Τα σημάδια από το σώμα μου έφυγαν, τώρα έχω μόνο βαθιές ουλές στην ψυχή μου

Και τώρα για άλλη μια φορά, ας μείνουμε όλοι συγκλονισμένοι μπροστά στις οθόνες μας, για τον βίαιο θάνατο μιας γυναίκας ακόμη.

Δεν ξέρω ποιο «Νο» είναι. Δεν έχει σημασία. Δεν είναι απλά ένας αριθμός.

Δεν είναι απλά μια γυναίκα, μια κόρη ή μια μάνα. Είναι άλλος ένας άνθρωπος, γένους θηλυκού, θύμα μιας αδιάφορης κοινωνίας και ενός ανύπαρκτου αστυνομικού και δικαστικού συστήματος.

Κάθε φορά κάνω την ίδια σκέψη, κι εγώ και όλοι οι δικοί μου: παραλίγο και θα ήμουν στη θέση της. Παραλίγο και θα έκλαιγαν τα δικά μου παιδιά, η δική μου μάνα, η δική μου οικογένεια. Ομως τουλάχιστον η δική μου οικογένεια είχε κάποια χρήματα, κινήθηκα άμεσα νομικά, είχα δικό μου σπίτι, είχα πατέρα και αδέλφια, και ο κακοποιητικός και νάρκισσος πρώην σύζυγος αναγκάστηκε να κρατήσει γενναίες αποστάσεις.

Οχι ότι δεν είδα τη ζωή μου να γκρεμίζεται, όχι ότι δεν βίωσα για μήνες ολόκληρους τον απόλυτο εξευτελισμό, την ψυχολογική βία, την απόρριψη, τις απειλές και βέβαια έφαγα κι εγώ λίγο ξύλο. Οχι όμως αρκετό, για να πάρει έστω μια ποινή, όταν έδωσε ο Θεός μετά από 6 ολόκληρα χρόνια να γίνει το πολυπόθητο ποινικό δικαστήριο! Βλέπεις ο νόμος είχε αλλάξει. Από 16 μήνες πρωτόδικα, πέσαμε στην αθώωση περί του συγκεκριμένου αδικήματος!

«Στην Ελλάδα, ο Νόμος δεν έχει φωνή…»

Ηταν τότε 2018 και σήμερα 2024! Τότε η κόρη μου η μικρή ήταν τριών μηνών και τώρα τελειώνει την πρώτη τάξη του δημοτικού! Τότε είχα σημάδια στον λαιμό και στο μέτωπο και τώρα έχω μόνο κάποιες βαθιές ουλές στην ψυχή μου. Δεν έχει όμως σημασία. Αυτές δεν φαίνονται. Σάμπως και για τις άλλες, που φαίνονταν και τις είδε και ο ιατροδικαστής, έγινε τίποτα; Σάμπως και εκείνοι οι μάρτυρες, που τους πήγα τρεις φόρες μες στο 2023 στο συνεχώς αναβαλλόμενο δικαστήριο, και που είχαν δει τα σημάδια μου – εκείνοι είδαν όλα τα σημάδια – χρησίμευσαν σε τίποτα;

Ούτε και βέβαια για όλα εκείνα τα υβριστικά τηλεφωνήματα, τις διαρκείς απειλές, τους ψυχολογικούς εκβιασμούς και τους πραγματικούς εκβιασμούς έγινε τίποτα. Κάποιες μηνύσεις μόνο, που κάποτε θα δικαστούν. Και φυσικά, για να δικαστούν θέλουν χρήματα (ευτυχώς εμένα έχει να μου δώσει αν χρειαστεί ο μπαμπάς μου!). Πού θα τα βρει κάποια; Ανευ σημασίας. Τι θα κερδίσει μετά από αυτό; Ακόμα περισσότερο άνευ σημασίας, αφού και μια ποινή φυλάκισης να πάρει, θα είναι με αναστολή. Αρα μηδέν εις το πηλίκον! Αρα τσάμπα λεφτά!

Και φυσικά, να μην πιάσω καν το κομμάτι παραβίασης απόφασης περί διατροφής, γιατί οποιαδήποτε «συνάδελφος» θα γελάει γοερά. Εκεί και αν δεν υπάρχει η παραμικρή πραγματική συνέπεια. Βλέπεις ο νόμος άλλαξε προς όφελος των πατεράδων – κι αν με ρωτάς, δικαίως! Ομως ξέχασε ο Νόμος να ορίσει τι σημαίνει και πατέρας. Ξέχασε να συμπεριλάβει στις διατάξεις του με σαφήνεια ποιες είναι οι υποχρεώσεις και ποια τα δικαιώματα του πατέρα και πώς τιμωρείται ΕΜΠΡΑΚΤΑ όταν τα παραβιάζει αυτά.

