Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ζητάει από τον Πρωθυπουργό να ζητήσει συγγνώμη από τους κυρίους Τσίπρα και Κοτζιά για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Με ποιον τρόπο θα ζητήσει συγγνώμη (γραπτώς, προφορικώς, στο Tik-Tok, σε ειδική τελετή στο Ζάππειο) δεν διευκρινίζεται, αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό είναι κάτι που θα το διαπραγματευτούν και θα το συμφωνήσουν τα γραφεία των δύο προέδρων. Θα πρόκειται, πάντως, για μια δημόσια συγγνώμη.

Μολονότι δεν μου πέφτει λόγος, θα προτιμούσα τη δημόσια τελετή στο Ζάππειο. Θα πρότεινα μάλιστα να περιλαμβάνει και δρώμενα, ας πούμε, ο κ. Κοτζιάς να ραπίσει τον κ. Μητσοτάκη. Προς Θεού, δεν ζητώ άγρια πράγματα! Μια συμβολικού χαρακτήρα επακούμβηση της παλάμης στην παρειά. Πώς η βασίλισσα (η μακαρίτισσα) ακουμπούσε το ξίφος-κόσμημα στον ώμο του κοινού θνητού τον οποίον έχριζε ιππότη; Παρομοίως. Φυσικά, θα έχει ζωντανή μουσική η εκδήλωση! Δεν συζητώ τίποτα λιγότερο. Οπωσδήποτε η Κρατική Ορχήστρα ή, αν δεν μπορούν, η Ορχήστρα της ΕΡΤ, για ένα πρόγραμμα με κλασικούς σοβιετικούς συνθέτες και Μίκη Θεοδωράκη, αλλά (έκπληξη!) και με τον Κώστα Αργυρό και την μπάντα του να περιμένουν στο παρασκήνιο για να πάρουν τη σκυτάλη και να εκτοξευτούν τα κέφια στα ουράνια. Ο Αργυρός είναι απαραίτητος, διότι ειδικά για την περίσταση αυτή θα έχει δημιουργηθεί στο Ζάππειο υπερυψωμένο θεωρείο, το λεγόμενο και αυτοκρατορικό, από το οποίο ο κ. Κασσελάκης μαζί με τον κ. Τάιλερ θα παρακολουθούν με υψωμένη τη γροθιά.

Ασφαλώς αστειεύομαι, διότι τι άλλο μένει να κάνεις όταν ο ΣΥΡΙΖΑ φωνάζει για την επίσπευση της εφαρμογής της Συμφωνίας των Πρεσπών από την Ελλάδα, την ώρα που η Βόρεια Μακεδονία την παραβιάζει και προκαλεί διεθνή κατακραυγή; Το επαναλαμβάνω: διεθνή κατακραυγή! Μόνο στην πλάκα μπορείς να τους πάρεις. Οποιαδήποτε άλλη στάση θα ισοδυναμούσε με έμμεση αποδοχή της ασύλληπτης ανοησίας τους, θα ήταν σαν να τους παίρνεις στα σοβαρά και να ανοίγεις συζήτηση για το αν στις 11 το πρωί στην Αθήνα είναι μέρα ή νύχτα.

Εν πάση περιπτώσει, η μεν Αριστερά έχει τις ιδεοληψίες της και τα γνωστά συμπλέγματά της με την έννοια του έθνους, ο δε Στέφανος Κασσελάκης ακολουθεί το υπόδειγμα του Τραμπ, που του επιτρέπει να λέει ό,τι του κατεβαίνει χωρίς ειρμό, συνοχή ή λογική συνέπεια. Η στάση τους, θέλω να πω, εξηγείται. Εκείνο που όμως είναι δύσκολο να εξηγήσεις, με γνώμονα τον κοινό νου τουλάχιστον, είναι η στάση της Δεξιάς – της γνήσιας, της λαϊκής και παραδοσιακής, με την αρτηριοσκλήρυνση και την καρδιοπάθεια. Οπως και η Ακροδεξιά στις ποικίλες εκφάνσεις της, ζητάει και αυτή από την κυβέρνηση να καταγγείλει αμέσως τη Συμφωνία των Πρεσπών και, επειδή φυσικά η κυβέρνηση δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις τους, την κατηγορούν για εθνική ολιγωρία. Απαιτούν, με άλλα λόγια, η χώρα μας να εκτεθεί χειρότερα από όσο εκτίθεται αυτές τις ώρες η Βόρεια Μακεδονία.

Ας προσπαθήσω να συνοψίσω, λοιπόν – αν γίνεται να συνοψίσει κανείς την τρέλα, πάντως θα προσπαθήσω. Οι πρόσφατες εξελίξεις στη Βόρεια Μακεδονία δικαιώνουν τη μέχρι τώρα στάση της κυβέρνησης, που σκοπίμως δεν έφερε τα μνημόνια συνεργασίας προς κύρωση από τη Βουλή. Φοβόταν τους δικούς της, που ίσως επαναστατούσαν στη Βουλή, ή περίμενε να δει πώς διάκειται η κυβέρνηση του εθνικιστικού VMRO έναντι της συμφωνίας για να προχωρήσει; Νομίζω ότι ήταν και τα δύο. Σημασία όμως έχει ότι δικαιώθηκε. Ερχεται, τώρα, η Αριστερά και ζητάει από την κυβέρνηση να συμβάλει στην παραβίαση της συμφωνίας από τη Β. Μακεδονία, παραχωρώντας της κιόλας όλα τα οφέλη που θα προέκυπταν από την τήρηση της συμφωνίας. Από την άλλη άκρη του φάσματος, η γνήσια Δεξιά ζητάει και από την Αθήνα να βοηθήσει τα Σκόπια, αλλά με διαφορετικό τρόπο: εγκαταλείποντας το υψίπεδο της ηθικής δικαίωσης, αυτό που οι Αμερικανοί λένε «moral high ground», για να κατέβει στο επίπεδο της κυρίας Σιλιάνοφσκα, σε ένα βαλκανικό ξεμάλλιασμα με εθνικιστικές υστερίες.

Τι συμπέρασμα βγάζουμε από την εικόνα που προσπάθησα να παρουσιάσω; Οτι ο Μητσοτάκης οφείλει ευγνωμοσύνη τόσο στην κυρία Σιλιάνοφσκα όσο και στην εγχώρια Αριστερά, αλλά και στη γνήσια Δεξιά. Ολες τους συμβάλλουν εξίσου ώστε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να προβάλλει αβίαστα ως παράδειγμα κεντρώου και λογικού πολιτικού, κρινόμενος τουλάχιστον επί τη βάσει του συγκεκριμένου ζητήματος. Μεγάλη εξυπηρέτηση του κάνουν και στον ίδιο προσωπικά και στην κυβέρνησή του. Την ευγνωμοσύνη αυτή ο κ. Μητσοτάκης έχει χρέος να την εκφράσει. Λουλούδια; Choκολάτες, που θα έλεγε η Ντόρα; Δεν ξέρω, πάντως, δεν θέλω τσιγγουνιές! Τέτοιες εξυπηρετήσεις πρέπει να αναγνωρίζονται και να επιβραβεύονται.