Αναζήτηση
«Η Κύπρος ήταν πάντα στην καρδιά της ευρωπαϊκής ιστορίας και κουλτούρας. Και πριν από 20 χρόνια επιλέξατε να είστε και στην καρδιά της ΕΕ. Η Ευρώπη θα στέκεται πάντα στο πλευρό σας για να λυθεί το Κυπριακό»: τάδε έφη, εν μέσω του προεκλογικού της αγώνα που διεξάγεται υπό δυσμενείς γι’ αυτήν οιωνούς, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που αναζητά εναγωνίως και παντοιοτρόπως την επανεκλογή της για δεύτερη θητεία, έστειλε την περασμένη εβδομάδα μήνυμα προς τους πολίτες της Κύπρου με αφορμή τη συμπλήρωση 20 ετών από την ένταξή της στην ΕΕ. «Σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια, η οικογένειά μας ενώθηκε σε ένα κοινό σπίτι. Εκτοτε, έχετε δει τη χώρα σας να αλλάζει προς το καλύτερο», είπε επίσης. Υπάρχουν όμως και πολλά που δεν είπε. Και που έρχονται σε ευθεία, αν όχι και προκλητική, αντίθεση με τα όσα επέλεξε να πει.
Αυτή η δήλωση προσβάλλει βάναυσα όχι μόνο τους πολίτες της Κύπρου, όπως, με άλλο τρόπο, και όλους τους πολίτες της ΕΕ. Για τους πολίτες της Κύπρου η δήλωσή της είναι εξοργιστική: γιατί εκεί το ψέμα δεν μπορεί ούτε να περάσει απαρατήρητο ούτε να κρυφτεί. Και είναι πολύ βαρύ. Στα 20 αυτά χρόνια η ΕΕ δεν έχει κουνήσει ούτε το μικρό της δαχτυλάκι στην κατεύθυνση της αποκατάστασης της αρτιότητας του κράτους – μέλους της, της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως εξίσου και της αποκατάστασης της διεθνούς νομιμότητας που έχει υποστεί αγριότατο και διαρκές πλήγμα από την τουρκική εισβολή και κατοχή. Δεν είναι κανείς αφελής ώστε να πιστεύει ότι θα γινόταν κάτι διαφορετικό, ούτε περίμενε κάτι τέτοιο. Ομως, από εκεί μέχρι του σημείου η πρόεδρος της Επιτροπής να κάνει προεκλογικό αγώνα λέγοντας στους πολίτες της Κύπρου ότι «η ΕΕ θα στέκεται πάντα στο πλευρό τους για να λυθεί το Κυπριακό», ο δρόμος της υποκρισίας είναι εξοργιστικά αδιάβατος.
Αλλά και για τους πολίτες όλης της ΕΕ είναι μία ιταμή πρόκληση, καθώς προσβάλλει και τη δική τους νοημοσύνη: την ακούν να λέει ένα μεγάλο ψέμα. Και το λέει εκ μέρους τους. Ασφαλώς ούτε το ξέρουν, ούτε το καταλαβαίνουν, ούτε ασχολούνται. Ομως συμβαίνει. Και δείχνει τη σχέση της ΕΕ με την αλήθεια και τη λογοδοσία στους πολίτες που απαρτίζουν τα κράτη – μέλη της: στο χάος της ΕΕ, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, χωρίς έλεγχο, χωρίς κόστος, χωρίς συνέπειες. Ακόμα χειρότερο όμως είναι κάτι άλλο: ότι δείχνει τι πραγματικά είναι η ίδια η ΕΕ. Και κυρίως τι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει, όσο κι αν επιχειρεί, και πάλι ψευδώς, να πείσει για το αντίθετο: μία πραγματική ένωση. Και εδώ φαίνεται πολύ καθαρά το «γιατί».
Ποια ένωση όχι απλώς θα αδιαφορούσε τόσο παγερά και συστηματικά για κάτι όπως η κατοχή της μισής σχεδόν Κύπρου, που αποτελεί τμήμα της, ενώ μάλιστα τα μέλη της διατηρούν και θερμότατες σχέσεις με τον εισβολέα; Πολύ περισσότερο δε, την ώρα που η ίδια αυτή ένωση έχει τη συνήθεια μιας άγριας τυπολατρικής αυστηρότητας με τα ίδια της τα κράτη – μέλη: δεν φείδεται διαρκών ποινών για τις… χωματερές ή για κάθε είδους παραβίαση στους αμέτρητους κανόνες για τα μέλη της, όμως κάνει ότι δεν βλέπει και ότι δεν ακούει, εδώ και είκοσι χρόνια, ότι μία τρίτη χώρα έχει καταλάβει έδαφος μιας χώρας – μέλους της.
Αυτή η κυρίαρχη υποκρισία θα καταστήσει στο τέλος θύμα της την ίδια την ΕΕ: αποτελεί αδιάψευστη εγγύηση ότι αυτό το υβρίδιο ουδέποτε πρόκειται να εξελιχθεί σε κάτι που θα αποκτήσει το νόημα που υποκρίνεται ότι έχει. Και άνευ νοήματος δεν υπάρχει μέλλον.
