Αχ, αυτός ο Μακρόν! Πόσο του αρέσει να παίζει τον παράγοντα, να τοποθετείται στο κέντρο των εξελίξεων, να αρθρώνει ατάκες που μένουν στην ιστορία («εγκεφαλικά νεκρό το ΝΑΤΟ», «πεθαίνει η Ευρώπη μας»), να χρησιμοποιεί τη μόρφωση και τη γοητεία του για να εμψυχώνει τους αδύναμους και να νουθετεί τους ισχυρούς, πάντα στο όνομα της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του κοινού καλού! Η προτίμησή του είναι οι δικτάτορες, τους οποίους πιστεύει ότι μπορεί να επαναφέρει στον ίσιο δρόμο. Το έκανε με τον Πούτιν, όταν στη διάρκεια πολύωρων τηλεφωνικών συνομιλιών τού εξέθετε τα ιδεώδη της Ευρώπης και την ανάγκη να τα συμμεριστεί η Ρωσία του Πούσκιν, του Ντοστογιέφσκι και του Γκόγκολ. Το κάνει τώρα με τον Σι, για τον οποίο πιστεύει ότι κατά βάθος είναι ένας καλός άνθρωπος που το μόνο που ζητάει είναι να μην κυβερνά μόνη της η Αμερική τον πλανήτη.
Ο γάλλος πρόεδρος συμφωνεί μαζί του. «Η Ευρώπη πρέπει να αντισταθεί στην πίεση να γίνει ακόλουθος της Αμερικής», έλεγε πέρυσι επιστρέφοντας από τριήμερη επίσκεψη στην Κίνα – και μάλλον τα ίδια επανέλαβε χθες στη βόλτα που πήγε τον Σι στα αγαπημένα του Πυρηναία. Θα του είπε ακόμη ότι η εισβολή στην Ταϊβάν δεν είναι καλή ιδέα, αγάπη πάνω απ’όλα, και αμοιβαίος σεβασμός.
Για τον Μακρόν, η στάση αυτή πηγάζει από ένα αίσθημα ρεαλισμού. Ο Ραφαέλ Γκλικσμάν, πάλι, μιλάει για δουλοπρέπεια. «Το να κολακεύεις μια αυταρχική αυτοκρατορία που είναι αντίθετη στα συμφέροντα και τις αρχές των εθνών μας δεν μας αποφέρει τίποτα και μας κοστίζει πολύ», γράφει ο επικεφαλής της ευρωλίστας των σοσιαλιστών στη χθεσινή Monde. «Δεν υπάρχει ρεαλισμός σε αυτή τη θέση, αλλά ναρκισσισμός και μια βραχυπρόθεσμη λογική». Ο Γκλικσμάν δεν απορρίπτει τις επαφές με τους Κινέζους. Ζητά όμως να μην αποσιωπώνται τα εγκλήματα του κινεζικού καθεστώτος στο εσωτερικό και οι παράνομες παρεμβάσεις του στο εξωτερικό. «Η πρώτη εντολή του ρεαλισμού είναι να βασίζεις την πολιτική σου στην πραγματικότητα», τονίζει, «και η θεμελιώδης πραγματικότητα στην Ευρώπη του 2024 είναι ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία, ένας πόλεμος τον οποίο ο Σι στηρίζει οικονομικά και διπλωματικά».
Ο κινέζος ηγέτης δεν είναι λοιπόν ένας νέος Μάο; Οχι, απαντά στη Monde ο σινολόγος Ζαν-Φιλίπ Μπεζά, με τον Στάλιν μοιάζει περισσότερο. Δεν διστάζει να απαγορεύσει τις γλώσσες των εθνικών μειονοτήτων, στέλνοντας εκατοντάδες χιλιάδες υπόπτους σε κέντρα επανεκπαίδευσης. Δεν επικαλείται τις «μάζες» για να εδραιώσει την εξουσία του, αλλά χρησιμοποιεί τις νέες τεχνολογίες για να ελέγχει πλήρως τον πληθυσμό και να επιβάλει μια κινεζική εκδοχή του φασισμού βασισμένη στον εθνικισμό και την έξαρση μιας παραδοσιακής κουλτούρας.
Ο Εμανουέλ Μακρόν ονειρευόταν να αλλάξει τη Γαλλία και την Ευρώπη. Και κινδυνεύει να παραδώσει την πρώτη στη Λεπέν και τη δεύτερη στον Πούτιν και τον Σι.
