«Η χορογραφία αναδεικνύει το ελάχιστο που μας προσπερνά»

Την Παρασκευή 15/5 στις 21.00 κάνει πρεμιέρα η παράσταση της Πωλίνας Κρεμαστά με τίτλο «Minor gesture / χειρονομία ελάχιστη». Το έργο επαναφέρει στη σκηνή το σώμα που δονείται και παθαίνει καθημερινά. Το σώμα που προσπερνάμε και θεωρούμε αυτονόητο. Τον αόρατο ελάχιστο καθημερινό εαυτό που γίνεται συνήθεια. Δύο γυναίκες –η Κρεμαστά και η Σταυρούλα Σιάμου- συγκατοικούν επί σκηνής και κατασκευάζουν ένα δικό τους κινητικό παζλ, μία δική τους καθημερινότητα. Περίεργη και αποκαλυπτική. Εδώ ανάμεσα στην ανάμνηση και τη φαντασία το μικρό και ελάχιστο μεγεθύνεται. Μιλήσαμε με την Πωλίνα Κρεμαστά για τις ιδέες του έργου.

Η ελάχιστη χειρονομία βρίσκεται παντού και συνεχώς. Δεν αφορά στο μέγεθος μιας κίνησης ή δράσης αλλά σε εκείνες τις προσαρμογές, τις τακτικές και τους τρόπους που χρησιμοποιούμε καθημερινά φέρνοντας τα πράγματα στα μέτρα μας. Η ελάχιστη χειρονομία είναι η δυνατότητα στη διαφορά. Και ο χορός αυτό κάνει, διανοίγει χώρους. Διαπερνά τις μεγάλες δομές και φόρμες και κρύβεται ανάμεσα, στις μικρές εφευρέσεις της στιγμής, σε ένα πέρασμα, σε μία απόκλιση. Η ιδέα αναδύθηκε παρατηρώντας τις συμμετέχουσες στα εργαστήρια που υλοποιήσαμε στη Β. Εύβοια για ένα χρόνο, με μια υπέροχη καλλιτεχνική ομάδα μετά από πρόσκληση της ΕΛΣ.  Τις παρατηρούσα να επεξεργάζονται τις καθημερινές τους κινήσεις και να τις μεταμορφώνουν σε χορευτικές πράξεις και με ενέπνευσαν να σκαρώσω ένα παιχνίδι, που εν είδει μεγεθυντικού φακού θα αναδεικνύει αυτό το ελάχιστο που μας προσπερνά και θα δώσει φωνή στον αόρατο μικρό καθημερινό εαυτό. Το έργο είναι για μένα μία υπενθύμιση ότι όσο αόρατες και αν αισθανόμαστε ή μας κάνουν να αισθανόμαστε, η δύναμη βρίσκεται σε εκείνο το ελάχιστο που δεν μπορούν να προβλέψουν και να ελέγξουν.

Οι κινήσεις που επιλέξαμε με τη Σταυρούλα δεν είναι συμβολικά φορτισμένες, αλλά υπονοούν για εμάς κάτι… ίσως και για τους θεατές. Δημιουργήσαμε δύο γυναικείους χαρακτήρες, οι οποίοι ακροβατούν ανάμεσα στη φαντασία και τη μνήμη, σκαρώνουν μικρά σύμπαντα και προκαλούν η μία την άλλη και το κοινό.  Εδώ το ελάχιστο μεγεθύνεται. Εκείνες ντύνονται διαφορετικούς ρόλους, άλλους που ήταν πριν, άλλους που θα ήθελαν να είναι, δημιουργώντας στο παρόν ένα σημείο συνάντησης με το παρελθόν και το μέλλον.

Είναι ίσως παράξενες και ελαφρώς ασυνάρτητες και συνεχώς προσποιούνται, εκτεθειμένες μπροστά στο εξωτερικό βλέμμα. Μέσα από τις χαραμάδες της προσποίησης εμφανίζονται ψήγματα του ελάχιστου εαυτού που προσπαθούν να αποσιωπήσουν.

Η μουσική, βασισμένη σε jazz-blues ηχοχρώματα, και πότε συνοδεύει ενώ άλλοτε οδηγεί τις καταστάσεις που σκαρώνουν οι δύο γυναίκες. Ως στήριγμα ή υπενθύμιση τις προκαλεί και τις προσκαλεί. Σκέφτομαι ότι ίσως η μουσική αποκαλύπτει όσα δεν φαίνονται.

Ένα βλέμμα σε ένα χρώμα, μία λέξη που μετακίνησε μια σκέψη, μια παλάμη που έσφιξε γύρω από μια άλλη, ένα γράμμα στο γραμματοκιβώτιο, μία σιωπή και μία ακινησία σε μια στιγμή διαστολής. Εκείνα που αμέλησα δεν μπορώ να τα ανακαλέσω.

Θησείον, Ενα Θέατρο Για Τις Τέχνες, Τουρναβίτου 7

Κάθε Τετάρτη έως και 12 Ιουνίου, https://www.more.com/dance/minor-gesture/