέρα. Αν η κυβέρνηση περάσει κάτω από τον πήχη της, το μήνυμα θα έχει έρθει από το θυμωμένο Κέντρο.