Και να ήταν θα μου πεις τα μόνα, που έχει ξεχάσει να μας πει.

Βλέπεις, τουλάχιστον στην Ελλάδα, ο Νόμος δεν έχει φωνή.

Δεν υφίσταται. Δεν τιμωρεί, δεν αποτρέπει, δεν παραδειγματίζει.

Δεν προφυλάσσει, δεν εξασφαλίζει. Απλώς υπάρχει για όλους εκείνους, που τον έχουν και τον σέβονται μέσα τους. Για όσοι έχουν έναν εσωτερικό δείκτη, που δεν τους επιτρέπει να τον παραβαίνουν. Για όλους εκείνους, που έχουν εσωτερική φωνή και κυρίως συνείδηση. Ευτυχώς είναι πολλοί. Ευτυχώς οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως τις περισσότερες φορές καλοί. Διαφορετικά, την είχαμε άσχημα.

«Η ατιμωρησία δίνει τροφή στο έγκλημα»

Θα ‘θελα πάντως να ‘χε κάποτε και ο Νόμος φωνή, να μου απαντήσει γιατί σήμερα άλλο ένα παιδί κλαίει για τη μάνα του, που σφάχτηκε σαν ζώο έξω απ’ την πόρτα του σπιτιού της, γιατί μια μάνα μπήκε στο ψυχιατρείο, καθώς πριν κάποιες μέρες κάποιος έσφαξε την κόρη της έξω από ένα αστυνομικό τμήμα, γιατί εκείνος, που έστειλε τη γυναίκα του αιμόφυρτη στα επείγοντα αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικά μέτρα, γιατί ο κάθε καραγκιόζης, που του έδωσε ο Θεός περισσότερη μυϊκή δύναμη έχει το δικαίωμα να με απειλεί, να με βρίζει, να με πιάνει από τον λαιμό και να μου λέει πως θα κάνω ό,τι γουστάρει, αλλιώς θα με θάψει.

Θα ήθελα μια υπεύθυνη απάντηση και δέσμευση από τον Νόμο για το ότι ο αξιότιμος πρώην σύζυγός μου, που αθωώθηκε, διότι ήταν λέει πλημμεληματικού χαρακτήρα η πράξη του – βλέπεις, δεν με έδειρε αρκετά μπροστά στον δύο ετών γιο μου και τη νεογέννητη κόρη μου – δεν θα πειράξει ξανά ούτε εμένα ούτε οποιαδήποτε άλλη βρεθεί τώρα στον δρόμο του.

Ας μάς πει ο κύριος Νόμος με ποιον τρόπο θα διαφυλάξει όλες εκείνες τις γυναίκες που λιγότερο ή περισσότερο έχουν βρεθεί σε αυτή τη θέση. Ας μας πει ότι κάποια στιγμή θα τιμωρήσει παραδειγματικά όλους εκείνους που εξευτελίζουν το ανδρικό φύλο και την ανθρώπινη υπόσταση, θα προστατέψει έτσι όχι μόνο τις γυναίκες και τα κορίτσια του κόσμου, αλλά και όλους εκείνους τους άνδρες, που μάχονται, για να τις προστατέψουν και έρχονται αντιμέτωποι με τους αλήτες. Δεν είναι άλλωστε καιρός, που ένας πεθερός σκότωσε τον γαμπρό του, που βοήθησε τη γυναίκα του πρώτου, να φύγει από το σπίτι, αφού τη χτυπούσε και την απειλούσε διαρκώς. Ας μην ξεχνάμε κι αυτούς τους άντρες, θέλουν και εκείνοι προστασία. Κι αν θες, στο τέλος δεν είναι θέμα φύλων. Είναι θέμα καθαρά Νόμου, κατά τη γνώμη μου. Σήμερα μια γυναίκα, αύριο ένας άντρας και πάει λέγοντας. Η ατιμωρησία δίνει τροφή στο έγκλημα. Η ατιμωρησία επιτρέπει. Η ατιμωρησία διαφθείρει.

Τ.Θ.